όπα είπα λέω!

All the photos on this post have absolutely nothing to do with what I am writing. They have been taken from Milos with his brand new camera!Megeia:) I hope they can give you a bit more taste of Hangzhou.

Μια βδομάδα σχεδόν από τότε που με έκλεψαν και ακόμα είμαι άνω-κάτω. Σήμερα βρήκα επιτέλους μια συσκευή κινητού να δανειστώ για ένα μήνα, μέχρι να μου φέρουν τα παιδιά αλλά ακόμα δε βρήκα ποδήλατο. Και γενικώς αισθάνομαι φοβερά γκαντέμω!Κάθε μέρα κάτι συμβαίνει και δε με αφήνει να συμμαζευτώ!Δεν ξέρω τελικά αν προτιμώ τη βαρεμάρα της προηγούμενης εβδομάδας ή αυτή την τραγελαφική συνεχιζόμενη ατυχία. Μάλλον το δεύτερο τώρα που το σκέφτομαι! Μετά από τα κλειδιά που ξέχασαν οι Ρώσοι μέσα στο σπίτι και αφού είχα ήδη γίνει ρεζίλι στην εταιρεία( όπου όλοι κάθονται και συζητάνε μεταξύ τους για μας τους ξένους και με σταμάτησαν 2 άτομα που δεν ξέρω να μου πουν ότι άκουσαν ότι με έκλεψαν), οι Ρώσοι βουλώνουν την τουαλέτα του διαμερίσματός μου!Οπότε εγώ πρέπει μέσα σε τρεις μέρες να πω στην εταιρεία ότι μου έκλεψαν την τσάντα, το ποδήλατο, είμαι τόσο βλάκας που κλειδώθηκα απ' έξω και...βούλωσα και την τουαλέτα! Τέλος πάντων το κανόνισα και αυτό με νοηματική όπου έδειχνα σε ένα μαγαζί της γειτονιάς πώς θέλω μια βεντούζα για την τουαλέτα...είμαι καλή στην παντομίμα....φαντάζεστε σκηνικό!!

Την Τετάρτη είχαν πια φύγει οι φίλοι μου και λέω....εεεεεεε..θα γυρίσει η ρημαδοτύχη, που θα πάει. Αμ δε!!!Τετάρτη ξυπνάω με κοιλόπονο και αργώ στην εταιρεία και σήμερα όλο το βράδυ είχα στομαχόπονο γιατί κάτι με πείραξε πάλι και το air condition μου έβγαζε κρύο αέρα και πάγωσα μέχρι να το καταλάβω και να το ρυθμίσω.Λέτε να θύμωσε ο Βούδας που έκανα το σταυρό μου στο ναό του!?Μήπως να ξαναπάω γονατιστή παρακαλώντας για συγχώρεση?!Τί να πω...

Μπορεί τώρα να γκρινιάζω, ετοιμαστείτε όμως για μεγαλειώδη posts.Το Σάββατο θα πάμε στην εξοχή με ένα φίλο Κινέζο και θα μείνουμε σε ένα χωριατόσπιτο.Φαντάζομαι θα είναι πολύ ενδιαφέρον. Είναι αυτός που οδήγησα το αυτοκίνητό του και οι φίλοι του είναι αστυνομικοί και θέλει να κανονίσει να δανειστούμε αυτοκίνητο της αστυνομίας για να πάμε...Απίστευτα πράγματα!Και την Κυριακή είμαστε καλεσμένοι σε έναν Κινεζικό γάμο...όπου αντί δώρου μας παρακάλεσαν να κάνουμε κάτι για αυτούς. Και για φανταστείτε τί αποφασίσαμε να κάνουμε....Θα χορέψουμε Ζορμπά!Και μη βιαστείτε να με πείτε τρελλή...εγώ επέμενα ναα χορέψουμε και να τραγουδήσουμε Grease. Οπότε απόψε έχουμε το πρώτο μάθημα Ζορμπά στο Σέρβο, Πολωνό, Καταλανό και Κολομβιανό.Είναι μια μεγάλη πρόκληση αυτή, γιατί ο Κολομβιανός όταν άκουσε το τραγούδι, με ρώτησε "Is this danced like Valse?"Βαλς!!!!!Αν είναι δυνατόν....κόντεψα να πέσω στο πάτωμα από τα γέλια...Οπότε ετοιμαστείτε για νέες περιπέτειες, αν δε γίνει πάλι καμιά ανατροπή στα μεγαλεπίβολα σχεδιά μου!

Εν τω μεταξύ, όσο γράφω ακούω γέλια και έναν περίεργο ήχο. Σηκώνω τα μάτια μου...και τί βλέπω!?Οι συνάδελφοι από τα μπροστά κυβάκια, έχουν πάρει από ένα σκοινάκι ο καθένας και κάνουν εξάσκηση στο διάδρομο ανάμεσα στα γραφεία μας, γιατί λέει στο γάμο θα έχει διαγωνισμό για σκοινάκι!!!Και εγώ αισθάνομαι άσχημα που ανανεώνω το blog από τη δουλειά!Τί άλλο θα δούμε...!?Από ότι με ενημερώνουν μάλιστα οι άλλοι ξένοι, στο 17ο όροφο γίνεται χαμός γιατί ο γαμπρός δουλεύει εκεί και είναι όλοι καλεσμένοι και άρα εξασκούνται!Και το αφεντικό μας, σημειωτέον, είναι εδώ δίπλα!Τί κρίμα να μην έχω φωτογραφική:(

There has been almost a week since I got robbed and life is slowly getting back to normal, though I have this feeling that I am experiencing a bad luck wave, since every day something strange happens to verify my feeling. Anyway, I am not gonna complain in the english version too. I am just gonna promise (with as much certainty one can have in China) that my next posts will be funnier. And this is because on Saturday we are planning to stay overnight at a country house in a village, with our Chinese friend Thomas (whose car I drove in the previous episode:P). And on Sunday we have a big event coming! A Chinese wedding!!!The couple has asked us to perform something for them and we will say some wishes in Chinese, sing a song "Love is all around us" probably and finally....dance Syrtaki dance "Zorbas". Don't get me wrong there..I was the one insisting to dance "Grease" but finally we have decided for Zorbas. So tonight my difficult task of teaching it to a Serbian, a Catalan, a Polish and a Columbian starts. And for the ones that do know how the dance looks like, you will have a good laugh with Diego's comment after having heard the music for the first time "Hey!Is this danced like valse, or what?"...

In trouble in China

Since I know that there are friends reading this blog who don't speak greek, I thought I should write at least what the previous post is about. Well, after being sick, food poissoned and to visited the Chinese hospital last weeks my life has gotten just a bit too normal and boring. So last weekend, there has been a "Big Bang" and my whole life here has gotten just a bit more interesting, if not shitty:P

In short, I have been robbed off of my whole bag with lots of things inside, so now I don't have a mobile phone, cards, money and digital camera. This means that I will have to be borrowing friends' photos, to put in my blog. And as if this wasn't enough, on Sunday evening my bicycle got stolen, as well. The good thing is that my apartment keys were not stolen with my bag, but then again life can't be that easy in China! I have my Russian friends here, visiting me for a couple of days. I have met Masha when I had my internship in Moscow and we met again here!!!(world's just too small, it seems:)). Anyway, yesterday they accidentally were locked out of the apartment, this resulting in "Red Russian Alert" state for a couple of hours, which was downgraded to "Yellow Code" when we found out that there were spare keys to our apartment kept by the company. We found solution to that and now we are just referring to them as the "Red Army":P

But all in all, there were some good moments in the weekend including Western brunch cooked by me, nice pizza and lots of beers in a great reggae bar and me driving the car of a Chinese friend in the streets of Hangzhou, at 03.00!!!I am a great driver, indeed:P

I am sorry for not translating all the incredible and funny details about my being robbed off! Maybe you should consider improving your greek?!:P

Ο κλέψας του κλέψαντος....

Τελικά δε θα μπορούσα να έχω βάλει καλύτερο υπότιτλο στο blog μου, από το «Οι περιπέτειες της μικρής Ελπίδας, στη μεγάλη Κίνα». Πάνω που η ζωή μου αποκτά ένα ρυθμό, μια ρουτίνα και αρχίζω αφενός να λέω ότι έχω προσαρμοστεί και αφετέρου ότι βαριέμαι....γίνεται ένα Baaaaaaang!!! και όλα γίνονται άνω κάτω στη στιγμή.

