Leave your myth in Greece

Στην Αθήνα είμαι, με τα χιόνια. Με έχουν πάρει όλοι στο ψιλό ότι κουβαλάω την κακοκαιρία.Αυτό το χειρότερο χιόνι των τελευταίων πενήντα χρόνων με κυνηγάει ανά την υφήλιο!

Δήλωσα ότι δε βγαίνω από το σπίτι μέχρι την άνοιξη, αλλά το Σάββατο πάω Θεσσαλονίκη για ένα μήνα μέχρι και την ορκομωσία:)

Κατά τα άλλα, το ζεστό μπάνιο και κουζίνα, το φαγητό, το ζεστό νερό για πλύσιμο πιάτων και άλλες τέτοιες πολυτέλειες γλύκαναν την επιστροφή μου!

Πρώτη εικόνα στο Ελ. Βενιζέλος στον έλεγχο διαβατηρίων αστυνομικός να ρωτάει δυνατά και επιδεικτικά σε αλλοδαπό "Πού μένεις; Δεν ξέρεις που μένεις;" Λες και ήταν το σκουλίκι του...Ο πληθυντικός ευγενείας δεν ισχύει για τους αλλοδαπούς, λέει η γραμματική του Τριανταφυλλίδη.Τα παίρνω εγώ, και βιδωμένη περιμένω τη σειρά μου, έτοιμη να τον ρωτήσω για ποιό λόγο μιλάει στον πληθυντικό σε εμένα, και όχι στον κύριο.Ώσπου φωνάζει ένας άλλος αστυνομικός "Έλα παιδιά όλοι οι έλληνες από εδώ!"Κιτς κιτς κιτς τα ζούδια...
Welcome to Greece, live your myth!Ή μάλλον leave your myth behind you, γιατί εδώ δε θα σου χρειαστεί.Μην πληρώνεις τζάμπα υπέρβαρο!

Day #5 & 6: Langkawi island

I cannot really speak about Langkawi island, as a whole because we haven’t been moving around almost at all. The place where we are staying is quite green, with a sandy big beach just 2 minutes far from our room. The beach itself is very nice and with some palm- trees, which give the exotic feeling that they should give. The water is light blue, warm but not very transparent, compared to the greek sea I am used to. But what is the best part is that the beach is huge and there are hardly any people there! I don’t know when it is high season in Malaysia, because the climate is steady every month of the year between 23-32 degrees every day! It is a paradise really…The temperature is exactly as it should be, for a Greek at least!

First day we spent here it was split into two halves for me. Half on the beach and half with my laptop, working. Natasha on the other hand stayed at the beach almost all day and is already tanned. Today we have been island hopping! This means that we were on a small boat that drove us for 4 hours around the island and to a sweet water lake. It has been great to get an idea of how green the island is and see eagles and monkeys so close to us! We also met some people from Australia, Ireland, Scotland, Malaysia and China and it was fun. There is not a lot to say, as things happen and I forget about them after that. Time flies and we will leave this island tomorrow morning to head to KL. We will be travelling more or less all day and I am flying back to Greece at 04.00am.

There are two small things I want to share before I close the Malaysia post session. The first is concerning swimming suit. It has been difficult to find a swimming suit in China, and I thought that it was normal since we were leaving quite far from the beach and experiencing the coldest winter for the last 50 years. So this was my main concern as soon as we landed in Malaysia. I haven’t found anything in Kuala Lumpur, and I thought that it is OK because it was again far from the sea. I was pretty confident that I will find in Langkawi, which is supposed to be extremely popular among Westerners. BUT…there is always a big but in Asia! We are in a country, where around 60% of the population is Muslims. And the shop owners are mostly Muslims….so in the place where we are I only found swimming suit with normal top and little skirt for the lower part. I couldn’t imagine myself wondering around with skirty swimming suit with flowers so I bought some shorts and I am bathing in them and with my T-shirts. Really not wyloozka style, if you know what I mean (wyloozka means cool in Polish, it is an expression we were using there!) And I am sorry, but I just have to say that…They are too conservative to be selling swimming suits for women but they have an incredible variety of condoms and lubricants, as you can see in the picture. I mean both me and Natasha have never seen most of the stuff they are selling here. What can I say about this Muslim Malaysians?!Me with my not-so-stylish swimming suit

The variety I was speaking about....You see only one third of the available products.

