Είσαι Κινεζάκι;

爱 美 莉

Το Κινέζικό μου όνομα διαβάζεται ài (επίθετο) Μěi Lì (όνομα) καισημαίνει αγαπώ όμορφο γιασεμί. Όταν το λέω στους Κινέζους λένε απλά ότι σημαίνει όμορφη, αλλά όταν το βλέπουν γραμμένο λένε ότι σημαίνει όμορφο γιασεμί. Τώρα τελευταία έχω πραγματικά ταυτιστεί με αυτό όνομα, ακόμα και οι φίλοι μου με φωνάζουν συχνά έτσι. Πλάκα έχει ο καημένος ο Milosh , του οποίου το σέρβικο όνομα σημαίνει Μίκυ Μάους, με αποτέλεσμα να ξεκαρδίζονται όλοι οι Κινέζοι κάθε φορά που συστήνεται!

Είσαι Κινεζάκι;

Ναι!!!Είμαι Κινεζάκι ή τουλάχιστον όσο κινεζάκι γίνεται να είναι κανείς μετά από τέσσερις μήνες στην Κίνα. Τρώω πολύ ρυζάκι, αφενός για προληπτικούς λόγους ασφαλείας, αφού όσο να πεις το ρύζι είναι η πιο ασφαλής επιλογή και από άποψη υγιεινής και από άποψη «φυσιολογικότητας» και αφετέρου λόγω έλλειψης τρόπου επικοινωνίας για να παραγγείλω κάτι άλλο να φάω. Έχω γίνει πιο αγενής, έμαθα να φτύνω το φαγητό μου στο πιάτο μου, όπως οι Κινέζοι και ξέχασα πώς να χρησιμοποιώ μαχαιροπίρουνα, που είχα κοπιάσει πολύ να μάθω να τα χρησιμοποιώ όπως οι Γάλλοι φίλοι μου. Βέβαια, δε μιλάω Κινέζικα κάτι που με κάνει αυτομάτως όχι αρκετά Κινεζάκι.

Σκέφτηκα ότι μπορεί να έχει ενδιαφέρον αν σας γράψω δυο λόγια για την Κινεζική γλώσσα, αφού θεωρείται πολύ δύσκολη γλώσσα στην Ελλάδα και επίσης κάποιοι (όπως κι εγώ πριν έρθω εδώ) αναρωτιούνται πώς διάολο γράφουν οι Κινέζοι στον υπολογιστή, αφού η γλώσσα τους δεν έχει αλφάβητο, αλλά χιλιάδες ιδεογράμματα. Τα Κινέζικα είναι όντως δύσκολα για εμάς τους δυτικούς γιατί είναι διαφορετικά. Είναι εκπληκτικό το πως η γλώσσα αυτή αντανακλά τον Κινεζικό πολιτισμό και κουλτούρα. Φυσικά, όλοι ξέρετε πως στα Κινέζικα κάθε λέξη αντιστοιχεί σε ένα ή κάποια ιδεογράμματα. Πώς μαθαίνει ένα Κινεζάκι να μιλάει; Φυσικά, όπως κάθε παιδί ακούει και μαθαίνει να μιλάει. Όταν μεγαλώσει και πάει σχολείο, μαθαίνει καθημερινά πώς να γράφει καμιά 10αριά λέξεις. Τα ιδεογράμματα έχουν εξελιχθεί πολύ στο πέρασμα των χρόνων. Στις αρχικές τους μορφές έμοιαζαν πιο πολύ με τα αντικείμενα και τις ιδέες που απεικόνιζαν. Για παράδειγμα η λέξη νερό 水 (σουέι-shuǐ) στην αρχική της μορφή ήταν τρεις τεθλασμένες κάθετες γραμμές, σαν το νερό που κυλάει στο ποτάμι. Στο πέρασμα το χρόνου όμως, μεταβλήθηκαν έτσι που δεν είναι προφανής πλέον η σημασία τους. Τα ιδεογράμματα είναι συνήθως σύνθετα, κάποια έχουν τόσο πολλές γραμμές που πραγματικά όταν γράφουν κάτι οι Κινέζοι συνάδελφοί μου σε ένα κανονικό χαρτί με πενάκι, μπλέκονται μεταξύ τους οι γραμμές και βγαίνει μια μικρή μαύρη μουτζουρίτσα, που νομίζω πως οι ταξιτζήδες ή όποιος του το δείξουμε καταλαβαίνει από τα συμφραζόμενα τι είναι γραμμένο. Υπάρχουν κάποια κομμάτια στο ιδεόγραμμα που δείχνουν ότι σχετίζεται με κάτι συγκεκριμένο, κι έτσι βοηθούν τον αναγνώστη να καταλάβει. Όταν συνειδητοποιήσει κανείς πόσος χρόνος και γερά νεύρα απαιτούνται για να μάθει κανείς να γράφει στα Κινέζικα καταλαβαίνει πόσο βαθιά ριζωμένο είναι το χαρακτηριστικό της υπομονής και επιμονής στην κινεζική φύση. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που εγκατέλειψα την προσπάθεια να μάθω κινέζικα. Δεν ήμουν ποτέ ιδιαίτερα υπομονετική και σχολαστική και μιλάμε για μια γλώσσα, όπου δεν έχει σημασία μόνο που υπάρχει κάθε γραμμή στο ιδεόγραμμα αλλά και η σειρά με την οποία θα γραφούν οι γραμμούλες και ακόμα και η κατεύθυνση (από πάνω προς τα κάτω και από αριστερά προς τα δεξιά) που θα γραφούν, αλλιώς ο αναγνώστης μπορεί να μην μπορεί να καταλάβει.

Οι Κινέζοι δίνουν τεράστια σημασία στην καλλιγραφία. Όλοι ανεξαιρέτως όσους έχω γνωρίσει ξέρουν να γράφουν καλλιγραφικά με το ειδικό πινέλο και ακόμα και οι καλύτεροι είναι εκνευριστικά μετριόφρωνες σχετικά με την ικανότητά τους. Δεν έχω παρά μια επιφανειακή ιδέα για τα κινέζικα ιδεογράμματα αλλά παρ’ όλα αυτά νιώθω πως κουβαλάνε μεγάλη ιστορία και δύναμη και ότι ο τρόπος που θα γραφούν αλλά και το ποιά ακριβώς έχουν επιλεγεί για να ειπωθεί αυτό που πρέπει, δίνουν πολύ περισσότερες δυνατότητες έκφρασης. Έχω την αίσθηση πως οι Κινέζοι νιώθουν ενίοτε αυτό που νιώθουμε εμείς για ένα παλιό τραγούδι. Ότι το ιδεόγραμμα τους μιλάει και κουβαλάει ιστορία από μόνο του και συναισθήματα αυτού που το έγραψε που δεν μπορούν να εξηγηθούν. Φυσικά, όπως λέει και ο Σίμης με αυτή τη γλώσσα δεν πάει μπροστά στην παγκοσμιοποίηση η χώρα:P Είναι, όντως εκπληκτικά συνθετότερη και χωρίς λειτουργικότητα σε σύγκριση με τις δυτικές γλώσσες αλλά οι Κινέζοι απολαμβάνουν την ασάφεια, το ρομαντισμό και την αρμονία που χαρακτηρίζει τη γλώσσα τους.

Η άλλη μεγάλη δυσκολία στην εκμάθηση των Κινεζικών είναι οι τόνοι. Τα κινέζικα έχουν λιγότερα σύμφωνα από τις δυτικές γλώσσες αλλά περισσότερα φωνήεντα!Με ποιον τρόπο; Υπάρχουν τέσσερις διαφορετικοί τρόποι να πει κανείς α ή ε στα Κινέζικα και αυτό είναι που καθιστά την εκφορά τους πολύ δύσκολη. Για παράδειγμα για να πει κανείς σι μπορεί να το πει με τέσσερις διαφορετικούς τρόπους: xī (σταθερός τόνος φωνής) xì (η φωνή ξεκινάει από τη μέση και κατεβαίνει κοφτά ) xǐ (κατεβαίνει και ανεβαίνει) xí (ανεβαίνει). Επίσης καθένα από αυτές τις συλλαβές μπορεί να γραφεί με περισσότερους από έναν τρόπους, διαφορετικά ιδεογράμματα δηλαδή και κάθε ιδεόγραμμα να έχει περισσότερες από μια σημασίες! Γίνεται δηλαδή ένας κακός χαμός! Εγώ μπορώ με μεγάλη υπερηφάνια να πω ότι έχω αποδείξει για άλλη μια φορά το ταλέντο μου στις γλώσσες γιατί είμαι η μόνη από τα παιδιά που μπορώ να διαβάσω κάτι στο λεξικό και να με καταλάβουν οι Κινέζοι! Είμαι σίγουρη πως με λίγη προσπάθεια θα μπορούσα να μάθω Κινέζικα για να μιλάω, αλλά για να γράφω δεν έχω την απαιτούμενη υπομονή.