Το Bang αυτό έγινε την Παρασκεύη το απόγευμα, όταν γυρνούσα από τη δουλειά και σταμάτησα σε ένα μεγάλο super market για να αγοράσω υλικά, γιατί υποσχέθηκα στα παιδιά να μαγειρέψω πρωινό το Σάββατο με ομελέτα, μπέικον, ψωμί, τυρί και τηγανιτές ντομάτες που όλοι βρήκαν πώς είναι μια super wow idea, μιας και τα συγκεκριμένα υλικά είναι είδη πολυτελείας εδώ. Και επειδή είμαστε και έλληνες δεν μπορώ παρά να αναφέρω την τραγική ειρωνία, που λέγαμε και στο σχολείο: Έξω από το σούπερ μάρκετ, παρκάροντας το ποδήλατο σκέφτομαι ότι τελικά η Κίνα είναι πολύ ασφαλής όταν δεν κινείσαι στα τουριστικά μέρη και ότι είχα διαβάσει στους οδηγούς μου για πορτοφολάδες, αλλά καμιά σχέση και ότι από την επόμενη μέρα θα αρχίσω να ξαναπαίρνω μαζί μου το διαβατήριό μου, που άφησα σπίτι μετά από την επιμονή των παιδιών ότι μπορεί να το χάσω.

Μπαίνω λοιπόν η καλή σου στο σούπερ μάρκετ, παίρνω το καροτσάκι μου και βάζω την τσάντα μου στο καρεκλάκι που έχει το καρότσι για τα παιδάκια. Πάντα τη βάζω εκεί γιατί είναι πολύ βαριά για να την κουβαλάω και στο καρεκλάκι είναι μπροστά στα χέρια μου και μπορώ να την ελέγχω. Κάνω στα γρήγορα τα ψώνια μου, φτάνω στο ταμείο, βγάζω τα πράγματα από το καρότσι, πάω να πάρω το πορτοφόλι μου και λείπει από μπροστά μου ολόκληρη η τσάντα!!!Παθαίνω ένα μίνι πανικό, σκέφτομαι πολύ γρήγορα ότι αφενός είναι αδύνατο να έχουν πάρει ολόκληρη την τσάντα μπροστά στα μάτια μου, αφετέρου όμως εγώ δεν τη μετακίνησα ποτέ από μπροστά μου. Και εδώ αρχίζει η περιπέτεια....

Η ταμίας δεν καταλαβαίνει γρι αγγλικά και με νοήματα της παίρνει κανά τρίλεπτο να καταλάβει ότι με έκλεψαν και άλλα 5 λεπτά να φωνάξει την «υπεύθυνη», η οποία είναι όχι ταμίας, αλλά πωλήτρια....τρελά υπεύθυνη δηλαδή και δε μιλάει επίσης καθόλου αγγλικά. Στο μεταξύ εγώ κάνω ένα γύρο στο μαγαζί, για να επιβεβαιώσω ότι όντως δεν άφησα πουθενά την τσάντα. Ζητάω απεγνωσμένα κάποιον να μιλάει αγγλικά, και αυτές με κοιτάζουν σα χαζές. Μαθαίνω αργότερα ότι στην Κινεζική κουλτούρα αν σου συμβεί κάποιο κακό, απλά το αποδέχεσαι και δεν κάνεις και πολλές πολλές διορθωτικές κινήσεις, και άρα έτσι εξηγείται η συμπεριφορά τους. Εγώ όμως εκείνη τη στιγμή ήθελα τόσο πολύ να τις βρίσω, διότι εκτός των άλλων καθόταν γύρω γύρω και μιλούσαν η μια στην άλλη και χασκογελούσαν και δεν έκαναν απολύτως τίποτα για να βρουν κάποιον να συννενοηθούμε. Ματαίως τους έλεγαν να καλέσουν κάποιον από τους περίπου 200( !) υπαλλήλους του καταστήματος, που να μιλάει αγγλικά. Μου έλεγαν ότι δεν υπάρχει κανείς. Τα παίρνω κι εγώ και αφού έχουμε χάσει τόσο χρόνο, βρίσκω τελικά μια πελάτη που μιλάει αγγλικά και με βοήθησε πολύ. Φωνάξαμε το manager, ο οποίος επίσης δε μιλάει αγγλικά (την τύχη μου μέσα!!) και αρχίζουν οι πανέξυπνες ερωτήσεις του τύπου είστε σίγουρη ότι τη χάσατε εδώ μέσα, δώστε μου το νούμερό του κινητού σας (Hallooooooo!!!!Μόλις με έκλεψαν....τα έχω χάσει όλα! ). Συνεχίζουμε όμως ακάθεκτοι το σερλοκχολμισμό, πρίν πόση ώρα έγινε και που κλπ. και φυσικά επιμένει να μου ζητάει να του δώσω κάποιο τηλέφωνο, τουλάχιστον φίλου μου....μετά από 2-3 φορές που το ζήτησε, κατάλαβε ότι ΜΕ ΕΚΛΕΨΑΝ, και άρα δεν έχω το κινητό μου και δεν ξέρω τα κινητά των φίλων μου απ’έξω, γιατί προφανώς εγώ δεν είμαι Κινέζα και άρα το μικρό μου μυαλό δε χωράει αυτή την πληροφορία, σε αντίθεση με των Κινέζων που είναι σπίρτα αναμμένα!Τέλος πάντων, μου αφήνει το δικό του τηλέφωνο και του ζητάω να ψάξουν μόλις κλείσει το κατάστημα και ότι θα βάλω τους Κινέζους φίλους μου να τον πάρουν τηλέφωνο να μάθουν αν βρέθηκε η τσάντα. Ρίχνω και μια ματιά έξω από το κατάστημα αν την πέταξαν πουθενά, αλλά με τόσο κόσμο και σκουπίδι τριγύρω είναι σαν να ψάχνω ψίλο στα άχυρα.

Ευτυχώς, μέσα στην ατυχία μου ήμουν τυχερή γιατί δεν έχασα το διαβατήριό μου και κατ’ επέκταση τη βίζα και επίσης τα κλειδιά του ποδηλάτου και του σπιτιού τα είχα στην τσέπη μου. Αλλιώς θα έπρεπε να περπατήσω μισή ώρα να φτάσω σπίτι και δε θα είχα κλειδιά να μπω, και η συγκάτοικός μου λείπει στο Πεκίνο για 5 μέρες!!!Γύρισα σπίτι, ακυρώσαμε τις κάρτες τραπεζών μου Ελληνικές και Κινεζική, τις κάρτες κινητού ελληνική και κινεζική....φυσικά για ότι είχε σχέση με την Κίνα έπρεπε να παίρνουμε τηλέφωνο Κινέζους συναδέλφους και φίλους γιατί καμιά υπηρεσία δε μιλάει αγγλικά στο τηλέφωνο. Επίσης ευτυχώς είχα κάποια λεφτά στο σπίτι και αυτός που με έκλεψε (που ήταν μάλλον παιιδάκι από ότι μου είπαν μετά) δεν άδειασε την κινεζική κάρτα που ήταν εύκολο να το κάνει και άρα έχω λεφτά μέχρι να έρθουν τα παιδιά από την Ελλάδα σε ένα μήνα και μου φέρουν κάρτα αναλήψεων. (Η φωτογραφία είναι από παλιές ανέμελες μέρες, στην αγορά μεταξιού της πόλης :P)

Και βεβαίως, μιας και οι περιπέτειες μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν ήταν αρκετές αποφασίζω να βγω όπως είχαμε σχεδιάσει και να πάω σε ένα μπαρ που σερβίρει και πίτσες (άλλο τρελό είδος πολυτελείας στην Κίνα!), αφενός για να μη μιζεριάσω αφετέρου και κυριώς γιατί λιμοκτονούσα και χρειαζόμουν τον κινέζο φίλο μου για να ακυρώσω την κινεζική κάρτα κινητού και να πάρει τηλέφωνο στο σουπερ μαρκετ. Τον συναντάμε, ακυρώνουμε την κάρτα μου και μετά μας λέει να μας αφήσει στο μπαρ γιατί αυτός και ο φίλος του θέλουν να πάνε πρώτα σε ένα βουδιστικό ναό να προσευχηθούν γιατί έχουν πολύ κακή τύχη τελευταία. Εγώ δεν είχα φάει σχεδόν τίποτα όλη μέρα και έκανε και πολύ κρύο, αλλά τέτοιες ευκαιρείες δε σου παρουσιάζονται και κάθε μέρα. Ξεκινάμε με το αυτοκίνητο, πάμε στο ναό δίπλα στην πόλη, ανάμεσα σε κάτι μικρά βουνά και προσευχόμαστε. Μοναδική εμπειρία, δεν είχα ξαναπάει σε βουδιστικό ναό. Ήταν φανταστικά, παρ’ όλο που ήταν νύχτα και έκανε πολύ κρύο και επίσης όλα τα κτίρια του ναού ήταν κλειστά και έτσι προσευχόμασταν στην ύπαιθρο. Εγώ, ο Πολωνός και ο Σέρβος κάναμε κάτι μεταξύ βουδιστικής-χριστιανικής προσευχής και αθεϊστικής αυτοσυγκέντρωσης και εναρμόνισης με τον κόσμο. Πολύ χαλαρωτική....δυστυχώς κανείς μας δεν είχε φωτογραφική μαζί του αλλά υποσχεθήκαμε να γυρίσουμε.