The second “thing” I want to share with you is actually literally a thing. It is called Durian and it is by far the most popular fruit in Malaysia, by Malaysians though!!The reason for that is that it smells like hell…Do you know how French cheese smells? Pick up the three smelliest, put them together and you get Durian smell! We, that is to say the Balkan girls, felt brave enough to try it today. We went at the fruit shop and bought one. I have a video of the girl preparing it for us. It is supposed to smell hell but taste heaven. There, we met some cool German guys, who were already experienced with Malaysian fruits and they made us try some, which were great! And one of them also gave us an important info! He said that we shouldn’t drink any alcohol, when eating Durian because we might even die!!!!Imagine that! No one has mentioned anything about that to us! And we wanted to buy a couple of beers for dinner. And here is the difference between Greeks and Croats: Me, I thought “Well, then OK we will not drink tonight”, whereas the addicted Croatian lady said “OK! Then Durian is for breakfast!” The ones who know us both, will know what I mean I suppose. So…more news about Durian next time that I will log in. We even though that the guy was exaggerating and asked a local who was shocked by the question and answered…:”No no no alcohol!” Now seriously, someone should tell the locals in the fruit stores to inform tourists if it indeed is so dangerous. I have to check online to find out more.

The fruit in the front is Durian!

Enjoy the photos and don’t be too jealous! Malaysia is not that far from Europe, there are cheap flights here (around 600 euros, I suppose) and I have spent 160 euros for a week here, including accommodation, buses, ferrys, taxis, food. It is a great country to visit and an incredible feeling to be bathing in exotic beaches during February, while exploring Islamic, Chinese and Indian culture and cuisine at the same time!

Day #4: Travelling

Hello from Langkawi island in the northwest of Peninsular Malaysia. Yesterday we have been travelling from 04.00in the morning from Melaka to Kuala Lumpur. We were supposed to leave by bus at 09.00 to come to the north to Langkawi.We had to wait standing for almost 2 hours in a very crowded, noisy and smelly place for our bus to come. We reached our hostel at 22.00 in the night. There are, of course nice stories to tell but I have no time to do it:( Below there is a map of Malaysia, for the ones who dont know where exactly we are. You can see Kuala Lumpur, Melaka a bit more in the south and we are now in the very north and west in the island Langkawi, that is not visible on the map.

I will try to upload some pictures of the beach before we leave this place on Thursday morning. It feels so nice to be at the beach with 30 degrees in February:)

Day #3:Melacca

Hello from Kuala Lumpur again!

I am really short on time because our bus for the Langkawi island in the north leaves in 30 minutes. Melacca was great, we have stayed in the best hostel I could dream off and only with 2,4 euros per person for double room! I will write more, if I find internet during the next days.

Malaysia is just wonderful!

In the central park of Melacca, people practicing Fa Lun Da Fa (not sure...mum?!)

One of the central spots of the city, where tourists and locals choose to move by pedicabs. They are even kitschier than what they look and the funniest is that they have loud music, according to the nationality of the guest!And in the night they have lights all over...neon and Xmas tree type!!

Melacca houses

China is here..and China is there...China is Everywhere!!(singing with the rhythm of the "Tsiwuawua" song).Seriously, this has been the perfect way to go back from China. A big part ofthe population here is Chinese, so every city has a China town and decorations of Chinese new Year!So the change is gradual, which is good!And Chinese food tastes better here. It is also a great advantage that people speak English, so that we can ask if the chicken is boneless or not (which also surprisingly quite often is!!!The ones who have been to China, know what I mean)

Working at the hostel

Kuala Lumpur: day #2

Today has been a big sight-seeing day. We spent last night online, trying to figure out where to go and what to do during a week in Malaysia. As a result, we woke up quite late (both me and Natasha are sleep-lovers and our combination is not the best for mornings). I forgot to mention that the hostel provides no upper sheets or blankets, so when we woke up in the morning I was covered with my jacket and wearing the "batman" (for the ons who know what it is) and Natasha was covered with a yellow big towel!

We hit the road and walked for around 8 hours, exploring the city centre and enjoying a very different city and reality than what we have seen till know. We have seen lots of interesting sy-scrapers, had a tour in a tropical forest inside the city, climbed the TV tower(4th tallest tower in the world)...The most interesting thing I felt today is the multiculturality of this city and country. I was yesterday impressed by the strong muslim element in the city. But today I found even more interesting the fact that the population of the country is Malay, who are usually Muslims but also can follow other religions, Chinese who are a lot and most follow Budhism, Indians and some others. So this is a city where you can find Islam, Budhist moncques(?!dont know how to write that...Miloooooosh:P help!), Chinese traditional lamps and shops everywhere, Indians with their traditional clothes and Western architecture and lifestyle! Really an incredible mix!