Πώς όμως μεταφέρονται τα Κινέζικα στα λεξικά και στους υπολογιστές; Ήδη από το 1859 αναπτύχθηκε ένα σύστημα φωνητικής μετατροπής των Κινεζικών σε λατινικούς χαρακτήρες. Αυτό υπέστη διάφορες μετατροπές και τελικά το 1979 αναγνωρίστηκε επισήμως ένα σύστημα με το όνομα pinyin, που επιχειρεί να γράψει τα κινέζικα με λατινικούς χαρακτήρες και χρησιμοποιώντας τους παραπάνω τέσσερις τόνους. Αυτό είναι φοβερά βοηθητικό για εμάς τους ξένους, αλλά δυστυχώς οι περισσότεροι Κινέζοι στους δρόμους δεν ξέρουν να διαβάζουν καθόλου λατινικούς χαρακτήρες κι έτσι εν τέλει πρέπει πάντα να έχουμε γραμμένο ότι χρειαζόμαστε στα Κινέζικα. Πάντως βοηθάει πολύ στο να διαβάσει κανείς μια λέξη από το λεξικό. Βέβαια τα σύμφωνα δεν αντιστοιχούν στα λατινικά (για παράδειγμα το Q διαβάζεται τσι) αλλά αφού μάθει κανείς τους κανόνες κάτι γίνεται. Έτσι τα λεξικά έχουν τις κινεζικές λέξεις ταξινομημένες με το αγγλικό αλφάβητο. Βέβαια, όταν κάποιος στο δρόμο σου πει “I ping shui”(ένα μπουκάλι νερό) εσύ πρέπει να είσαι αρκετά έμπειρος να αναγνωρίσεις ποιόν από τους τέσσερις τόνους χρησιμοποίησε για κάθε μια από τις τρεις λέξεις, και να ψάξεις κάθε μια ξεχωριστά, να συνδιάσεις τις διάφορες σημασίες και αν είσαι τυχερός και ικανός να καταλάβεις τί εννοεί. Με λίγα λόγια, δύσκολη κατάσταση!

Όσο για τους υπολογιστές, αυτοί έχουν αγγλικό πληκτρολόγιο και έχουν ένα ειδικό λογισμικό που αναγνωρίζει τα pinyin. Έτσι όταν ένας Κινέζος ανοίγει το word ή το Ιντερνετ γράφει στα pinyin τη λέξη mei για παράδειγμα με το σωστό τόνο και μετά ανοίγει μπροστά του μια λίστα με τα διάφορα ιδεογράμματα που αντιστοιχούν στην προφορά αυτή και επιλέγει αυτό που θέλει.

Και να κλείσω με μια ιστορία που διάβασα και μου φάνηκε ενδιαφέρουσα. Διάβασα ότι επί περιόδου Μάο απαγορευόταν αυστηρά οτιδήποτε σχετίζεται με το τζόγο. Έτσι απαγορεύτηκαν και τα ζάρια. Όταν μια καθηγήτρια αγγλικών θέλησε να βρει ζάρια πριν λίγα χρόνια για να τα χρησιμοποιήσει σε ένα παιχνίδι στην τάξη της, ζήτησε από τους μαθητές της να της γράψουν τη λέξη ζάρι για να τη δείξει στο μαγαζί που θα πήγαινε να αγοράσει. Δεν υπήρχε ούτε ένας μαθητής που να ήξερε πώς γράφεται αυτή η λέξη! Τελικά βρήκε έναν ηλικιωμένο, ο οποίος της το έγραψε αλλά όταν πήγε στο μαγαζί δεν υπήρχε κανείς που να μπορεί να τη διαβάσει! Τόσα χρόνια απαγόρευσης είχαν ως αποτέλεσμα να ξεχαστεί το ιδεόγραμμα από τον κόσμο. Δεν είναι πολύ ενδιαφέρουσα αυτή η απόλυτη έλλειψη συσχετισμού ομιλίας και γραφής;Εν τω μεταξύ η ιστορία είχε και μια άλλη ενδιαφέρουσα διάσταση, αλλά δε θυμάμαι ακριβώς. Νομίζω πως το ιδεόγραμμα είχε σχέση με ελέφαντα, γιατί τα ζάρια πριν την κομμουνιστική επανάσταση γίνονταν από ελεφαντοστό και με κάτι άλλι που δε θυμάμαι (μνήμη χρυσόψαρου ως γνωστόν!)

κρύο και με το νόμο!

Καλησπέρα σας!

Άλλη μια βδομάδα έφτασε στο τέλος της στην παγωμένη και προσφάτως χιονισμένη Hangzhou. Εν αναμονή του κινεζικού νέου έτους οι ρυθμοί στη ζωή μας αρχίζουν να επηρεάζονται και να μπαίνουν και πάλι σε εορταστική τροχιά. Την προηγούμενη Πέμπτη είχαμε το δείπνο της εταιρείας με 1650 εργαζομένους και την Παρασκευή πήγαμε εκδρομή σε χιονοδρομικό κέντρο με την εταιρεία!Αναλυτικότερα για τα απρόοπτα αυτών των δύο εκδηλώσεων από βδομάδα και με φωτογραφίες. Για την ώρα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την καινούργια μου γνώση που αφορά το μεγάλο μας βάσανο, το κρύο!

Μάθαμε, λοιπόν, προσφάτως και το διασταυρώσαμε και πολλαπλώς πως απαγορεύεται δια νόμου η θέρμανση στα σπίτια που βρίσκονται νότια του ποταμού Yangzhe. Ο ποταμός αυτός είναι ο μεγαλύτερος της Ασίας και ο τρίτος μεγαλύτερος του κόσμου. Εμείς δυστυχώς μένουμε κάτω από αυτόν τον ποταμό καμιά 200αριά χιλιόμετρα και έτσι την έχουμε πατήσει!Δεν υπάρχει σωτήρια.Ακόμα και στα πολυτελή νέα σπίτια που χτίζονται τώρα δεν υπάρχει θέρμανση(όπως αυτό του φίλου μας του Thomas). Φανταστείτε ότι ο χειμώνας εδώ είναι ελαφρώς ζεστότερος από το χειμώνα που είχαμε στο Άαχεν, στη Γερμανία. Και τώρα σκεφτείτε όσοι έχουν θερμότερο χειμώνα από αυτό να ζουν χωρίς θέρμανση! Μια μαγεία...Όλη η Ελλάδα δηλαδή χωρίς θέρμανση.
Σε ώρα ύπνου στην εταιρεία, σκεπασμένη με κουβερτούλα, με ηλεκτρική θερμοφόρα στα χέρια, και κασκόλ στο πρόσωπο που έχει διττή χρησιμότητα. Αφενός να κρύβει το φως και αφετέρου να κρατάει ζεστή τη μύτη από την παγωνιά!
Και στο σπίτι η αγαπημένη μας ασχολία είναι να καθόμαστε κάτω από το κλιματιστικό για να ζεστάνουμε χέρια και πόδια που είναι παγωμένα όλη την ημέρα. Υπολογίζουμε πως περνάμε περίπου 1-2 ώρες την ημέρα μιλώντας όλοι μαζί για την απόδοση των κλιματιστικών μας τα τελευταία εικοσιτετράωρα. Ο καθένας λέει τον πόνο του, κάνει προβλέψεις για το μέλλον και καμιά φορά που λειτουργούν καλά παίρνουμε και καμιά μπύρα να το γιορτάσουμε!!Η απόφαση εξόρμησης στη μη θερμαινόμενη κουζίνα και μπάνιο κρίνεται ως ηρωική κάθε φορά!

Ice age 2...the ice has still not melt!

