Ο κλέψας του κλέψαντος....

Τελικά δε θα μπορούσα να έχω βάλει καλύτερο υπότιτλο στο blog μου, από το «Οι περιπέτειες της μικρής Ελπίδας, στη μεγάλη Κίνα». Πάνω που η ζωή μου αποκτά ένα ρυθμό, μια ρουτίνα και αρχίζω αφενός να λέω ότι έχω προσαρμοστεί και αφετέρου ότι βαριέμαι....γίνεται ένα Baaaaaaang!!! και όλα γίνονται άνω κάτω στη στιγμή.

Το Bang αυτό έγινε την Παρασκεύη το απόγευμα, όταν γυρνούσα από τη δουλειά και σταμάτησα σε ένα μεγάλο super market για να αγοράσω υλικά, γιατί υποσχέθηκα στα παιδιά να μαγειρέψω πρωινό το Σάββατο με ομελέτα, μπέικον, ψωμί, τυρί και τηγανιτές ντομάτες που όλοι βρήκαν πώς είναι μια super wow idea, μιας και τα συγκεκριμένα υλικά είναι είδη πολυτελείας εδώ. Και επειδή είμαστε και έλληνες δεν μπορώ παρά να αναφέρω την τραγική ειρωνία, που λέγαμε και στο σχολείο: Έξω από το σούπερ μάρκετ, παρκάροντας το ποδήλατο σκέφτομαι ότι τελικά η Κίνα είναι πολύ ασφαλής όταν δεν κινείσαι στα τουριστικά μέρη και ότι είχα διαβάσει στους οδηγούς μου για πορτοφολάδες, αλλά καμιά σχέση και ότι από την επόμενη μέρα θα αρχίσω να ξαναπαίρνω μαζί μου το διαβατήριό μου, που άφησα σπίτι μετά από την επιμονή των παιδιών ότι μπορεί να το χάσω.

Μπαίνω λοιπόν η καλή σου στο σούπερ μάρκετ, παίρνω το καροτσάκι μου και βάζω την τσάντα μου στο καρεκλάκι που έχει το καρότσι για τα παιδάκια. Πάντα τη βάζω εκεί γιατί είναι πολύ βαριά για να την κουβαλάω και στο καρεκλάκι είναι μπροστά στα χέρια μου και μπορώ να την ελέγχω. Κάνω στα γρήγορα τα ψώνια μου, φτάνω στο ταμείο, βγάζω τα πράγματα από το καρότσι, πάω να πάρω το πορτοφόλι μου και λείπει από μπροστά μου ολόκληρη η τσάντα!!!Παθαίνω ένα μίνι πανικό, σκέφτομαι πολύ γρήγορα ότι αφενός είναι αδύνατο να έχουν πάρει ολόκληρη την τσάντα μπροστά στα μάτια μου, αφετέρου όμως εγώ δεν τη μετακίνησα ποτέ από μπροστά μου. Και εδώ αρχίζει η περιπέτεια....