The attempt of finding tickets to move in other places has been quite stressy, almost as a cultural shock!We entered the main bus station, where we for quite some time were convinced that we wouldn't be able to leave Kuala Lumpur at all. There were around a hundred little offices, each one selling tickets, lots of people everywhere and everybody telling us that there are no more tickets for the next 3-4 days. With a bit of luck and effort we did manage to figure something out, so we are leaving tomorrow morning for Melaka (also written Malacca, but as a greek decided to use the first version:P), which is 2hours on the south and is supposed to be the cultural center of Malaysia. We will spend one night there and then depart for Lankawi on the very North, which is supposed to have the best beaches.

I am excited but at the same time pressed, because I have to be finding time and energy to work and I am now at the last very critical point of my thesis. Greece is approaching fast, and everything will soon get back to normal. Today I have been working at the lounge of the hostel, which was extremely decadent and hot, with travellers around me coming and going, speaking, watching movies etc. It has been quite soureal(also dont know how to write this....my english is getting worse and worse)!

Kuala Lumpur:day 1

Welcome to Malaysia!

I am writing from the center of Kuala Lumpur. I have been packing all night, basically because I was not psychologically prepared to leave China, so I kept postponing the packing procedure. I finished with the luggage when it was already dawn. Like in previous experiences (and even a bit more this time), it has been an unpleasant moment to leave everything, that we so intensively lived for the last 4 months, behind like that. One would say that I would start getting used to it and being less emotional reacting, but no....I am exactly as immature and unprepared for the "goodbye" moment, as the first time!

Well anyway, Chapter China has closed. Flight was great, Air Asia was unexpectedly very comfortable. As soon as we stepped off the airplane we felt a humid heat surrounding us, exactly like a sauna!We have been laughing and enjoying the new reality. I will certainly not miss waking up in the morning and trying to convince myself to enter the frozen bathroom!We have taken the bus to the city center and the first impression was the size of space left between the seats!I mean in China everything is so small!And this one was even bigger than European!It is funny that we are now constantly making all the comparisons twice. Once with our countries and once with China. Finally we have "Chinesfied" a bit!

The hostel sucks!The room is as small as it can get, there is no window(!) and the bedsheets don't seem so clean. But we will survive for a while here, and dream of the next days when we will be enjoying the seaside. The first impressions from Kuala Lumpur, after a short walk are mixed. We came with no expectations at all (except for the beaches for the next days) and we didn't have time and means to prepare for the journey. It was impossible to find a guide in English in Hangzhou. They said they had to order it from France(!) and this combined with the fact that it was Chinese New Year and heavy winter was....OK...let it be. And me I have been too busy with the thesis, so when I arrived here I didn't know what to expect at all. I hadn't realised that Malaysia has such a strong muslim element and I never knew that there is such a thing as contemporary muslim architecture. The city has a lot of big modern buildings and even sky scrapers that are designed with the muslim aestethics. The people speak English fluently (though with a funny accent) and after China it seems just too easy to wonder around and to communicate for everything. And another thing is that they are for the moment very very helpfull and friendly. In a walk of 2 hours there 2 persons who stopped just to ask if we need help!

Apart from that the city is quite dirty but seems to be small enough for us to walk around from place to place, the food is tastier than Chinese and more user-friendly (Boneless-Chicken), the language spoken seems a bit like Indian to me and being again in a place where alphabet is used, instead of characters like in China feels again too easy!

I have no pictures to upload because I forgot my camera tonight and I am sorry to the greeks for not writing in Greek, I have no greek keyboard at the moment. No big adventures for the moment, and we hope to go on like that and spend some calm days here. The truth is that if I keep on writing this post and not search for some information on what to do and more importantly HOW to do it, I do see some adventures coming.So long then...

Κι έζησαν αυτοί καλά...

Αυτό είναι ίσως το τελευταίο post που γράφω από την Κίνα. Η μικρή μου περιπέτεια φτάνει στο τέλος της. Είχα ακόμα τόσα πολλά να γράψω, τόσες ιστορίες των τελευταίων ημερών αλλά τελικά υπερίσχυσε η επιθυμία να απολαύσω τις τελευταίες μέρες στην Κίνα. Φεύγω την Παρασκευή για Μαλαισία, όπου θα μείνω μια βδομάδα και από εκεί επιστροφή στην Ελλάδα στις 15 Φεβρουαρίου.