It's been quite some time that I have skipped translating my posts in English. Sorry for that but it is really time consuming and I have been increasingly busy lately.

As my last month in China is advancing, our lives here are again put in "New Year" rhythms, as the Chinese New Year approaches. Last week we have had the company's dinner with 1650 employees eating all together!And on Friday we have been on company's excursion to ski center. I will upload some pictures and write some more details about that next week. For now I wanted to share with you our new knowledge about Chinese reality, and more specifically about our big problem and everyday's discussion here...THE COLD!

I have been already complaining about the cold at the company, where we didn't have heating till Xmas and now we are so much fed up with it, especially with our houses having only one air conditioner per room, which is not working well anymore because the outside temperature is around -2:( Not to mention that going to the kitchen or toilet, which have no a/c at all, is considered as an action of big heroism!

Well, back to our new knowledge obtained this week. We found out by some Chinese friends that heating is forbidden by law to all parts of China which are more south than Yangtze river! This makes quite some surface, and while at the south of China winters are mild, in the place where we live, winter is just a bit milder than the one I experienced in Aachen, Germany! Imagine the whole Greece without heating! It is unbelievable for us that even in the luxurious new-built houses in the city, there is no heating system installed.

In the photos, you can see me and Natasha (my new roommate from Croatia) trying to warm up in front of the a/c, after a whole day of frozen feet and hands at work and in the streets. We have calculated that we are spending daily around 1-2 hours, speaking about our a/c 's, their efficiency, making predictions on how they will work in the future, about cold in general etc! You can also see me, in sleeping state at work. I am using a blanket and an electric theromofora (no idea how this is said in English) to keep my hands warm. The scarf has a double usage: to hide the light and also to keep the nose warm!!:P

So long from us, frozen BY LAW Balkans in China!

Ο Χιούι, ο Λιούι κι ο Ντιούι στην Κίνα

Οι περιπέτειες των μικρών εξερευνητών Χιούι, Λιούι και Ντιούι στην Κίνα

Η αρχή έγινε με την άφιξη του Pierre στις 23 Δεκεμβρίου στη Σαγκάη, ήδη σε κατάσταση ημιασθένειας. Οι πρώτες τέσσερις μέρες που περάσαμε στη Hangzhou δεν έχουν να επιδείξουν κάτι άξιο αναφοράς, εκτός από το Χριστουγεννιάτικό μας δείπνο, για το οποίο έχω ήδη γράψει και την επίσκεψή μας στο νοσοκομείο. Εγώ ταλαιπωριόμουν από ένα πολύ επίμονο βήχα ήδη από την επίσκεψη στη Suzhou και ο Pierre είχε τα μαύρα του τα χάλια. Αυτή τη φορά, όμως, μετά την περιπέτεια στο κινεζικό «καλύτερο» δημόσιο νοσοκομείο της επαρχίας, που ήδη ξέρετε δεν την ξαναπάτησα. Πήρα τηλέφωνο στην ασφάλεια και με πολύ τουπέ τους δήλωσα ότι είμαι άρρωστη και θέλω να μου κλείσουν ραντεβού σε αγγλόφωνο νοσοκομείο την επόμενη μέρα. Έτσι κι έγινε (τελικά όλα είναι θέμα στυλ και επιμονής) και την επόμενη μέρα πήγαμε με τον Pierre σε ένα νοσοκομείο, όπου όλα ήταν στην τρίχα και μας περίμεναν σε VIP δωμάτιο, μιλούσαν αγγλικά (όχι και άπταιστα, αλλά εντάξει μην είμαστε και πλεονέκτες) και μου έκαναν εξέταση αίματος της οποίας τα αποτελεσματα ήταν έτοιμα σε λιγότερο από 10 λεπτά παρακαλώ!!!Όσο σκέφτομαι το τί τράβηξα την προηγούμενη φορά, δεν το πιστεύω! Είδαμε, λοιπόν και ένα άλλο πρόσωπο της Κίνας, μόνο για τους εκλεκτούς βεβαίως. Με τα φάρμακά μας ανά χείρας φύγαμε από το νοσοκομείο, με τον Pierre για πρώτη φορά να βιώνει την πολυτέλεια του να ζεις στη χώρα του φτυσίματος, όπου ακόμα και προσεγμένες, καλοντυμένες κινεζούλες της καλής κοινωνίας φτύνουν σαν νταλικιέρηδες στο δρόμο και άρα κι αυτός ο ταλαίπωρος δε χρειαζόταν να προσέχει τους τύπους όταν έβηχε. Μέχρι το τέλος του ταξιδιού, όπου ο καθένας μας για δικούς του λόγους τα είχε λιγάκι μαζεμένα με τους Κινέζους πολύ χαιρόμασταν να τους φτύνουμε κι εμείς.

Το δείπνο μας στο ινδικό εστιατόριο την ημέρα των Χριστουγέννων συνοδεύτηκε όχι από κρασί αλλά από δυό αντιβιώσεις και ένα αντιβηχικό έκαστος.

Στις 28 Δεκεμβρίου μετακινηθήκαμε στη Σαγκάη, όπου συναντήσαμε τους άλλους δυο χαρωπούς ταξιδευτές. Το Σίμη και τον Άλεξ, άρτια αφιχθέντες από τη Θεσσαλονίκη μετά από καμιά 30αριά ώρες ταξίδι. Οι μεν Άλεξ και Pierre ταλαιπωρούνταν για μέρες από τα συμπτώματα του jet lang, o δε Σίμης χαμπάρι! Το πρώτο ευτράπελο της άφιξης των παιδιών στη Σαγκάη ήταν ότι η βαλίτσα του Άλεξ δεν άνοιγε με τίποτα γιατί είχε μπλοκάρει το σύστημα με τους κωδικούς. Αφού προσπαθούσαμε κανένα μισάωρο να την ανοίξουμε και ήμασταν έτοιμοι να αρχίσουμε να βάζουμε έναν έναν τους κωδικούς από το μηδέν εώς το 9999 με βάρδιες, φωνάξαμε έναν κινέζο του ξενοδοχείου, ο οποίος ως άλλος πολυμήχανος Οδυσσέας άνοιξε τη βαλίτσα με το κατσαβίδι του μέσα σε ένα λεπτό!Να σημειωθεί ότι η βαλίτσα ήταν μάρκα και είχε αγοραστεί πριν χρόνια καμιά 300αριά ευρώ!Η πρώτη βόλτα μας στη Σαγκάη, έδωσε στα παιδιά μια γεύση της πόλης και κυρίως μας αποκάλυψε το πρόβλημα των επόμενων ημερών, το φαγητό! Πήγαμε σε ένα σχετικά καλό γιαπωνέζικο εστιατόριο, όπου ο Άλεξ παρατηρούσε πως τα στανταρ υγειινής δεν τηρούνται, το φαγητό δεν τους άρεσε και φυσικά το να φάνε με ξυλάκια ήταν από αστείο εώς αδύνατο. Εκείνη τη στιγμή εγκατέλειψα την ιδέα μου, να τους πάω στη Hangzhou στα μέρη που τρώμε εμείς κοντά στο σπίτι και τη δουλειά, για να νιώσουν την πραγματική Κίνα. Βέβαια, κι εμένα δε θα μου κακοέπεφτε λίγο δυτικό φαγητό για αλλαγή, αλλά από ότι αποδείχτηκε αργότερα αυτή η πολυτέλεια θα θύμιζε λίγο το «Πού ‘ντο πούντο το δαχτυλίδι....ψάχτο ψάχτο δε θα το βρεις!» Γιατί ναι μεν εμείς αποφασίσαμε να δίνουμε κάτι παραπάνω για να τρώμε δυτικό φαγητό, οι Κινέζοι όμως έχουν μακρύ δρόμο να διανύσουν πριν μάθουν ότι στην πίτσα δεν μπορούμε να βάζουμε γλυκά, λιπαρά και βρωμερά κινεζικά λουκάνικα, στη σαλάτα γλυκιά μαγιονέζα και άλλα τέτοια ωραία. Τα της Σαγκάης γενικώς τα ξέρετε και εξάλλου ο σκοπός αυτού του post δεν είναι μια τουριστική παρουσίαση.Οι λεφτάδες μετράνε την περιουσία τους. Ή μάλλον θα τους εκθέσω λέγοντας ότι μετράνε τα λεφτά του κοινού τους ταμείου:P Είχε πολύ πλάκα κάποια βράδια να κάνουμε σούμα τί χρωστάει ο ένας στον άλλο και να προσθαφαιρούμε ποσά της τάξης 0.1-3 ευρώ.