Η ταμίας δεν καταλαβαίνει γρι αγγλικά και με νοήματα της παίρνει κανά τρίλεπτο να καταλάβει ότι με έκλεψαν και άλλα 5 λεπτά να φωνάξει την «υπεύθυνη», η οποία είναι όχι ταμίας, αλλά πωλήτρια....τρελά υπεύθυνη δηλαδή και δε μιλάει επίσης καθόλου αγγλικά. Στο μεταξύ εγώ κάνω ένα γύρο στο μαγαζί, για να επιβεβαιώσω ότι όντως δεν άφησα πουθενά την τσάντα. Ζητάω απεγνωσμένα κάποιον να μιλάει αγγλικά, και αυτές με κοιτάζουν σα χαζές. Μαθαίνω αργότερα ότι στην Κινεζική κουλτούρα αν σου συμβεί κάποιο κακό, απλά το αποδέχεσαι και δεν κάνεις και πολλές πολλές διορθωτικές κινήσεις, και άρα έτσι εξηγείται η συμπεριφορά τους. Εγώ όμως εκείνη τη στιγμή ήθελα τόσο πολύ να τις βρίσω, διότι εκτός των άλλων καθόταν γύρω γύρω και μιλούσαν η μια στην άλλη και χασκογελούσαν και δεν έκαναν απολύτως τίποτα για να βρουν κάποιον να συννενοηθούμε. Ματαίως τους έλεγαν να καλέσουν κάποιον από τους περίπου 200( !) υπαλλήλους του καταστήματος, που να μιλάει αγγλικά. Μου έλεγαν ότι δεν υπάρχει κανείς. Τα παίρνω κι εγώ και αφού έχουμε χάσει τόσο χρόνο, βρίσκω τελικά μια πελάτη που μιλάει αγγλικά και με βοήθησε πολύ. Φωνάξαμε το manager, ο οποίος επίσης δε μιλάει αγγλικά (την τύχη μου μέσα!!) και αρχίζουν οι πανέξυπνες ερωτήσεις του τύπου είστε σίγουρη ότι τη χάσατε εδώ μέσα, δώστε μου το νούμερό του κινητού σας (Hallooooooo!!!!Μόλις με έκλεψαν....τα έχω χάσει όλα! ). Συνεχίζουμε όμως ακάθεκτοι το σερλοκχολμισμό, πρίν πόση ώρα έγινε και που κλπ. και φυσικά επιμένει να μου ζητάει να του δώσω κάποιο τηλέφωνο, τουλάχιστον φίλου μου....μετά από 2-3 φορές που το ζήτησε, κατάλαβε ότι ΜΕ ΕΚΛΕΨΑΝ, και άρα δεν έχω το κινητό μου και δεν ξέρω τα κινητά των φίλων μου απ’έξω, γιατί προφανώς εγώ δεν είμαι Κινέζα και άρα το μικρό μου μυαλό δε χωράει αυτή την πληροφορία, σε αντίθεση με των Κινέζων που είναι σπίρτα αναμμένα!Τέλος πάντων, μου αφήνει το δικό του τηλέφωνο και του ζητάω να ψάξουν μόλις κλείσει το κατάστημα και ότι θα βάλω τους Κινέζους φίλους μου να τον πάρουν τηλέφωνο να μάθουν αν βρέθηκε η τσάντα. Ρίχνω και μια ματιά έξω από το κατάστημα αν την πέταξαν πουθενά, αλλά με τόσο κόσμο και σκουπίδι τριγύρω είναι σαν να ψάχνω ψίλο στα άχυρα.

Ευτυχώς, μέσα στην ατυχία μου ήμουν τυχερή γιατί δεν έχασα το διαβατήριό μου και κατ’ επέκταση τη βίζα και επίσης τα κλειδιά του ποδηλάτου και του σπιτιού τα είχα στην τσέπη μου. Αλλιώς θα έπρεπε να περπατήσω μισή ώρα να φτάσω σπίτι και δε θα είχα κλειδιά να μπω, και η συγκάτοικός μου λείπει στο Πεκίνο για 5 μέρες!!!Γύρισα σπίτι, ακυρώσαμε τις κάρτες τραπεζών μου Ελληνικές και Κινεζική, τις κάρτες κινητού ελληνική και κινεζική....φυσικά για ότι είχε σχέση με την Κίνα έπρεπε να παίρνουμε τηλέφωνο Κινέζους συναδέλφους και φίλους γιατί καμιά υπηρεσία δε μιλάει αγγλικά στο τηλέφωνο. Επίσης ευτυχώς είχα κάποια λεφτά στο σπίτι και αυτός που με έκλεψε (που ήταν μάλλον παιιδάκι από ότι μου είπαν μετά) δεν άδειασε την κινεζική κάρτα που ήταν εύκολο να το κάνει και άρα έχω λεφτά μέχρι να έρθουν τα παιδιά από την Ελλάδα σε ένα μήνα και μου φέρουν κάρτα αναλήψεων. (Η φωτογραφία είναι από παλιές ανέμελες μέρες, στην αγορά μεταξιού της πόλης :P)