Στο γυρισμό, έφτασε 22.15 και πήραμε στο σούπερ μάρκετ, οπότε και μάθαμε ότι βρέθηκε η τσάντα μου και είχε μέσα εκτός των άλλων το usb stick μου και τα γυαλιά μυωπίας μου που είχα στενοχωρηθεί τόσο πολύ που έχασα, γιατί ήταν καινούργια και πολύ δύσκολα μου αρέσουν γυαλιά εμένα. Φυσικά πορτοφόλι, φωτογραφική μηχανή και κινητό είχαν κάνει φτερά. Οπότε χάρηκα και εγώ και να μου λένε οι άλλοι « Είδες ο Βούδας....μια προσευχή και κατ’ ευθείαν σου έφερε τύχη» και να φωνάζω εγώ στο δρόμο «Thank you Budha, or whoever you are!». Τέλος πάντων, πήγαμε στο μπαρ περάσαμε ωραία, στην επιστροφή οδήγησα και το αυτοκίνητο του Κινέζου φίλου μας με φοβερή επιτυχία. Όλοι ήταν ενθουσιασμένοι με την οδήγησή μου και εγώ βεβαίως που οδηγούσα στην Κίνα. Εδώ να συμπληρώσω και για να μη με σκοτώσει η μαμά πώς η ώρα ήταν 03.00, οι δρόμοι ήταν άδειοι και ο φίλος μας έχει 5 φίλους αστυνομικούς που θα καθάριζαν αν είχαμε οποιοδήποτε πρόβλημα, αν και έτσι κι αλλιώς στην Κίνα δε σε σταματάει ποτέ αστυνομικός για έλεγχο.

Το πρωί του Σαββάτου πήρα την τσάντα μου από το σουπερ μαρκετ, με τραγελαφικές καταστάσεις όπου πάλι κανείς δε μιλούσε αγγλικά και μετά από ένα τέταρτο νοηματικής γλώσσας και λεξικού, βρέθηκε κάποιος να μου πει στα αγγλικά ότι θέλουν να γράψω κάτι για την τσάντα μου. Τί να γράψω δηλαδή, ρε παιδιά?Εεεεε....μου λέει γράψε κάτι.,...ή μάλλον για την ακρίβεια δε μου έλεγε, αλλά μου έγραφε στα αγγλικά σε ένα χαρτί γιατί ντρεπόταν να μιλήσει. Απαντούσα και εγώ γραπτώς, σα να κάναμε chat στο ιντερνετ! Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα ότι μιας και έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να καταλάβουν ότι και να γράψω, μπορώ να γράψω ένα ποίημα με τίτλο «Ωδή στη χαμένη τσάντα!», αλλά μετά συμμαζεύτηκα και έγραψα τρεις προτάσεις στα αγγλικά να τελειώνω. Και το πρωινό το μαγείρεψα, με μεγάλη επιτυχία αν και με τούτα και με εκείνα φάγαμε πρωινό στις 16.00!

Και το κερασάκι στην τούρτα....πάνω που λες ότι εντάξει τα τακτοποίησα λίγο πολύ τα πράγματα, από αύριο πίσω στην καθημερινότητα....ΌΧΙ!!!Χθες βράδυ αργά έφτασαν οι φίλοι μου οι Ρώσοι (τους είχα γνωρίσει όταν έκανα πρακτική στη Ρωσία και τώρα κάνουν και αυτοί πρακτική στη Σαγκάη.Απίστευτο...) και κατεβαίνοντας στις 02.00 να τους πάρω βλέπω ότι μου έκλεψαν και το ποδήλατο!!!Ναι κυρίες και κύριοι.....Παρ’ όλο που το είχα κλειδωμένο και μέσα στην πολυκατοικία... Βέβαια για να πω την αλήθεια, το περίμενα. Γιατί είχαν ήδη κλέψει τα ποδήλατα του Milos και του Diego και το ηλεκτρικό ποδήλατο των 120 ευρώ του Marcel. Οπότε ήμουν προετοιμασμένη....αλλά ρε γαμώτο όχι τώρα!!!( Η φωτογραφία είναι από το γκαράζ ποδηλάτων της εταιρείας, μια βροχερή μέρα...τα αδιάβροχα που είναι πολύχρωμα δίνουν μια μοναδική εικόνα στους δρόμους της πόλης τέτοιες μέρες)

Έτσι σήμερα, αντί να πάω βολτα με τους Ρώσους έχω να μιλήσω με τράπεζα, αστυνομία, την εταιρεία και να βρω μεταχειρισμένο κινητό και ποδήλατο. Πριν από όλα, όμως είπα να σας ενημερώσω για να ξεκινήσετε χαρωπά την εβδομάδα σας. Δυστυχώς από εδώ και πέρα οι φωτογραφίες που θα ανεβάζω θα είναι ότι παίρνω από τους φίλους μου.

Και μιας που έχω ήδη γράψει 3 σελίδες κείμενο (και όσοι από εσάς φτάσατε μέχρι αυτό το σημείο έχετε τα συγχαρητήριά μου και σας ευχαριστώ, γιατί σημαίνει ότι πραγματικά συμπονάτε τη φίλη σας που νόμιζε ότι μπορεί να γίνει Κινέζα), θα μου επιτρέψετε να αφιερώσω αυτό το post στη μανούλα, που με διαβάζει και είναι πρωταθλήτρια στο χάσιμο τσάντας! Μαμά είμαι άξιο τέκνο σου!!!Βλέπεις....άργησα αλλά τελικά στα χνάρια σου ήρθα και σε αυτό το θέμα...Φιλάκια...σμάαααατς!

Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά...

(English version following…scroll down…)

Σας έχω ήδη γράψει ότι ο μεσημεριανός υπνάκος είναι must στην Κίνα. Στις 11.30 οι Κινέζοι τρέχουν, σμπρώχνοντας στην καντίνα της εταιρείας. Τρώνε πολύ πολύ γρήγορα τα βατραχοπόδαρά τους και μετά από ένα τόσο απολαυστικο γεύμα ξανατρέχουν σμπρώχνοντας για υπνάκο. Στην Κίνα η ευγένεια και οι τρόποι είναι άγνωστο πράγμα. Αν μπορώ να σου πάρω τη θέση ή τη σειρά , θα σου την πάρω. Τί κι αν εσύ με βλέπεις. Εγώ θρασύτατος θα σε προσπεράσω και θα πάω να πληρώσω πριν από εσένα και κάτσε εσύ να σκας. Βέβαια, εμείς που είμαστε δυτικοί όσο να πεις έχουμε ένα κύρος (δεν ξέρω γιατί, αλλά έχουμε...) Όχι, ότι αυτό τους εμποδίζει και πολύ αλλά γενικά όποτε μου το κάνουν αυτό και επειδή δεν μπορώ να τους διαολοστείλω στα Κινέζικα, αρχίζω να φωνάζω εεεεεεεεε......με τόνο.....’’Εεεεεε....που πας ρε Καραμήτρο’’. Ενίοτε τους ρίχνω και κανένα φονικό βλέμα και κανένα ελληνικό light στόλισμα και συνετίζονται. Θα μου πεις...τί σκας...εσύ θα μάθεις τρόπους στα 1,321,851,888 Κινέζων? Αλλά δε μπορώ να με πιάνουν κορόιδο έτσι απροκάλυπτα. Νομίζω βέβαια, ότι οι άνθρωποι έχουν βαθύτερους ιστορικούς λόγους που συμπεριφέρονται έτσι, αλλά μάλλον δεν είμαι το καλύτερο άτομο για να το αναλύσω αυτό.