Ώρα επιθεώρησης στο Ιαπωνικό εστιατόριο από τον Άλεξ...Ρε παιδιά έχουμε κάνει ασφάλεια?!Τί καλύπτει ακριβώς;

Μεταφερόμαστε, λοιπόν στη Hangzhou πάνω στην ώρα για τον εορτασμό του ερχομού του «μικρού νέου έτους», όπως το αποκαλούν οι Κινέζοι. Την τελευταία μέρα του 2007, είδα αυτό που θεωρώ πως άξιζε περισσότερο απ’ όλα τα αξιοθέατα στην Κίνα. Επισκεφτήκαμε το μεγαλύτερο βουδιστικό ναό της Hangzhou, ο οποίος είναι μεν τουριστικός αλλά και πολύ προσεγμένος. Σε ένα υπέροχο περιβάλλον, προφυλαγμένος από το θόρυβο και τη ρυμοτομία της πόλης, μας επιφύλλαξε μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Είχαμε την τύχη να συμπέσουμε με μια βουδιστική τελετή. Είδαμε και ακούσαμε τους μοναχούς να τραγουδούν και να προσεύχονται. Έβγαλα ένα video από τη λειτουργία για να καταλάβετε περίπου τί εννοώ, γιατί δυσκολεύομαι να περιγράψω κάτι παραπάνω. Μαμά, νομίζω πως θα ξετρελαινόσουν αν ήσουν εκεί. Άντε, ετοιμάσου να πάμε στο Θιβέτ καποια στιγμή!Ένας κύριος στη Hangzhou περιμένει στο δρόμο κρατώντας τα ψώνια της ημέρας. Πολύ συχνά βλέπουμε στην Κίνα να πωλούνται ζωντανά ζώα και σε πάνω από τα μισά σούπερ μάρκετ μπορεί κανείς να βρει ζωντανά κοτόπουλα, πάπιες, ψάρια, βατράχια, καβούρια κλπ. Πας δηλαδή μετά τη δουλειά παίρνεις τα βατράχια σου για το σπίτι και δεν έχεις να ανησυχείς μήπως σου χαλάσουν όπως το κρέας αν δεν τα μαγειρέψεις αύριο μεθαύριο. Τ α βάζεις σε μια λεκανίτσα με νερό και ένα διχτάκι και όποτε σου κάνει όρεξη τα σκοτώνεις (δεν έχω ιδέα που και πως, μάλλον στη μπανιέρα υποψιάζομαι) και τα έχεις φρεσκότατα στο τραπέζι σου!Πάρε, πάρε κόσμε!

Καλή Χρονιά με καλούς φίλους!

Αφού επικοινωνήσαμε με τον εσωτερικό μας κόσμο, ήρθε η ώρα για πάρτυ!Το καινούργιο έτος με βρήκε νηστική (ελπίζω να μην πάνε έτσι όλες οι μέρες του 2008, για την ώρα πάντως...) αλλά πολύ χαρούμενη σε ένα μπαρ στη Hangzhou με πολλή tequila και τους φίλους μου από την Ελλάδα αλλά και από εδώ. Γνωρίσαμε διάφορους ξένους και ντόπιους, και είδαμε και κινέζους να γιορτάζουν με αλκοόλ(η μόνη φορά εδώ και 3 μήνες) και να γίνονται χάλια με λίγες μπύρες. Την επόμενη μέρα φύγαμε για Πεκίνο, αφού πρώτα μπήκαμε σε δυο ταξί (δυό άτομα ανά ταξί με τις βαλίτσες) τα οποία έκαναν κόντρα μεταξύ τους , για το ποιός θα φτάσει πρώτος!Και η δική μας οδηγός, γυναίκα σημειωτέον.Κινέζοι μεθυσμένοι. Κυκλοφορούν φήμες ότι δεν μπορούν να μεταβολίσουν το αλκοόλ, όπως οι Δυτικοί κι έτσι μεθάνε πολύ εύκολα. Δεν είναι καθόλου μα καθόλου συνηθισμένο για αυτούς να πίνουν. Πάντως ακόμη και σε αυτή την κατάσταση παρατηρείστε το άτομο(απροσδιορίστου φύλου) στον τοίχο, που μας παίρνει πρέφα ότι θα βγάλουμε φωτογραφία και προλαβαίνει να κάνει το σήμα της ειρήνης! Αποδεικνύει τους ισχυρισμούς μου, αν και ακόμα δεν έχουμε εντοπίσει γιατί όλοι μα όλοι οι Κινέζοι ποζάρουν έτσι.Η West Lake στη μικρή μου Hangzhou, που είδαμε μόνο επί τροχάδην λίγο πριν φύγουμε για Πεκίνο.

E όχι ρε συ....Βγάλε άλλη μίαΔυο κινεζοποιημένοι Έλληνες με τις πυτζαμούλες τους, έτοιμοι για ύπνο στο τρένο για Πεκίνο!

Για το Πεκίνο και τα αξιοθέατά του λέω να γράψω κάποια άλλη στιγμή με πιο σοβαρή διάθεση. Για την ώρα ρίξτε μια ματιά στο καλύτερο κινεζικό τρένο που υπάρχει και μας μετέφερε express στο Πεκίνο. Εγώ το απήλαυσα και ούτε κατάλαβα πώς πέρασαν οι 13 ώρες ταξιδιού. Βέβαια κάποιοι πιο περίεργοι στον ύπνο αλληλοενοχλούνταν με τα ροχαλητά τους, αλλά και μόνο το γεγονός ότι είχαμε δικό μας κουπέ είχε πολύ γέλιο. Το πρωινό ξύπνημα έγινε με απαλή κινεζική μουσική, εμείς ως γνήσιοι Έλληνες αργήσαμε να ετοιμαστούμε με αποτέλεσμα να μην προλάβουμε καν να χρησιμοποιήσουμε τις τουαλέτες και...τσουπ!βρεθήκαμε αντιμέτωποι με το πρωινό κρύο του Πεκίνου.

Μετά από γεναία παζάρια δικά μου με τους τύπους απ’έξω από το σταθμό που ήθελαν να μας πάρουν με το βανάκι τους βρεθήκαμε πρωινοί πρωινοί στο ξενοδοχείο.

Όταν ο “Μέγας” Αλέξανδρος συνάντησε το “Bruce Lee”

Εκεί είχαμε τη μεγάλη επαφή δυο μοντέρνων εκπροσώπων των αρχαιότερων πολιτισμών. Ο Αλέξανδρος (και εμείς φυσικά) συναντήσαμε την Κινέζα “Bruce Lee” (και τους άλλους υπαλλήλους) του μπαρ-εστιατορίου του ξενοδοχείου. Τί εννοώ?!Σε αυτό το εστιατόριο εκτυλίχθηκαν ορισμένες από τις πιο κορυφαίες στιγμές πολιτιστικής σύγκρουσης που είχα στην Κίνα. Και λέω σύγκρουση, γιατί ειδικά από εμένα μετά από 3 μήνες στην Κίνα τα περιθώρια υπομονής είχαν στενέψει και το μόνο που ήθελα ήταν ένα διάλειμμα δυτικής αντιμετώπισης στις διακοπές μου με τους φίλους μου, πριν γυρίσω πίσω στη «μικρή» μου Hangzhou. Έλα, όμως, που κάτι τέτοιο αποδείχτηκε αδύνατο ακόμα και σε ένα hostel που έχει πιστοποιηθεί από διεθνείς οργανισμούς.