Και βεβαίως, μιας και οι περιπέτειες μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν ήταν αρκετές αποφασίζω να βγω όπως είχαμε σχεδιάσει και να πάω σε ένα μπαρ που σερβίρει και πίτσες (άλλο τρελό είδος πολυτελείας στην Κίνα!), αφενός για να μη μιζεριάσω αφετέρου και κυριώς γιατί λιμοκτονούσα και χρειαζόμουν τον κινέζο φίλο μου για να ακυρώσω την κινεζική κάρτα κινητού και να πάρει τηλέφωνο στο σουπερ μαρκετ. Τον συναντάμε, ακυρώνουμε την κάρτα μου και μετά μας λέει να μας αφήσει στο μπαρ γιατί αυτός και ο φίλος του θέλουν να πάνε πρώτα σε ένα βουδιστικό ναό να προσευχηθούν γιατί έχουν πολύ κακή τύχη τελευταία. Εγώ δεν είχα φάει σχεδόν τίποτα όλη μέρα και έκανε και πολύ κρύο, αλλά τέτοιες ευκαιρείες δε σου παρουσιάζονται και κάθε μέρα. Ξεκινάμε με το αυτοκίνητο, πάμε στο ναό δίπλα στην πόλη, ανάμεσα σε κάτι μικρά βουνά και προσευχόμαστε. Μοναδική εμπειρία, δεν είχα ξαναπάει σε βουδιστικό ναό. Ήταν φανταστικά, παρ’ όλο που ήταν νύχτα και έκανε πολύ κρύο και επίσης όλα τα κτίρια του ναού ήταν κλειστά και έτσι προσευχόμασταν στην ύπαιθρο. Εγώ, ο Πολωνός και ο Σέρβος κάναμε κάτι μεταξύ βουδιστικής-χριστιανικής προσευχής και αθεϊστικής αυτοσυγκέντρωσης και εναρμόνισης με τον κόσμο. Πολύ χαλαρωτική....δυστυχώς κανείς μας δεν είχε φωτογραφική μαζί του αλλά υποσχεθήκαμε να γυρίσουμε.

Στο γυρισμό, έφτασε 22.15 και πήραμε στο σούπερ μάρκετ, οπότε και μάθαμε ότι βρέθηκε η τσάντα μου και είχε μέσα εκτός των άλλων το usb stick μου και τα γυαλιά μυωπίας μου που είχα στενοχωρηθεί τόσο πολύ που έχασα, γιατί ήταν καινούργια και πολύ δύσκολα μου αρέσουν γυαλιά εμένα. Φυσικά πορτοφόλι, φωτογραφική μηχανή και κινητό είχαν κάνει φτερά. Οπότε χάρηκα και εγώ και να μου λένε οι άλλοι « Είδες ο Βούδας....μια προσευχή και κατ’ ευθείαν σου έφερε τύχη» και να φωνάζω εγώ στο δρόμο «Thank you Budha, or whoever you are!». Τέλος πάντων, πήγαμε στο μπαρ περάσαμε ωραία, στην επιστροφή οδήγησα και το αυτοκίνητο του Κινέζου φίλου μας με φοβερή επιτυχία. Όλοι ήταν ενθουσιασμένοι με την οδήγησή μου και εγώ βεβαίως που οδηγούσα στην Κίνα. Εδώ να συμπληρώσω και για να μη με σκοτώσει η μαμά πώς η ώρα ήταν 03.00, οι δρόμοι ήταν άδειοι και ο φίλος μας έχει 5 φίλους αστυνομικούς που θα καθάριζαν αν είχαμε οποιοδήποτε πρόβλημα, αν και έτσι κι αλλιώς στην Κίνα δε σε σταματάει ποτέ αστυνομικός για έλεγχο.