Και επιστρέφω στον ύπνο...Κοιμούνται παντού στο χαλαρό. Περπατάς στο δρόμο και βλέπεις ανθρώπους μέσα στα αυτοκίνητά τους να έχουν καβαλήσει το πεζοδρόμιο και να κοιμούνται του καλού καιρού, στα πάρκα όταν ο καιρός είναι καλός, στο γραφείο απλά γέρνουν και κοιμούνται, άλλοι έχουν εξοπλιστεί με καρέκλες που γίνονται κρεβάτι, ωτοασπίδες, μάσκα ύπνου, κουβερτούλα...μόνο τη μαμά τους που δεν έχουν δίπλα να τους νανουρίζει. Πήγαινα προχθές να βάλω νερό από τον ψύκτη και βλέπω δυό πόδια να βγαίνουν από το «κυβάκι» ενός φίλου. Λέω, δεν είναι δυνατόν!Κοιμάται στο πάτωμα???Πλησιάζω και τον βλέπω στο κρεβατάκι του...Ένα αγγελούδι! Το άλλο κορυφαίο που έχω δεί είναι έναν μπαμπά να κάνει ποδήλατο σε κεντρικό δρόμο με πολλή κίνηση και κόρνες, και από πίσω στην καρότσα, η μαμά και το παιδάκι να κοιμούνται του καλού καιρού σκεπασμένοι με κουβερτούλα! Ζητώ συγγνώμη για την κακή ποιότητα των φωτογραφιών, αλλά μάλλον θα μου θυμώσουν αν δουν ότι τους βγάζω φωτογραφία.

I have to apologize for not writing so much in English. It is just kind of difficult to translate everything, and mostly the funny staff. I will try to keep at least some English in my posts from now on.

I have already mentioned that siesta in China is a must! At 11.30 Chinese people rush at the company’s cantine and eat incredibly quickly (It is unfair because they have been practicing with chopsticks for quite some time, whereas the poor trainees are still trying to get used to it) their tofu, frog feet, and other more normal things. After this they are rushing to their offices, where most of them take a little nap. But nap doesn’t necessarily mean lack of comfort. Some of the are just sleeping on the desk, but many have chairs that are transforming to kind of beds and even sleeping masks, ear plugs, blankets…The other day, I was walking at the corridor of our room to fill in some water and I saw two legs, coming out of the cubical of a friend. For a moment, I thought that he was sleeping on the floor but when I got closer, I saw him on his little bedJ I am sorry for the bad quality of the photos, but I don’t wanna disturb people while they are asleep.

Apart from the company, one can also see people sleeping in the streets. In the parks, inside cars “parked” on the pavement, on their bicycles, sometimes even a mother and a child are asleep in the back of a trailer carried by a bicycle, while the dad is cycling through the noisy streets of the city!

Η εποχή των παγετώνων

Ni hao σας!

Μετά από την απαίτηση του αναγνωστικού κοινού:P (έγινες και κοινό τώρα Εύη) οφείλω να γράψω κάτι! Υπάρχουν όμως τα εξής δύο προβλήματα: το πρώτο είναι ότι δεν έφερα μαζί μου στη δουλειά φωτογραφίες, και άρα δεν έχω υλικό για να διανθίσω το post:P Και το δεύτερο είναι ότι τα παγωμένα μου χέρια με εμποδίζουν να σκεφτώ κάποιο καλό θέμα. Έτσι, λοιπόν δε μου απομένει άλλη λύση παρά να περιμένω μέχρι αύριο να γράψω κάτι καλύτερο και μέχρι τότε να σας γκρινιάξω...

Κάνει κρύο...Καλά, θα μου πείτε, πώς κάνεις έτσι...Χειμώνας είναι ,κρύο θα κάνει. Έλα, όμως που σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο όταν κάνει κρύο, κάνουμε κάτι για αυτό. Εδώ, όμως οι Κινέζοι είναι πάνω από όλα υπομονετικός λαός. Κι έτσι όταν κάνει κρύο, δεν κάνουν απολύτως τίποτα για αυτό....ή μάλλον κάνουν κάτι.....υπομονή! Βρίσκομαι 9 ώρες την ημέρα στην εταιρεία, όπου με εξωτερική θερμοκρασία μεταξύ 6-13 βαθμούς, δεν έχουμε ανάψει ποτέ τη θέρμανση. Αντιθέτως, ανοίγουμε τα παράθυρα!!! Επίσης, βρίσκομαι και στον πρώτο όροφο της εταιρείας 21 ορόφων και η πόρτα στο φουαγιέ ανοίγει συνεχώς γιατί μπαινοβγαίνει κόσμος. Εμείς, λοπόν, οι πανέξυπνοι του ορόφου αντί να κλείσουμε την κεντρική πόρτα που συνδέει τα γραφεία με το φουαγιέ, την αφήνουμε πάντα ανοιχτή, έτσι για να κάνει ρεύμα με τα ανοιχτά παράθυρα.

Και στην αρχή έλεγα ότι μάλλον έχουν διαφορετικό οργανισμό οι Κινέζοι και δεν κρυώνουν τόσο εύκολα. Μετά όμως παρατήρησα ότι όλοι εδώ δουλεύουν με τα μπουφάν τους. Εγώ φοράω φανελάκι, μπλούζα ζιβάγκο, πουλόβερ ζιβάγκο, μπουφάν και κασκόλ και είμαι σε μια μόνιμη κατάσταση τουρτουρίσματος(που τη θυμήθηκα αυτή τη λέξη πρωί πρωί?!)! Από χθες παίρνω και μια μικρή αεροπορική κουβέρτα, που βρήκα στο σπίτι και σκεπάζομαι από τη μέση ως τα πόδια αλλά κι αυτό δεν είναι αρκετό. Ενίοτε φοράω και τα γάντια μου αλλά δε βολεύει με το πληκτρολόγιο...Ψάχνω εδώ και μια βδομάδα να βρω μια φλις κουβέρτα και δεν υπάρχει πουθενά!Έχει μόνο παπλώματα και ηλεκτρικές κουβέρτες...εεεε...νομίζω πως αν έρθω στη δουλειά με πάπλωμα ίσως και να σκεφτούν να ανάψουν καμιά θέρμανση. Μ 'αρέσει που ένιωθα λιγάκι άσχημα γιατί λόγω περιορισμού κιλών στις αποσκευές πήρα μόνο 3 πουλόβερ και τα φοράω μόνο αυτά κάθε μέρα εναλλάξ, κι έλεγα πως πρέπει να αγοράσω κανένα καινούργιο γιατί δε λέει.Αμ δε....με τόσο κρύο που κάνει εδώ, φοράω πάντα το μπουφάν κουμπωμένο και γύρω γύρω το κασκόλ ανεβασμένο ως τη μύτη, οπότε και κανείς δε βλέπει ποιό πουλόβερ φοράω από κάτω ή αν έχω έρθει με τις πυτζάμες.

Και τώρα θα μου πείτε γιατί δε λες κάτι....δε λέω κάτι γιατί αφενός οι 3 άνθρωποι που τους έχω κάπως το θάρρος εδώ μέσα, λείπουν σε επαγγελματικό ταξίδι και αφετέρου φοβάμαι πως αν από τους 70 περίπου εργαζόμενους στον όροφό μου παραπονεθώ εγώ, θα μου πουν "Λυπάμαι, είσαι ο πιο αδύναμος κρίκος!".Έτσι, κάνω υπομονή, σας γκρίνιαξα και ξελάφρωσα και αρχίζω να σκέφτομαι να κατεβάζω κανένα ποτηράκι κονιάκ με το πρωινό μου πριν έρθω στη δουλειά, γιατί το τσάι δεν κάνει καλή δουλειά!

Το κοκκοράκι κικιρικικί!