Έτσι, πέρα από την αρχική απογοήτευση στις γεύσεις, όπου τα δυτικά φαγητά ήταν μαγειρεμένα με κινεζικά υλικά και τρόπο είχαμε και επεισόδια. Διότι μέσα στην τιμή του δωματίου δεν περιλαμβανόταν πρωινό, κι έτσι εμείς ως καλοφαγάδες που είμαστε και με την πρόφαση να έχουμε ενέργεια για να αντιμετωπίσουμε το βαρύ χειμώνα του Πεκίνου, παραγγέλναμε πρωινό και σκάγαμε καμιά 250-300 γιουάν (ήτοι 25-30 ευρώ). Το σέρβις ήταν άθλιο, τα αγγλικά του προσωπικού ανύπαρκτα οι γεύσεις μετριότατες. Εμένα εν τω μεταξύ, η υπομονή μου, αντί να βελτιώνεται μετά από την επαφή μου με τους Κινέζους (τέρατα υπομονής), εξαντλούνταν. Μα ρε παιδιά, τί ζητάω; Να έρθει ένας σερβιτόρος χωρίς να τον φωνάξω τρεις φορές και να του πω “One milk tea please” και να καταλάβει. Αντί αυτού έπρεπε να επαναλαμβάνουμε τις παραγγελίες, να περιμένουμε 10-15 λεπτά για να μας φέρουν μια μαρμελάδα και το αποκορύφωμα ήταν τα λεφτά!Δεν ξέρουμε γιατί, αλλά όποτε παραγγέλναμε κάτι ερχόταν μια «κοπέλα» η οποία με βάδισμα στρατιωτικό και βραχνή φωνή έπαιρνε το σοβαρό της ύφος και μας έλεγε “Could you pay now?”. Δηλαδή δεν υπήρχε περίπτωση να μας φέρουν οτιδήποτε αν δεν το είχαμε προπληρώσει. Και αυτό το πράγμα καταντούσε αηδία, κάθε φορά που ζητούσαμε ένα βουτυράκι να βγάζουμε εξαρχής το πορτοφόλι. Λες και φοβόταν ότι θα τους φάμε το βούτυρο και θα το σκάσουμε τρέχοντας, ενώ μέναμε στο ξενοδοχείο τους κανονικά! Το αποκορύφωμα ήταν όταν αφού ζητήσαμε καφέ και τσάι δε μας έφεραν (όπως πάντα) ζάχαρη. Και πάει ο Pierre και ζητάει (όπως πάντα) 2 πακετάκια ζάχαρη και του λέει αυτή “2 γιουάν please”. Τα αγγλικά τους εκεί εξαντλούνταν, σε ότι είχε σχέση με λεφτά! Δίνει απορημένος και ο Pierre τα λεφτά και επιστρέφει στο τραπέζι. Εεεεε....εκεί άνοιξε ο ασκός του Αιόλου. Τα παίρνω εγώ και πάω και της λέω «από πότε χρεώνουμε και τη ζάχαρη, κοπελιά;»....Ααααα, μου λέει ,είναι η νέα πολιτική του μαγαζίου. Ωραία, της λέω, πού το γράφει στον κατάλογό σας; Πού αναγράφεται ζάχαρη 1 γιουάν;Αυτή, εν τω μεταξύ είχε πάθει πλάκα που καθόμουν και το συζητούσα για 2 γιουάν όταν κάναμε τέτοιους λογαριασμούς, αλλά για μενα ήταν ηθικό το θέμα. Δεν μπορεί να μας φέρονται σαν εν δυνάμει κλέφτες και να μας κοροϊδεύουν και από πάνω. Τέλος πάντων, της τα είπα ένα χεράκι και έληξε εκεί το ζήτημα. Βέβαια, μετά από αυτό οι σερβιτόροι το σκεφτόταν ακόμη περισσότερο να έρθουν να μας πάρουν παραγγελία εκτός βέβαια από τον Bruce Lee, που συνέχιζε ακάθεκτη “Could you pay now?”.Εγώ να της λέω «We want one more croissant”, εκτός από αυτό που ζητήσαμε πριν για να τα πληρώσουμε όλα μαζί και αυτή εκεί μοτεράκι “Could you pay now?” ,“Could you pay now?”. Μόνο αυτό ήξερε να λέει η κοπέλα ,μόνο αυτό έλεγε. Η απόλυτη εξειδίκευση των εργαζομένων.

Γενικά, το Πεκίνο το απολαύσαμε αλλά εμένα τα νεύρα μου μέρα με τη μέρα γινόταν όλο και πιο ευερέθιστα. Ειδικά με τους πλανόδιους σε όλα τα τουριστικά μέρη, οι οποίοι μπορεί να γίνουν φοβερά φορτικοί και είναι άπειροι και παντού! Έχω, επίσης την εντύπωση ότι η κινεζική κυβέρνηση, στα πλαίσια της δια βίου εκπαίδευσης του εργατικού δυναμικού της χώρας οργανώνει σεμινάρια της αγγλικής για διάφορες κατηγορίες εργαζομένων. Ο λόγος είναι ότι ΟΛΟΙ οι πλανόδιοι μικροπωλητές, χωρίς εξαίρεση ήξεραν ακριβώς τα ίδια αγγλικά, με ακριβώς τα ίδια λάθη και με ακριβώς την ίδια εξωτική προφορά. Τα must ήταν “Looka looka” (look, look), “Han Mei Han Mei” (handmade handmade), “Very good price”, “You like this? ”,και λοιπά.O Αλέξανδρος με μια ρωσική νότα στο στυλ του, πανέτοιμος να αντιμετωπίσει το ψύχος του Πεκίνου!

Τελικό συμπέρασμα?!Το Πεκίνο μπορεί να είναι τεχνικά έτοιμο να διοργανώσει τους Ολυμπιακούς, οι άνθρωποι όμως είναι τελείως απροετοίμαστοι. Νομίζω πως οι τουρίστες θα πάθουν την πλάκα της ζωής τους, ειδικά κάτι τουρίστες τύπου «αμερικανάκια» που δε μπορούν να διανοηθούν πώς κάποιος γίνεται να μη μιλάει τη γλώσσα τους. Μπορείτε να φανταστείτε μια πόλη να διοργανώνει Ολυμπιακούς και σε όλα τα τουριστικά σημεία, να μην μπορεί κανείς να περπατήσει ανενόχλητος από εκατοντάδες μικροπωλητές που πωλούν μαϊμού-αναμνηστικά με την ανοχή, για να μην πω υποστήριξη των αρχών. Μια πόλη, όπου οι άνθρωποι δεν μιλούν αγγλικά, τα ταξί δεν μπορούν να διαβάσουν χάρτες και λατινικούς χαρακτήρες, το μετρό έχει 3 μικρές γραμμές, δεν έχει εκδοτήρια εισιτηρίων και τα εισιτήρια ακυρώνονται με το χέρι από έναν (!) υπάλληλο στη στάση που είναι στην πλατεία Τιεν Αν Μεν!!!Βέβαια, οι Κινέζοι προοδεύουν με γοργούς ρυθμούς, αλλά πραγματικά είμαι περίεργη πώς θα μπορέσουν να εκπαιδεύσουν τόσο γρήγορα τα εκατομμύρια του κόσμου που θα έρθουν σε επαφή με τον ανυποψίαστο τουρίστα.

Μπορεί όλο αυτό να ακούγεται σα θάψιμο, αλλά εν τέλει αυτό είναι που κάνει την Κίνα τόσο διαφορετικό προορισμό. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι εγώ δεν ήμουν και ποτέ ιδιαίτερα υπομονετικός άνθρωπος, οπότε και δεν μπορώ να ακούω τους Κινέζους να λένε συνέχεια “We are ready!” και πράσινα άλογα.

Περισσότερα, πιο τουριστικά, για το Πεκίνο θα γράψω μέσα στη βδομάδα πιθανόν. Επιστροφή στη Σαγκάη με το βραδινό τρένο, όπου στις 08.00 το πρωί πέσαμε πάνω σε μια εκατοστή ηλικιωμένων Κινέζων να χορεύουν ευρωπαϊκούς και latin χορούς στους ήχους κινεζικής μουσικής στον πιο κεντρικό δρόμο της πόλης, και μέσα στην παγωνιά! Το αποκρύφωμα ήταν μια τρελλέγκω κυρία που ντυμένη με ροζ μπλουζάκι, φουστάκι και τακούνια έδινε ρεσιτάλ, χορεύοντας μόνη.Δοκιμάσαμε και εμείς την τύχη μας με τον Pierre, να χορέψουμε ένα βαλς και ξαφνικά γίναμε θέαμα. Βέβαια, η κυρία αισθάνθηκε την κυριαρχία της να απειλείται και άρχισε να κουνιέται ακόμα πιο αστεία!Στο τέλος, ήρθε και μας μίλησε ένας 70χρονος με τη συνοδό του, ο οποίος μιλούσε πολύ καλά αγγλικά και μας είπε πως εδώ και 10 χρόνια, έρχονται κάθε πρωί για 2 ώρες και χορεύουν γιατί κάνει καλό στην καρδιά!