Το πρωί του Σαββάτου πήρα την τσάντα μου από το σουπερ μαρκετ, με τραγελαφικές καταστάσεις όπου πάλι κανείς δε μιλούσε αγγλικά και μετά από ένα τέταρτο νοηματικής γλώσσας και λεξικού, βρέθηκε κάποιος να μου πει στα αγγλικά ότι θέλουν να γράψω κάτι για την τσάντα μου. Τί να γράψω δηλαδή, ρε παιδιά?Εεεεε....μου λέει γράψε κάτι.,...ή μάλλον για την ακρίβεια δε μου έλεγε, αλλά μου έγραφε στα αγγλικά σε ένα χαρτί γιατί ντρεπόταν να μιλήσει. Απαντούσα και εγώ γραπτώς, σα να κάναμε chat στο ιντερνετ! Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα ότι μιας και έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να καταλάβουν ότι και να γράψω, μπορώ να γράψω ένα ποίημα με τίτλο «Ωδή στη χαμένη τσάντα!», αλλά μετά συμμαζεύτηκα και έγραψα τρεις προτάσεις στα αγγλικά να τελειώνω. Και το πρωινό το μαγείρεψα, με μεγάλη επιτυχία αν και με τούτα και με εκείνα φάγαμε πρωινό στις 16.00!

Και το κερασάκι στην τούρτα....πάνω που λες ότι εντάξει τα τακτοποίησα λίγο πολύ τα πράγματα, από αύριο πίσω στην καθημερινότητα....ΌΧΙ!!!Χθες βράδυ αργά έφτασαν οι φίλοι μου οι Ρώσοι (τους είχα γνωρίσει όταν έκανα πρακτική στη Ρωσία και τώρα κάνουν και αυτοί πρακτική στη Σαγκάη.Απίστευτο...) και κατεβαίνοντας στις 02.00 να τους πάρω βλέπω ότι μου έκλεψαν και το ποδήλατο!!!Ναι κυρίες και κύριοι.....Παρ’ όλο που το είχα κλειδωμένο και μέσα στην πολυκατοικία... Βέβαια για να πω την αλήθεια, το περίμενα. Γιατί είχαν ήδη κλέψει τα ποδήλατα του Milos και του Diego και το ηλεκτρικό ποδήλατο των 120 ευρώ του Marcel. Οπότε ήμουν προετοιμασμένη....αλλά ρε γαμώτο όχι τώρα!!!( Η φωτογραφία είναι από το γκαράζ ποδηλάτων της εταιρείας, μια βροχερή μέρα...τα αδιάβροχα που είναι πολύχρωμα δίνουν μια μοναδική εικόνα στους δρόμους της πόλης τέτοιες μέρες)

Έτσι σήμερα, αντί να πάω βολτα με τους Ρώσους έχω να μιλήσω με τράπεζα, αστυνομία, την εταιρεία και να βρω μεταχειρισμένο κινητό και ποδήλατο. Πριν από όλα, όμως είπα να σας ενημερώσω για να ξεκινήσετε χαρωπά την εβδομάδα σας. Δυστυχώς από εδώ και πέρα οι φωτογραφίες που θα ανεβάζω θα είναι ότι παίρνω από τους φίλους μου.

Και μιας που έχω ήδη γράψει 3 σελίδες κείμενο (και όσοι από εσάς φτάσατε μέχρι αυτό το σημείο έχετε τα συγχαρητήριά μου και σας ευχαριστώ, γιατί σημαίνει ότι πραγματικά συμπονάτε τη φίλη σας που νόμιζε ότι μπορεί να γίνει Κινέζα), θα μου επιτρέψετε να αφιερώσω αυτό το post στη μανούλα, που με διαβάζει και είναι πρωταθλήτρια στο χάσιμο τσάντας! Μαμά είμαι άξιο τέκνο σου!!!Βλέπεις....άργησα αλλά τελικά στα χνάρια σου ήρθα και σε αυτό το θέμα...Φιλάκια...σμάαααατς!