Νομίζω πως είμαστε κορόιδα στην Ελλάδα. Διότι από παιδιά ξέρουμε το τραγουδάκι «όταν θα πάω κυρά μου στο παζάρι, θα σου αγοράσω ΕΝΑ κοκοράκι». Εμείς, όμως, πάμε στο παζάρι και δεν ζητάμε όλο το κοκοράκι που μας αναλογεί! Ενώ εδώ οι Κινέζοι, είναι έξυπνοι άνθρωποι!Πανάρχαιος λαός, σου λέει. Κι έτσι όταν παίρνουν ένα κοκοράκι, το παίρνουν όλο...όχι αηδίες...με τα ποδαράκια του, το λαιμούλι του, την καρδούλα και τα άλλα εσωτερικά του όργανα και φυσικά και το κεφάλι!Διότι κύριε....ένα κοτόπουλο πληρώνω...ολόκληρο το απαιτώ!

Έτσι την πάτησα πάλι προχθές και έμεινα πάλι νηστική το βράδυ! Πήγαμε σε ένα από τα εστιατόρια hot pot της πόλης. Είχα ξαναπάει και ομολογώ πως από παρουσίαση σκίζει. Στη μέση ενός στρογγυλού τραπεζιού έχει μια τρύπα και από κάτω υγραέριο (αμφιβόλου ασφάλειας να έχεις τη φιάλη με τα καλώδια κάτω από τα πόδια σου να την κλωτσάς, αλλά το παραβλέπουμε αυτό). Στην τρύπα στερεώνουν μια κατσαρόλα και μέσα βάζουν κάποια σούπα. Έπειτα φέρνουν λαχανικά και διάφορα άλλα περίεργα που τα βουτάς μέσα, τα αφήνεις να βράσουν και τα τρως. Πραγματικά εξωτικό και ιδιαίτερα μου άρεσε ότι στο πρώτο που πήγαμε η κατσαρόλα ήταν χωρισμένη στα δύο αλα γιν και γιανκ, όπως βλέπετε και στη φωτογραφία, να συμβολίζει το θηλυκό και το αρσενικό στοιχείο, το σκοτάδι και το φως, το καλό και το κακό. Από γεύση μόνο μας τα χάλασε γιατί η μια σούπα ήταν φοβερά πικάντικη και δεν τρωγόταν και η άλλη ήταν γαριδόσουπα, στην οποία εγώ έχω αλλεργία. Έτσι εκείνο το βράδυ έμεινα νηστική.

Και ξαναγυρνάμε στο κοτόπουλο μας...Προχθές πήγαμε να δοκιμάσουμε ένα άλλο εστιατόριο καινούργιο. Μόλις μπήκαμε μέσα διαπιστώσαμε ότι είναι και αυτό hot pot. Ωχ, λέω...την κάτσαμε τη βάρκα...όχι καλέ, μου λέει η παρέα μου...μην ανησυχείς θα πούμε να μην είναι πικάντικο και δε θα πάρουμε γαρίδες που έχεις αλλεργία. Εγώ βέβαια δεν πολυπείστηκα, αλλά και τί να κάνεις. Μας φέρνουν ένα χαρτί Α4 μόνο στα κινέζικα να σημειώσουμε τί θέλουμε...καμιά 40αριά νέοι άνθρωποι να δουλεύουν εκεί....γρι αγγλικά, κανείς. Πάμε από τραπέζι σε τραπέζι πάνω από παρέες που έτρωγαν και δείχνουμε τί θέλουμε και ζητάμε σούπα όχι πικάντικη και κοτόπουλο. Εεεεε....εντάξει, δεν περίμενα και να την κάνω και ταράτσα (Pierrouli, αυτή την έκφραση για σενα την έγραψα, που τη λες τόσο ωραία!), αλλά λέω κάτι θα φάμε. Και έρχεται η σούπα και πάω να βάλω στο πιάτο μου και πιάνω ένα ολόκληρο κεφάλι κοτόπουλου με την κουτάλα και βγάζω μια πνιχτή κραυγή....

Ααααα....όλα κι όλα....μας περιποιούνται οι Κινέζοι, δεν είναι άνθρωποι πονηροί, να θελήσουν να σε εκμεταλλευτούν, να σε κοροϊδέψουν....ένα κοτόπουλο ζήτησες....ολόκληρο θα το πάρεις...μέχρι το τελευταίο κοκαλάκι! Περιττό να σας πώ ότι δεν έφαγα τίποτα εκείνο το βράδυ (πάλι), γιατί όπως έβραζε η σούπα ερχόταν συνέχεια το κεφάλι στην επιφάνεια...και είχε μια έκφραση αυτό το κοτόπουλο...άαααα πα πα!Άσε που τα μάτια του ήταν κάπως σχιστά για κοτόπουλου....κινέζικο κι αυτό....για να είναι σίγουρος ο καταναλωτής πως είναι εντόπια τα κρέαταJ Και από τότε δύο σκέψεις μου έρχονται στο μυαλό....αφενός να ζητήσω συγγνώμη από τη μανούλα και τη γιαγιά που χρόνια τους πρήζω πως είναι αηδιαστικό να τρως τα αμελέτητα και το λαιμό του κοτόπουλου και αφετέρου να μιλήσω με το μπαμπά για το πως θα γίνει να εξάγουμε τα κοτοπόδαρα και τα κεφάλια από το πτηνοτροφείο μας στην Κίνα. Τί το κάνει δυο χρόνια τώρα το MBA εξάλλου...

(όλες οι φωτογραφίες είναι από το πρώτο hot pot, το χλιδάτο γιατί σας λυπήθηκα και αποφάσισα να μη βγάλω φωτογραφίες του κοτόπουλου τη δεύτερη βραδιά...)

Well, on more time I will not be fair to the english speaking people, in translating everything and mostly the jokes but you can at least enjoy some photos of a type of restaurant called hot pot. There is this soup, boiling in the middle (with gas under the table) and you can put different things inside like tofu, vegetable, some meat etc, wait for it to boil and eat it. The soup in the first photo is separated in two, to symbolize ying and yang, good and bad, light and darkness, female and male. The whole presentation is just perfect and full of colours, but I was starving at the end of the meal, as the red soup was incredibly spicy and the white one was shrim's soup and I am allergic to shrims:( And in my second time in hot pot, things didn't go better either, because in the chicken soup that we ordered there was the chicken's head floating in the soup, as it was boiling...And for those of you who don't know....yes....I am easily disgused...maybe the biggest disadvantage one can have in China:P

People in West Lake

As my friend Stefanos says, a place is its people...so here's a special section for some of the people we met during our daily walk.

A sweet little girl that has been very friendly and posing for us, while riding her Pokemon:)

Just-married couple being photographed in their traditional clothes.

Paparazzi! During our walk there have been people constantly trying to make photos of us with their mobiles mostly, while they thought we were not looking. But this guy, I liked more because he just took out his camera and started taking pictures. And my reaction now, is that I try to also make picture of the people who want to make pictures of me.

THE SOURCE OF EVIL!!!!This is the water tab responsible for my adventure in the hospital last Friday. I even filled in my bottle with this water and carried it all day... So in case anybody was jealous about my adventure, we can always go back and take some more.And Dafni, you can analyse the water also....

Happy me, not knowing what is gonna happen to me next day:)

Αρπαγή....μου φάνηκαν πολύ εκφραστικά τα πρόσωπά τους!

West Lake, Hangzhou

After a lot of fight with the Chinese internet blocking monster, here are the photos of West Lake in Hangzhou, that I had promised one week ago, just before getting sick.

View of the pagoda from the lake

Flower petals inside a small lake...

Temple view

Pagoda

Forest

Sunset

Am I in India, or what??? A golden cow inside the lake. I, at first, thought it was a frog and Marcel from Catalonia that it was a dragon.

Nice moments...

What's up doc?

Ιστορίες νοσοκομειακής τρέλλας

Εσύ αγαπημένε φίλε/ γνωστέ/ άγνωστε αναγνώστη, νομίζεις ότι θα ξεκινήσεις ωραία τη βδομάδα σου διαβάζοντας για τα πανέμορφα αξιοθέατα της Hangzhou, τις ειδυλιακές εικόνες, τις παγόδες και βλέποντας και τις αντίστοιχες φωτογραφίες, όπως υποσχέθηκα στο προηγούμενό μου post. Ε λοιπόν, πλανάσαι πλάνην οικτράν!Διότι η ζωή στην Κίνα δε θα είχε ενδιαφέρον, αν δεν ήταν απρόβλεπτη. Κοινώς, εδώ δεν ξέρεις τί σου ξημερώνει!Το απόγευμα κάνεις ρομαντικό τουρισμό δίπλα στη λίμνη και το πρωί σε βρίσκει σε κινεζικό νοσοκομείο να πηγαίνεις πάνω κάτω από γραφείο σε γραφείο με 39 πυρετό και να προσπαθείς να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας.