Η κυρία με τα ροζ εν δράση. Δυστυχώς τα βίντεο δεν ανεβαίνουν. Θα είχε πλάκα να βλέπατε εμένα και τον Pierre να χορεύοθμε βαλς και την κυρία από πίσω να προσπαθεί να κουνηθεί ακόμα πιο πολύ για να εντυπωσιάσει τα πλήθη!

Αυτές ήταν, συνοπτικά κάποιες ενδεικτικές φάσεις από το οδοιπορικό μας στην Κίνα. Κράτησα για το τέλος μια φάση που αφορά το Σίμη και ξέρω πως θα τη χαρεί! Είναι παραμονή πρωτοχρονιάς και ο Σίμης γνωρίζει το φίλο μου τον Thomas, το μόνο πραγματικό Κινέζο φίλο μας. Ο Thomas του λέει ότι έχει ακούσει για τους Έλληνες και για τους Ολυμπιακούς και ότι θαυμάζει τους Σπαρτιάτες και που ήταν πολύ πειθαρχημένοι και γυμνασμένοι, όπως είδε και στην ταινία 300. Και απαντά, ο Σίμης σηκώνοντας την μπλούζα και δείχνοντας το αποτέλεσμα χρόνιων κρασοκατανύξεων “Yes, I know…This is Sparta!”. Περιττό να πω, ότι ο Thomas ακόμα γελάει, λέει το αστείο του Σίμη σε όλους και μου λέει να σου πω χαιρετίσματα Σίμη!Έγραψες ιστορία...Me and Thomas celebrating new year. Thomas is our Hangzhounese angel and a very fun friend!

Marcel Marti Jaques

This post goes for Marcel, my Catalan friend. Marcel has been the person to ask, when in need of finding something, especially related to computers. He is studying informatics, and he’s good at itJ He is funny, crazy, unpredictable and has left, without having shown me “The real stuff!” ;) I will come to Barcelona one day, claiming for it Marcel because you can not only be turning us your “back”!

Ok...after a bit of “China jokes” that none of the rest can get, let’s get serious! Marcel is the father of the “Marcel’s first Chinese Theorem”, concerning the stages of someone’s staying in China. In short, the stages are five:

1. surprise and fascination, during which the person is so impressed by the difference around him that was unexpected, no matter how much has he prepared.

2. Adaptation, the period when the person starts to adapt in the Chinese way of life, adopting more and more the lifestyle, nutritious and everyday habits of the new country. Some pleasant surprises come on the way, with the new lifestyle being significantly cheaper than that of the country of origin.

3. Normalization and routine. This stage starts at the moment, where the person starts having built a certain way of life that can be considered as (under the circumstances) normal. This means that the person has obtained a feeling of orientation in the city, has found certain things to eat, ways of having fun, ways to overcome the language problem, in short settled down. Of course, even during this period daily surprises that fall off the daily routine are a fact! After all, we do live in another continent.

4. Tiredness. It is the moment that the person finds that he has had enough of the different lifestyle, which at first seemed attractive and interesting but starts now to be tiring. Some inevitable incidents like theft or illness, contribute to the person’s homesickness and the day comes when the person starts counting the days to go back.

5. Homesickness. The final stage concerns the last weeks or days, when the person misses his friends and family and is just repeating its’ daily routine, until the day comes to go back.

Well, I have to say that in my case these stages are more or less applicable. First stage lasted for a couple of weeks. Second stage of adaptation another two weeks more or less, and ever since I am in the routine stage. Lately I am starting to enter the fourth stage, and feeling tired. My main reasons are the temperature, which is low and I am really tired of having frozen feet and hands 15 hours per day, the language problem, which makes us constantly needing to ask for help from the Chinese, even for the slightest thing, eg. to take a taxi and the everyday fight for finding something eatable and not eating the same 3 things only. The fact that most of my friends are gone, is also contributing for me to enter this stage.

Back to Marcel, he used to love China when I came and has also kind of “Chinesfied”, eating practically everything (including dog) but the last month he has been doing nothing but swearing at Chinese in the streets in Catalan, while riding the bicycle! I think that having his electric bicycle worth 100 euros stolen, has contributed in his change of stage. Now he is back in Barcelona, planning his Erasmus in Germany. Adaptation there will be a piece of cake, after living for 6 months in China.

Posing for picture like a Chinese. We don't know why, but Chinese people 80% of the times that they are posing for photos, they are making the victory, or peace(call it as u like) sign and smile incredibly much!

Wishing you good luck Kabron...and waiting for you in Greece this year! CalconAsos!!!

Και κάτι στα ελληνικά, για την περιπέτεια του Μάρσελ ως κομπάρσου σε Κινεζική ταινία!!Τα παιδιά εδώ πήγαιναν πολύ σε ένα club, όπου γνώρισαν τη manager η οποία έβρισκε δουλειές για ξένους στην Κίνα, παίρνοντας προμήθεια. Έτσι, η Πολιάνα κάποια στιγμή δούλεψε για 3 ώρες στην υποδοχή ενός κοσμηματοπωλείου πολυτελείας κατά τη διάρκεια των εγκαινίων και πήρε 50 ευρώ(περίπου το ένα τέταρτο του μηναίου μας μισθού!). Αυτή η Κινέζα επικοινώνησε μια μέρα με τα παιδιά, λέγοντάς τους ότι χρειάζεται κάποιους ηθοποιούς για μια ταινία και ότι έπρεπε να παίξουν τους Γερμανούς στρατιώτες. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι επέλεξαν το Marcel που είναι κοντός, με μαύρα μαλλιά και πυκνά φρύδια (μεσογειακή φάτσα) και όχι το Dawid που είναι ψηλός, άσπρος και ξανθός, τελείως γερμανόφατσα. Ο λόγος?!Οι στολές ήταν Κινεζικές και άρα για κοντούς ηθοποιούς, άσε που για τους Κινέζους είμαστε όλοι ίδιοι οι Δυτικοί!!!Λεπτομέρειες από τα γυρίσματα δεν ξέρω, απλά απολαύστε το Marcel με τη στολή.Οι Γερμανοί ξανάρχονται...

Προσοχή Νέο Έτος!

Αυτοί οι Κινέζοι, ρε παιδάκι μου, δεν παύουν ποτέ να μας εκπλήσσουν. Το καινούργιο αξιοπερίεργο που μάθαμε αυτή την εβδομάδα είναι ότι κινδυνεύουμε, γιατί έρχεται το νέο έτος! Ο λόγος είναι ότι στην Κίνα οι γιορτές, ΔΕΝ είναι ημέρες αγάπης και προσφοράς!!!Εεεεε...αμάν αυτοί οι άνθρωποι, μην κάνουν και τίποτα με το φυσιολογικό τρόπο! Αντιθέτως, οι μέρες αυτές είναι μέρες οικογενειακές, όπου όμως ο καθένας πρέπει να γυρίσει σπίτι του με πολλά πολλά λεφτά, σύμφωνα με την κινεζική αντίληψη!Έτσι, αυτή την περίοδο αυξάνονται κατακόρυφα οι κλοπές και μάλιστα ακούσαμε και για ένα φόνο προχθές δίπλα στο σπίτι ενός ξένου. Οι συνάδελφοί μου μου είπαν να είμαι ιδιαίτερα προσεκτική και να προσέχω τον εαυτό μου, τα πράγματά μου και...τα μαλλιά μου!!!!Αυτό πάλι δεν το κατάλαβα...ίσως ήθελαν να πουν κάτι άλλο, και δεν το έπιασα!

Για του λόγου το αληθές, πριν από λίγες μέρες μου ξαναέκλεψαν το ποδήλατο. Και αυτή τη φορά ήταν ένα ποδήλατο πανάθλιο. Μου το είχε δανείσει ο επιβλέπων μου εδώ, για να κάνω μια δουλειά και μου είπε να το χρησιμοποιήσω για καμιά βδομάδα. Αυτός μένει μόλις δυο λεπτά από τη δουλειά και δεν το χρησιμοποιούσε ποτέ. Με αποτέλεσμα το ποδήλατο να μην είναι καν "οδηγήσιμο". Το πήρα μόνο μια φορά, μετά από 3 λεπτά πονούσε η μέση μου γιατί τα πετάλια ήταν χαλασμένα...Και έκλεψαν αυτό το ποδήλατο!!!Τί να πω...Και μέσα στην ατυχία μου, αυτό αποτελεί διπλή συμφορά γιατί πρότεινα στον Lee Tuan να του δώσω κάποια χρήματα για το σαράβαλο που χάθηκε και αυτός μου είπε ότι "Ένιωθα ότι θα χανόταν, μην ανησυχείς. Στη θρησκεία μου (ένα δόγμα απαγορευμένο στην Κίνα, που το πιστεύει στα κρυφά αυτός και περιλαμβάνει και...τζίνι!) πιστεύουμε πως όταν κάτι κακό συμβεί, μια άλλη μεγαλύτερη συμφορά έχει προληφθεί!" Μαμά, ξέρω πως θα κάνατε πολλή καλή παρέα με αυτόν τον τύπο:P Ίσως μπορούσατε να πηγαίνετε στο δάσος με τα μπαμπού και να κάνατε τα μπαμπού (αλά κολυμβητήριο με Εύα) για να εναρμονιστείτε με τη φύση!Παρεμπιπτόντως το παιδί σου δεν παρέλειψε να πει αυτή την ιστορία στους φίλους του εδώ, οι οποίοι είναι κατενθουσιασμένοι και θέλουν να σε γνωρίσουν!!

Ωραία ως εδώ...τί συμπληρώνει όμως ο δικός σου....Μπορείς, λέει να μου κεράσεις ένα γεύμα!Θα πάμε σε ένα κινέζικο εστιατόριο με "delicious Chinese food". Αυτή είναι η μαγική λέξη της συμφοράς...Εμένα τώρα πoιο τζίνι θα με σώσει???Τετ α τετ σε κινεζικό εστιατόριο να μην μπορώ να κρυφτώ με τίποτα και να πρέπει να πιεστώ για να φάω...μου φαίνεται θα κάνω έναν κατάλογο με το τί δεν τρωω για να του δώσω, μην παρεξηγηθεί.Μα κατάλαβες....εμ με κλέβουν για τρίτη φορά, εμ κινδυνεύω πάλι να δηλητηριαστώ!!!

Όσο για το ποδήλατο, τώρα που έφυγε ο Dawid πήρα το δικό του, το οποίο ήταν παλιότερα ενός Σέρβου και το κλειδώνουν εδώ και ένα χρόνο έξω από το σπίτι...εεεε....αν το κλέψουν και αυτό τώρα, τι να πω!!!Μάλλον κάποιος κρυφός θαυμαστής θα τα παίρνει...Ααααα...και τώρα που το θυμήθηκα: Μετά από το ποδηλατικό ατύχημα που προκάλεσα, τώρα προκάλεσα και αυτοκινητιστικό!Απίστευτο, κι όμως αληθινό!Προχθές, εκεί που διασχίζαμε το δρόμο με το Μίλος και τη Νατάσα (μια καινούργια κοπέλα, που ήρθε πριν μια βδομάδα και μένει μαζί μου), τους έδειχνα πως χόρευε η γιαγιά με τα ροζ στη Σαγκάη (θυμάστε οι τρεις που είμασταν μαζί, στη Nanjin Road) και έκανα κάτι αστείες κινήσεις. Διασχίζουμε το ένα ρεύμα και βλέπουμε έναν ταξιτζή να μας κοιτάζει αποσβολωμένος. Μόλις περνάμε απέναντι ακούμε ένα μπαμ και βλέπουμε το ταξί να έχει στουκάρει με τη μούρη σε ένα λεωφορείο!!!Χα χα χα....απίστευτο!Είμαστε πραγματικά εντυπωσιακή παρέα γιατί εγώ και ο Μίλος είμαστε ξανθοί και η Νατάσα είναι πολύ ψηλή και αδύνατη, επίσης ασυνήθιστο για την Κίνα. Όταν είμαστε οι δυο μας στο δρόμο με τη Νατάσα, παθαίνουν πλάκα οι Κινέζοι. Δεν ξέρουν που να πρωτοκοιτάξουν!

Σαγκάη (Shanghai)

Η Σαγκάη, όπως έχω ξαναγράψει είναι η πιο πυκνοκατοικημένη πόλη του κόσμου, με πληθυσμό γύρω στα 20 εκατομμύρια κατοίκους, αν και ακριβείς υπολογισμοί είναι αδύνατον να γίνουν, λόγω της ύπαρξης πολλών (κάτι παραπάνω από εκατομμύριο) παράνομων εργατών. (Στην Κίνα, τα δικαιώματα των πολιτών στα αστικά κέντρα είναι διαφορετικά από αυτά τών αγροτών και εργατών στην επαρχία. Μια από τις βασικές παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων είναι η απαγόρευση ελεύθερης μετακίνησης στη χώρα. Έτσι, οι εργάτες που έχουν γεννηθεί σε φτωχές και υπανάπτυκτες περιοχές της Κίνας απαγορεύεται να μετακινηθούν στις πόλεις για εύρεση δουλειάς. Πολλοί το κάνουν παράνομα, και έτσι οι πόλεις έχουν πολύ άστεγο ή στα όρια της φτώχειας κόσμο που δε φαίνεται πουθενά στα χαρτιά και δεν έχει απολύτως κανένα δικαίωμα και καμιά ασφάλεια).

Η Σαγκάη θεωρείται η πόλη της κουλτούρας και των τεχνών στην Κίνα . Αποτέλεσε για χρόνια το Παρίσι της Ανατολής(πριν την επανάσταση φυσικά, όταν στην πόλη κυριαρχούσαν οι ξένοι), και είναι η κατ’εξοχήν δυτικοποιημένη πόλη της Κίνας. Αυτή την υποτιθέμενη κουλτούρα, εγώ προσωπικά δε την ένιωσα καθόλου. Είναι εντυπωσιακή η πόλη, για κάποιον που δεν έχει ξαναδεί ποτέ πόλεις με ουρανοξύστες. Όλα είναι μεγάλα, ο κόσμος στους δρόμους είναι άπειρος (όπως παντού, όπου έχω πάει για την ώρα), τα πάντα είναι φωτισμένα(με πάρα πολύ δόση ροζ και κιτς) και σε πάρα πολλά κτίρια φιγουράρουν γιγαντιαίες διαφημίσεις. Με λίγα λόγια, τίποτα δε μαρτυρά ότι αυτή η πόλη είναι η μεγαλύτερη πόλη του μεγαλύτερου κομμουνιστικού κράτους. Η Σαγκάη με εντυπωσίασε την πρώτη φορά με το μέγεθός της, την ανάπτυξή της αλλά και το πως ταυτόχρονα κατάφερνε να μην είναι χαοτική, αλλά ευχάριστη στην περιήγηση. Τελικά, όμως μετά από άλλες 2-3 επισκέψεις μου αποκάλυψε ένα άλλο πρόσωπο. Είναι μια πόλη με ιστορία που δε φαίνεται πουθενά, υπερκαλωπισμένη, αφόρητα υπερκαταναλωτική. Μετά από δυο μέρες στους δρόμους, είδαμε ότι υπήρχε να δει κανείς. Και αυτό μου φάνηκε πολύ περίεργο.Μια τόσο μεγάλη πόλη να μην έχει τίποτα παραπάνω να επιδείξει στον επισκέπτη παρά ψηλά κτίρια, πολλά εμπορικά κέντρα, ένα δυτικό πρόσωπο με κιτς κινεζικές παρεμβάσεις. Ακόμα και ένα μουσείο και δυο εκθέσεις που επισκεφτήκαμε ήταν μια μετριότητα. Όχι, ότι δεν περάσαμε καλά αλλά σε σύγκριση με όλες τις άλλες πόλεις που έχω επισκεφτεί μου φάνηκε πολύ επιφανειακή τελικά.