Το ξημέρωμα Παρασκευής, λοιπόν, με βρήκε για πολλοστή φορά πάνω από τη λεκάνη της τουαλέτας με στομαχικές διαταραχές (σας λυπάμαι και δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες). Στέλνω μήνυμα ότι δε θα πάω στη δουλειά και με παίρνουν τηλέφωνο, αν θέλω να πάω στο νοσοκομείο. Δεδομένης της κατάστασής μου και ότι δε μπορούσα να πιω ούτε μια γουλιά νερό και κατευθείαν το έβγαζα, αποφασίζω να πάω γιατί φοβόμουν ότι θα αφυδατωθώ(ξέρετε εξάλλου τη σχέση μου με το νερόJ) . Τους ρωτάω αν υπάρχει κάποιο νοσοκομείο με αγγλόφωνο προσωπικό, ψάχνουν και μου λένε πως βρήκαν ένα αλλά μόνο η εξέταση, χωρίς φάρμακα και εξετάσεις κάνει πάνω από 100 ευρώ. Τα τσιγκουνεύομαι εγώ, σκεπτόμενη πως η ασφάλεια θα μου κάνει πιθανότατα νερά και μου λένε ότι θα έρθουν μαζί μου να πάμε στο καλύτερο κινεζικό νοσοκομείο της επαρχίας!Σκέφτεσαι εσύ ο ανυποψίαστος δυτικός....το καλύτερο νοσοκομείο, με κινέζους θα είμαι...άρα θα έχω μεταφραστές για το πρόβλημα της γλώσσας.Γιουχουυυυ!!!!πετάει η ομάδα!

Με παίρνουν από το σπίτι 2 συνάδελφοι με αυτοκίνητο της εταιρείας παρακαλώ!!!Έτοιμη να καταρρεύσω εγώ, με το ζόρι κατέβηκα τους 6 ορόφους του σπιτιού. Εδώ να σημειώσω ότι πριν πάμε τους ρώτησα σοβαρή σοβαρή αν το νοσοκομείο εξασκεί την Δυτική ή την Κινέζικη Ιατρική και μου απαντούν τη Δυτική. Φτάνουμε τελικά στο νοσοκομείο και προσπαθούμε να δούμε που να απευθυνθούμε. Τους λέω εγώ να πάμε στο γαστρεντερολογικό, γιατί πίστευα ότι έχω πάθει ή γαστρεντερίτιδα ή τροφική δηλητηρίαση. Μου λένε ΟΚ, να σου μετρήσουμε όμως πρώτα τη θερμοκρασία. Μπράβο, λέω!Δυτική αντιμετώπιση. Μου δίνουν ένα θερμόμετρο υδραργύρου από ένα ταπεράκι με νερό(!!!) και μου λένε να το βάλω κάτω από τη γλώσσα. Ρε παιδιά, λέω...μήπως να το βάλω στη μασχάλη; Όχι, όχι να επιμένουν αυτοί. Τί να κάνω κι εγώ, εκείνη τη στιγμή. Το βάζω στο στόμα, ελπίζοντας ότι ναι μεν είναι στο ταπεράκι με το νερό, αλλά ότι το αποστειρώνουν προηγουμένως. Θερμοκρασία: 38.5. Το θερμόμετρο το παίρνουν και το ξαναβάζουν στο αρχικό ταπεράκι με το νερό....Οϊμέ!!!Αρχίζω να αγχώνομαι. Εν τω μεταξύ πάω στην τουαλέτα και διαπιστώνω ότι εκτός από πανάθλια, δεν έχει ούτε χαρτί, ούτε σαπούνι (για απολυμαντικό ούτε λόγος!).

Πάμε λοιπόν στο γαστρεντερολογικό, το οποίο ήταν ένα γραφείο με ένα γιατρό και από γύρω διάφοροι κινέζοι που μιλούσαν ταυτοχρόνως, ο καθένας για τη δική του περίπτωση. Λένε και οι δικοί μου κινέζοι για μένα, ακούει αυτός ένα ψιλοβηχάκι που είχα, του λένε ότι έχω και πυρετό και αποφαίνεται ότι δεν είμαι για εδώ αλλά για το «Πυρετολογικό!!!».

Νομίζω κι εγώ η καημένη ότι στο πυρετολογικό σου δίνουν απλά κάτι για να πέσει ο πυρετός σου και να μην ταλαιπωρείσαι. Οι Κινέζοι μου, όμως, μου δίνουν την εξήγηση ότι ο πυρετός είναι αρρώστια λέει που την παθαίνεις όταν κάνει κρύο.Κρυώνεις και μετά κάνεις πυρετό!!!Φυσικά αυτή δεν ήταν η επίσημη άποψη του νοσοκομείου, φαντάζομαι και ελπίζω αλλά εγώ εκείνη τη στιγμή ήθελα να φύγω τρέχοντας! Πάμε στο ρημαδο-πυρετολογικό και εκεί μου λένε ότι μπορεί να έχω ΣΑΡΣ (παιδιά συγγνωμη τα γράφω ολα με ελληνικούς χαρακτήρες γιατί διαβάζουν και οι κινέζοι και....καταλαβαίνετε...δε θέλω να τους πληγώσω! Μην κάνει και κρύο και ανεβάσουν κανένα πυρετό!:P). Εκεί με πιάνουν τα γέλια και συνειδητοποιώ ότι δεν πρόκειται να βγάλουμε άκρη. Τους λέω, ρε παιδιά, δεν έχω ΣΑΡΣ. Μάλλον τροφική δηλητηρίαση έχω πάθει από το νερό που ήπια χθες κοντά στη λίμνη. Θέλω να πάω πίσω στο γαστρεντερολογικό. Τους πείθω και ξαναπάμε πίσω στο γραφείο, όπου ο γιατρός πιάνει την κοιλιά μου με καμιά 7-8 Κινέζους παρόντες να σχολιάζουν και να μου λέει: Πονάς εδώ?Όχι, του λέω....Κουνάει το κεφάλι του στους δικούς μου και καταλαβαίνω ότι τους λέει «Τί μου τη φέρατε εδώ?Αφού δεν έχει διάρροια και δεν πονάει η κοιλιά της δεν είναι να για εδώ...να την ξαναπάτε στο πυρετολογικό!». Οπότε αρχίζω κι εγώ....ξέρετε...τελικά εδώ πονάει κάπως!!!Ενθουσιάζεται ο γιατρός! Του λέω πως πονάω αλλά λίγο....μετά αρχίζει να πιάνει τη σκωληκοειδήτη. ΌΧΙ ΌΧΙ....εδώ δεν πονάει καθόλου του λέω. Τελικά, αποφασίζω πως άκρη δε βγάζουμε και απαιτώ να μου βάλουν ορό γιατί είμαι αφυδατωμένη και να έχει φάρμακο για το στομάχι μέσα για να σταματήσω να τα βγάζω και να μπορώ να πιω τα φάρμακα που έχω φέρει από την Ελλάδα και νερό.