Τα βασικά αξιοθέατα είναι τέσσερα:

Η περιοχή Bund, που εκτείνεται κατά μήκος του ποταμού που διατρέχει τη Σαγκάη και από όπου μπορεί κανείς να πάρει μια εντυπωσιακή γεύση των φωτισμένων πανύψηλων κτιρίων της πόλης και από την απέναντι μεριά, στο Pudong τα ίδια τα κτίρια, στα οποία περιλαμβάνεται και το πιο ψηλό κτίριο της Ασίας, ύψους 470 μέτρων και 88 ορόφων.

Η περιοχή Pudong κατά τη διάρκεια νυχτερινής εξόρμησης

O πύργος Ji maο, το τέταρτο υψηλοτερο κτίριο του κόσμου και το υψηλότερο της Ασίας (με μια μικρή επιφύλαξη γιατί αυτά αλλάζουν γρήγορα). Ανεβήκαμε και νιώσαμε να κουνιέται από τον αέρα. Ωραία θέα, εντυπωσιακή αλλά εμένα και τον Pierre μας έπιασε ίλιγγος. Αρχιτεκτονικά υποτίθεται ότι μοιάζει με μια τεράστια παγώδα. Δίπλα του φαίνεται ένα άλλο κτίριο που χτίζεται τώρα και είναι στα τελειώματα. Θα είναι ακόμα πιο ψηλό και εντυπωσιακό. Έχει στο κέντρο ψηλά ένα τετράγωνο κενό. Αυτό αρχικά σχεδιάστηκε να είναι κύκλος, αλλά στην πορεία το άλλαξαν, γιατί τους θύμιζε τη σημαία της Ιαπωνίας!

Η θέα από το Bund.Από τη μια μεριά φιγουράρουν οι ουρανοξύστες του Pudong και από την άλλη κτίρια γαλλικής και αγγλικής αρχιτεκτονικής

Ο εμπορικός δρόμος Nanjing και η People’s square. Πρόκειται για τον κεντρικό εμπορικό δρόμο που συναντάμε σε κάθε άλλη πόλη στην Ευρώπη, μόνο που στη Σαγκάη περιβάλλεται από ουρανοξύστες, έχει 20 φορές περισσότερα εμπορικά καταστήματα, άπειρο κόσμο και πολλούς μικροπωλητές που προσπαθούν να πείσουν τους τουρίστες να τους ακολουθήσουν σε μικρά μαγαζάκια στους παρακείμενους δρόμους. Το λεγόμενο fake market….prada, gucchi, τσάντες, πορτοφόλια, ρολόγια, ρούχα, αθλητικά είδη...από άθλιες μέχρι τέλειες απομιμήσεις. Εκεί είναι που μπορείτε να δοκιμάσετε τις διαπραγματευτικές σας ικανότητες. Η People’s square είναι η κεντρική πλατεία της Σαγκάης με εντυπωσιακούς ουρανοξύστες γύρω γύρω και προσεγμένο πράσινο παρκάκι στο κέντρο.

H People's square

Το French Concession είναι μια ακόμη εμπορική περιοχή που πήρε το όνομά της από την εποχή που το ξένο στοιχείο κυριαρχούσε στην πόλη. Ήταν η Γαλλική συνοικία, όπου μπορεί να δει κανείς κάποια ευρωπαϊκά κτίρια και γενικά ο μέσος όρος ύψους των κτιρίων είναι κάπως χαμηλότερος. Παρ’ όλα αυτά, και αυτή η περιοχή ενδείκνυται για ψώνια και δεν έχει και κάτι πολύ παραπάνω να επιδείξει, εκτός από κάποια καφέ και εστιατόρια δυτικού τύπου.

Οι Έλληνες που βρεθήκαμε στη Σαγκάη...Άντε...Pierre πλέον σε αναφέρουμε ως Έλληνα...Από αριστερά ο Pierre, ο Άλεξ, ο Σ ίμης, ο Αλέξανδρος και ο Κώστας. Οι δύο τελευταίοι κάνουν και αυτοί πρακτική άσκηση στη Σαγκάη και είναι οι άγγελοί μου εκεί. Για ότι χρειαστώ είναι εκεί!

Τέλος, η μόνη αξιοποιημένη τουριστικά περιοχή που έχει πιο κινεζικό χαρακτήρα είναι η παλιά κινεζική περιοχή (old Chinese city). Εκεί, βρεθήκαμε αρχικά σε μια περιοχή με χαμόσπιτα, σαν αυτά που έχω ήδη συναντήσει στη Hangzhou και τη Suzhou και που αποτελούν την κατοικία του μέσου κινέζου της μεγαλούπολης (ακόμα και του μηχανικού!). Μέσα σε μια στοά είδαμε μια αγορά φαγητού, την οποία μπορείτε να απολαύσετε σε βιντεάκι(αν κάποια στιγμή αξιωθώ να το ανεβάσω!). Βρωμιά, κανένα στανταρ υγιεινής, κόσμος που τρώει στα γρήγορα, ψάρια αφημένα στο πάτωμα, κρέατα εκτός ψυγείου. Μια τυπική αγορά της Κίνας. Έπειτα βρεθήκαμε σε μια λαϊκή αγορά για τους Κινέζους, όπου βέβαια τα πράγματα ήταν φτηνά, αλλά και πάλι το παζάρι αναγκαίο. Και τέλος φτάσαμε στην αξιοποιημένη τουριστικά περιοχή, με ένα σωρό μαγαζιά και μικροπωλητές που στόχευαν στην τσέπη του ανυποψίαστου τουρίστα. Τελείως φτιαγμένη κατάσταση, όμορφα, αψεγάδιαστα παραδοσιακού τύπου κτίρια και πολύς κόσμος.

Πήραμε κι εμείς τα σουβενίρ μας, με σχετική επιτυχία στα παζάρια και κατευθυνθήκαμε στους κήπους, οι οποίοι ήταν πολύ συμπαθητικοί, αν και για μενα που είχα ήδη πάει σε αυτούς της Suzhou, όχι ισάξιοι και σίγουρα η ύπαρξη τόσο πολλού κόσμου, χαλούσε την αίσθηση που υποτίθεται πως πρέπει να αποκομίσει ο επισκέπτης από τους κήπους. Όταν λέμε κήπους στην Κίνα, δεν εννοούμε λουλούδια και γκαζόν...Εννοούμε συμπλέγματα κτιρίων και στοών με δέντρα και βράχια, λίμνες....ένα σύνολο που συνήθως αποτελούσε εξοχική κατοικία κάποιου πλουσίου.

Το δρομάκι-εστιατόριο στην Παλιά Πόλη

Πάρε κόσμε να ντερλικώσεις!

Κοσμηματοπωλείο στην εξωραϊσμένη, τουριστική παλιά πόλη

Κόσμος και κοσμάκης..

Όσο για το μετρό της Σαγκάης, αυτό είναι σχετικά μικρό για μια τέτοια πόλη.Σχετικά καθαρό και σε καλή κατάσταση, βολεύει για τις μετακινήσεις στο ευρύτερο κέντρο, από τη στιγμή που θα καταλάβει κανείς πώς λειτουργεί το σύστημα με τα εισιτήρια και τις μετεπιβιβάσεις και κυρίως από τη στιγμή που θα υιοθετήσει πιο αγένη στάση απέναντι στους συνεπιβάτες κινέζους που πραγματικά έχουν τελείως διαφορετική άποψη για την ευγένεια στα μέσα μαζικής μεταφοράς και όχι μόνο. Για παράδειγμα, μια από τις πρώτες φορές που πήρα το μετρό, όταν άνοιξαν οι πόρτες ο κόσμος απ’έξω άρχισε να σμπρώχνει για να μπει μέσα, ενώ οι μέσα δεν είχαν αρχίσει να βγαίνουν ακόμα. Κάποιοι μπήκαν, κάποιοι βγήκαν, εμείς αρνηθήκαμε να ακολουθήσουμε αυτή την συμπεριφορά προβάτων και πριν το καταλάβουμε καλά καλά, οι πόρτες είχαν κλείσει και ο συρμός είχε φύγει, εμείς είχαμε μείνει έξω μαζί με λίγους ακόμη κινέζους και κάποιοι είχαν μείνει μέσα και δεν πρόλαβαν να βγουν, όπως πχ. μια κοπέλα από ένα ζευγάρι κινέζων. Δεν μπορώ να φανταστώ τί συμβαίνει σε ώρες αιχμής...