Μου βάζουν ορό, όπου εγώ έντρομη έχω βρει στον οδηγό μου πώς λέμε στα Κινέζικα να χρησιμοποιήσουν μόνο αποστειρωμένη βελόνα, μιας χρήσης (χαλάλι τα 25 ευρώ του οδηγού, τα έβγαλε τα λεφτά του) και μου απαντούν. ΄Μα φυσικά, δεν είμαστε Αφρική εδώ!΄ Τέλος πάντων, με άφησαν σε μια καρέκλα με τον ορό για 3 ώρες, και με πυρετό κι εγώ δεν ξέρω πόσο....είχα ταχυπαλμία, έτρεμα, ένιωθα πως θα λιποθυμήσω και τους παρακαλούσα να με αφήσουν να πάρω παρακεταμόλη για να μου πέσει έστω λίγο ο πυρετός και οι συνοδοί μου δε με άφηναν, γιατί λέει μπορεί να αλληλεπιδράσει με τα φάρμακα που έχει μέσα ο ορός! Τελικά μετά από ένα 6ωρο στο νοσοκομείο, και αφού τελείωσε ο ορός, με έστειλαν σπίτι χωρίς να με ξαναδεί ο γιατρός, χωρίς να μου πουν τί έχω, να μου δώσουν φάρμακα ή να μου πουν τί να τρώω και τί όχι! Μπαίνοντας στο σπίτι ήμουν ήδη καλύτερα, ένιωθα ότι έχει πέσει ο πυρετός. Βάζω θερμόμετρο και βλέπω ότι έχω 38,3!Δηλαδή στο νοσοκομείο πόσο είχα!?Και βεβαίως, όταν μου είπε η συγκάτοικός μου ότι άρχισε κι αυτή πριν από λίγο να τα βγάζει, μόνο που δεν την αγκάλιασα από τη χαρά μου!!!Γιατί αυτό σήμαινε αυτομάτως ότι είχα τροφική δηλητηρίαση, αφού είχαμε πιει και οι δυο το ίδιο αμφιβόλου ποιότητας νερό την προηγούμενη μέρα. Και επίσης ότι δεν είχα ΣΑΡΣ, ή τουλάχιστον ότι δεν είχα ΣΑΡΣ μέχρι τη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στο νοσοκομείο και έβαλα στο στόμα μου το μη αποστειρωμένο θερμόμετρο!Πολυγραφότατη σήμερα.....ελπίζω να μη σας κούρασα, να μην αποκαρδιωσα αυτούς που ετοιμάζονταν να έρθουν και υπόσχομαι (με τη σχετική βεβαιότητα που μπορεί να έχει κανείς στην Κίνα), ότι το επόμενο post θα είναι μικρό, ανάλαφρο και με ωραίες φωτογραφίες από τη West Lake.

Jiu Long Bin Guang

Νιχάο και χαρά σας :p

Μόλις επέστρεψα από μια μεγάλη βόλτα στην τουριστική Hangzhou. Μετά από σχεδόν ένα μήνα εδώ εδέησα επιτέλους να επισκεφτώ κάποια από τα βασικά αξιοθέατα της πόλης. Αύριο θα βάλω καμιά φωτογραφία, να πάρετε μια γεύση. Από δουλειά, λίγα πράγματα....και προβλέπεται επιδείνωση της κατάστασης. Σήμερα δούλεψα 3 ώρες το πρωί πάνω στη διπλωματική μου και μετά την έκανα για βόλτα με τη Βραζιλιάνα συγκάτοικό μου και τη μαμά της, που φιλοξενούμε. Έφυγα από τη δουλειά στις 11.30 και επέστρεψα στις 18.30 μόνο και μόνο για να χτυπήσω κάρτα. Γαϊδουριά, θα πείτε....έλα όμως που μου έχουν πει καμιά 10αριά φορές να πάω καμιά βολτίτσα, αν θέλω. Και σήμερα ο υπεύθυνός μου τί μου λέει?!
Φεύγω αύριο για 2-3 μήνες στην άλλη άκρη της Κίνας. Εσύ μου λέει, όσο θα λείπω προσπάθησε να κάνεις φίλους εδώ στην εταιρεία, να μη βαριέσαι, αν και οι περισσότεροι δε μιλάνε αγγλικά!Τι λές χρυσέ μου,μου ήρθε να του πω?! Για να κάνω φίλους ξυπνάω κάθε μέρα στις 07.00? Εν τω μεταξύ, προχθές μου έλεγε ένας φίλος από γειτονικό κυβάκι (γραφείο), ότι σκέφτονταν λέει να μου δώσουν καμιά δουλειά, αλλά αφενός όλα είναι στα κινέζικα και αφετέρου η δουλειά είναι στα βουνά!!! Εγώ βέβαια του είπα ότι έστω για μια φορά, για να μάθω κάτι θα ήθελα να πάω....αλλά η προοπτική του να πάω για 2-3 βδομάδες στου κινέζου το κέρατο, με κανέναν κινέζο που δεν πολυμιλάει αγγλικά δε με ενθουσιάζει! Ίδωμεν...Μου φαίνεται πώς, πλάκα πλάκα σε λίγο θα νοσταλγώ τις μέρες που κορόιδευα ότι η μόνη μου δουλειά εδώ είναι να τους διδάσκω γαλλικά.(οι φωτό είναι από το τελευταίο μάθημα)

Όσο για τον τίτλο του post μου, πρόκειται για το ξενοδοχείο των εννέα δράκων. Είναι δίπλα στο σπίτι μας, και αποτελεί το μόνο τρόπο για να καθοδηγήσουμε τους ταξιτζήδες, που να μας φέρουν. Εδώ και σχεδόν ένα μήνα προσπαθώ να μάθω να το προφέρω σωστά, χωρίς επιτυχία. Ακόμα και τα παιδιά που είναι εδώ 3-5 μήνες δεν τα πολυκαταφέρνουν. Έτσι, κάθε φορά που μπαίνουμε σε ταξί προσπαθούμε όλοι να πούμε Τζιόου Λόνγκ Μπιν Γκουαν με κάθε δυνατό τρόπο, προφορά και τονισμό, μας πιάνουν τα γέλια, ο ταξιτζής μας κοιτάει ενίοτε εκνευρισμένος, ενίοτε γελώντας πάντα όμως με το ίδιο βοϊδίσιο βλέμμα απορίας "Τί μου λέτε τώρα?", μέχρι που συνήθως κάποιος βρίσκει την κάρτα του ξενοδοχείου, του τη δείχνει και τότε λέει ο ταξιτζής "Αααααααα.....Τζιόου Λόνγκ Μπιν Γκουαν.....αααααα" με τον ίδιο ακριβώς (για τα μη κινέζικα αυτιά μας τουλάχιστον) τρόπο όπως προσπαθούσαμε κι εμείς. Σήμερα, όμως.....είχα μια μεγάλη προσωπική νίκη που με γέμισε αισιοδοξία για το μέλλον. Μπήκαμε μέσα στο ταξί, κάθησα μπροστά και του λέω με αυτοπεποίθηση "Τζιόου Λόνγκ Μπιν Γκουαν", με κοιτάει, χαμογελάει, το επαναλαμβάνει και μου λέει "Χάτα Χάτα", ΟΚ δηλαδή!!!Ναι, κυρίες και κύριοι τώρα μπορώ και να γυρνάω σπίτι μόνη μου...Άντε και τον επόμενο μήνα θα μπω με τον ίδιο αέρα στην εταιρεία και θα τους πω με αυτοπεποίθηση, "δώστε μου δουλειά (στα κινέζικα φυσικά)", θα με κοιτάξουν , θα επαναλάβουν και θα μου πουν "Χάτα Χάτα"...

Nihao everybody!!!

Today has been yet another hard working day. I have spent 3 hours in the morning working on my diploma thesis, while being at the company, of course. And then I joined Poli (my Brazilian roommate) and her mother for sightseeing around Hangzhou! It is almost a month I am here and I had not even visited the basic staff the city has to offer. So I said, "what the hell, screw work" and we had a nice, big (really big actually) walk around the West Lake, which is just beautiful. I'll upload photos tomorrow, most probably cause now I am quite tired. For now you can see me, happy in a previous nice walk around the city...And also me (Greek) while teaching French to a Chinese class:) It's like a joke, I suppose!

Wow....and forgot to explain the meaning of the title. It means "Nine Dragon's Guesthouse" and it is a hotel, which is near our house and I have been trying with no success to learn how to pronounce it properly. The reason is that it is the only way to explain to the taxi drivers where they should bring us. So every single time we take the taxi we keep repeating it with every possible intonation, till the taxi driver says :"AAAAA.....Jiu Long Bin Guang" with the exactly (to our ears) same way, as we have been trying to pronounce. Today, I did it! I said it, the driver smiled and repeated, so now I feel seriously happier and independent:)At least, I can go home alone if needed:)

η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη!

Μιας και είμαι εδώ για δουλειά, και πολλοί αναρωτιέστε γιατί δεν αναφέρω ποτέ τίποτα για το συγκεκριμένο κομμάτι της ζωής μου εδώ, είπα να σας περιγράψω μια τυπική μέρα στη δουλειά!Ερχόμαστε στις 08.30, και αν αργήσουμε μας κόβουν το μισθό 2 ωρών, ήτοι 2.5 ευρώ:P

Οι περισσότεροι δεν έχουν φάει πρωινό, οπότε παίρνουμε κανένα τσάι από την καφετέρια και κανένα μπισκοτάκι. Μέχρι να συμμαζευτούμε στα γραφεία μας έχει πάει 9+. Έπειτα, οι περισσότεροι από εμάς, ελέγχουμε τα email μας, γράφουμε στα blog μας και διαβάζουμε τα νέα από τις χώρες μας. Κάπως έτσι πάει 10+. Είναι πλέον ώρα για δουλειά! Αυτό βασικά σημαίνει, πλην μερικών εξαιρέσεων, αρχικά εύρεση αντικειμένου. Συνήθως χρειάζεται συνδυασμός εφευρετικότητας, πειστικότητας και καλών δημοσίων σχέσεων για να βρει κάποιος ασκούμενος εδώ κάτι να κάνει. Αν αποτύχει, τότε αρκείται στο να κάνει τις δουλειές του στο ιντερνετ, να ενοχλεί τους υπολοίπους τριγύρω, να βγαίνει για καμιά βολτίτσα εδώ τριγύρω, ψώνια κλπ. Και για να εξηγηθούμε....Δε φταίμε εμείς!(χα χα...φυσικά)Απλά η εταιρεία έχει όλα τα projects στα Κινέζικα και αυτό που τους ενδιαφέρει από εμάς είναι απλά να.... υπάρχουμε! Προσπαθούν να δώσουν στους εργαζόμενούς τους την ευκαιρία να μιλήσουν αγγλικά και να προετοιμαστούν για τη διαφορετικότητα που τους περιμένει όταν θα χρειαστεί να πάνε για 6 μήνες σε κάποια άλλη χώρα για δουλειά. Έτσι, μας ζητάνε να τους κάνουμε παρουσιάσεις στα αγγλικά, κάθε μήνα για τις οποίες μας πληρώνουν επιπλέον και πληρώνουν και τους εργαζόμενούς τους επιπλέον για να έρθουν να παρακολουθήσουν! Τα θέματα είναι ποικίλα...από τις Τηλεπικοινωνίες στην Πολωνία, Βραζιλία, Κίνα και Ελλάδα μέχρι το πώς περάσαμε στο τάδε ταξίδι στο Χονκ Κόνγκ και πώς παίζουν χαρτιά στην Ινδία:P Εγώ ετοιμάζω μια παρουσίαση για κάτι κεραίες και τους κάνω και μαθήματα γαλλικών, με μεγάλη επιτυχία ομολογουμένως!Και για νιώθω ότι μαθαίνω και κάτι, κατάφερα και βρήκα κάποιον και με βοηθάει να μάθω ένα καλό λογισμικό, ενίοτε.

Τέλος πάντων, στις 11.30 έχουμε διάλειμμα για φαγητό και ύπνο!!!Ναι, ναι, ύπνο!Δεν έχω πρόχειρη κάποια φωτογραφία, αλλά εδώ δουλεύουμε σε μικρά, ατομικά κυβάκια σε ένα μεγάλο δωμάτιο και κατά τη διάρκεια του διαλείμματος οι Κινέζοι παίρνουν τις κουβερτούλες τους, τις μάσκες ύπνου τους και καρέκλες σαν αυτές που έχουμε εμείς για την παραλία και την αράζουν για ύπνο μέχρι τη 13.30!!!Στην αρχή τους κορόιδευα, αλλά τώρα βρήκα και εγώ καρέκλα και την πέφτω κι εγώ, αλλά κάνει λίγο κρύο και θέλω να πάρω και κουβερτούλα!Θα ανεβάσω καμιά φωτογραφία άλλη φορά...

Μετά τη 13.30 και καλά ξαναδουλεύουμε μέχρι τις 15.30, οπότε και έχουμε ραντεβού με τα παιδιά για τσάι και μπισκότα στην καφετέρια. Εεε.εε...μετά τις 16.30 μας μένει άλλη μια ώρα "δουλειάς"! Αυτή είναι μια σκληρή μέρα δουλειάς στη Huaxin των 2000 εργαζομένων, που είναι κι αυτοί όλη την ώρα στο ιντερνετ, παίζουν πασιέτζες και άλλα παιχνίδια και μιλάνε μεταξύ τους!Ο λόγος είναι απλός....οι άνθρωποι είναι πάρα πολλοί και δεν υπάρχει δουλειά για όλους!Και αυτό ισχύει παντού. Στο σούπερ μάρκετ, για παράδειγμα, υπάρχουν υπάλληλοι δίπλα από κάθε σχεδόν διάδρομο και περιμένουν να έρθει κάποιος να πάρει κάτι για να τακτοποιήσουν το ράφι, δηλαδή να προσθέσουν ένα κουτάκι που λείπει. Δηλαδή ένας υπάλληλος κάθεται όρθιος δίπλα στο ράφι για κανά 20λεπτο και μετά δουλεύει για 20 δευτερόλεπτα και μετά ξαναπεριμένει μέχρι να έρθει κανένας άλλος να πάρει τίποτα....Βέβαια, τουλάχιστον δεν είναι άνεργοι!

(Οι φωτογραφίες είναι κατά τη διάρκεια της μεσημεριανής σιέστας, που την έχουμε αράξει στον κήπο της εταιρείας και η τελευταία από την ώρα του μεσημεριανού καφέ)

Hmmmm....It is kind of difficult to translate the whole post but it refers to working hours, and I suppose you can get the meaning, judging from the photos;) I will soon try to put some photos of me and the Chinese colleagues sleeping during the lunch break 11.30-13.30. We have special chairs for that, that are transformed to beds, even sleeping masks and blankets:):) and everybody is sleeping at his cubical!

Σαγκάη

Shanghai...the Paris of the East:) We have stayed there only for a day, but it has been enough to give me the feeling that in this city you can never get bored. I loved it and I am already planning to go back several times. The day has been sunny, the air surprisingly cleaner than in our "litle" Hangzhou and this city of 20 million people was incredibly warm and vivid.

Η Σαγκάη λέγεται Παρίσι της Ανατολής και πραγματικά δικαίως. Μείναμε μόνο μια μέρα, αλλά ήταν αρκετή για να την ερωτευτώ και να σχεδιάζω από τώρα την επόμενη επίσκεψη. Η Σαγκάη είναι η πιο πυκνοκατοικημένη πόλη του κόσμου, με πληθυσμό άνω των 20 εκατομμυρίων κατοίκων. Όταν, λοιπόν σε μια τέτοια πόλη αισθάνεσαι οικεία και χαλαρά δεν έχεις παρά να πεις ότι είναι απίστευτη. Η ατμόσφαιρα ήταν πολύ πιο καθαρή από τη δικιά μας, "μικρούλα" Hangzhou, η μέρα ηλιόλουστη με Κινέζους να λιάζονται στα γρασίδια των πάρκων. Δυστυχώς εγώ ήμουν άρρωστη, οπότε και οι φωτογραφίες που έβγαλα λιγοστές. Στην επόμενη εξόρμηση θα φροντίσω να επανορθώσω.Εξάλλου, με χωρίζουν μόλις 2 ώρες και 3 ευρώ από τη Σαγκάη:)

Arrival in Shanghai train station. The guys are carrying Shubham's luggage, which was 12kg overweight but still didn't pay anything and had travelled back to India wearing 2 sweat shirts and 2 jackets:)

Άφιξη στο σταθμό της Σαγκάης, με τα παιδιά να κουβαλάνε τις βαλίτσες του Σουμπχαμ που ήταν 12 κιλά παραπάνω από τα επιτρεπόμενα 25 κιλά, αλλά παρ'ολα αυτά δεν πλήρωσε υπέρβαρο. Επίσης ταξίδεψε φορώντας μια μπλούζα, δυο πουλόβερ και 2 μπουφανάκια και με πράγματα στις τσέπες του....με βλέπω να ακολουθώ το παραδειγμά του κατά την επιστροφή στην Ελλάδα!

Γιούχου....μετά από 20+ μέρες εδώ, βρίσκω κάτι ελληνικό!

The only greek sign after 20+ days in China. At the hostel which was just GREAT!For those of you, who are planning to come we are gonna go there for sure!