Απόψε μπαίνει το κινεζικό νέο έτος. Έχει ήδη σουρουπώσει και έξω από το παραθυρό μου σκάνε συνέχεια πυροτεχνήματα, ήδη από το πρωί. Αύριο πρέπει να κάνω βαλίτσες και δε θέλω. Νομίζω πως φεύγω την καλύτερη στιγμή, παρ΄ όλα αυτά στεναχωριέμαι κυρίως για τους φίλους που έκανα εδώ.

Τα καλά νέα των ημερών είναι πως παίρνω πτυχίο το Μάρτιο, αφού κατάφερα να τελειώσω την διπλωματική όσο ήμουν εδώ. Τέλος καλό, όλα καλά λοιπόν! Είμαι πολύ χαρούμενη..

Όσο για το blog, νομίζω πως θα γράψω κανένα δυο post ακόμα για το Πεκίνο και μάλλον και για το Κινεζικό Νέο Έτος, αφού υποψιάζομαι πως όλο και κάτι απίθανο μας επιφυλλάσουν οι δύο τελευταίες μέρες στην Κίνα. Και τέλος, αν έχω καλό Ιντερνετ στη Μαλαισία, θα γράψω κάτι και από εκεί όχι για να δείτε φωτογραφίες από εξωτικές παραλίες και τροπικά δάση, αλλά για να δείτε εμένα εκεί με μαγιώ να το απολαμβάνω, μετά από 4 μήνες γκρίνιας για τις αντίξοες συνθήκες διαβίωσης στην Κίνα! Σας φιλώ και ευχαριστώ για την παρέα και τα σχόλια:)

This is probably my last post from China, as I am flying back on Friday. Before reaching Greece, I will make a short stop for a week in Malaysia!I am gonna try to upload some photos of me and Natasha in the beach, drinking cocktails! I think we deserve it, after successfully facing the coldest winter in China for the last 50 years.

Tonight is the New Year's Eve for China, the fireworks out of my window don't stop since the morning and I somehow have the feeling that the last two days in Hangzhou will be worth writing another post.

I feel that I am leaving just on the right moment, but feel sad nevertheless. I guess, that's how it always has to be...


PS.I am finally getting my diploma on March!Whooooohooooo.....

Chinglish

Chinglish is a term refering to the English spoken in China!That is to say, to the rare cases of Chinese people who do speak English. Apparently, I am not a native speaker to be judging others about their English! And it is normal that everyone has an accent and an approach to the language that is dependent on their mother tongue. Chinese is special though!They are used to be speaking using syllables so they are separating each word in several sounds, like ne- xt for next loo- ka for look goo- da for good and so on. I have to admit though, that their pronunciation in the words is flawless, as in their language pronunciation is extremely important. The other big difference is the way they choose the words to use for what they want to express. Chinese speak non literal, they rarely say no and you have to really apply the "Read between the lines" to understand what they want to say. And this is incredibly reflected in their speaking!
Here is a sample of funny or cute signs that has been gather only during the last 10 days!Around half of the signs in the streets are uncomprehensively translated to English! One of the ones I didn't make a photo of is the one written on the machine for drinking water on our floor. It is written "Drink the water machine!"Every time I go there to fill in some water, I am laughing!

Ελπίζω πως δεν είστε πολλοί αυτοί που δε μιλάτε αγγλικά. Νομίζω πως δεν έχει νόημα να μεταφράσω στα ελληνικά ένα post που αφορά τα αγγλικά των Κινέζων.In the ski center, they didn't know how to write ski!Careful landslip(we think it means, be careful because the floor is slippery(is there such a word?!) )Outside from a parking area, no idea what has fire and climbing to do with that!And some cute ones:Please do not hurt me, I am beautiful!Let is grow up in a green world:)

Είσαι Κινεζάκι;

爱 美 莉

Το Κινέζικό μου όνομα διαβάζεται ài (επίθετο) Μěi Lì (όνομα) καισημαίνει αγαπώ όμορφο γιασεμί. Όταν το λέω στους Κινέζους λένε απλά ότι σημαίνει όμορφη, αλλά όταν το βλέπουν γραμμένο λένε ότι σημαίνει όμορφο γιασεμί. Τώρα τελευταία έχω πραγματικά ταυτιστεί με αυτό όνομα, ακόμα και οι φίλοι μου με φωνάζουν συχνά έτσι. Πλάκα έχει ο καημένος ο Milosh , του οποίου το σέρβικο όνομα σημαίνει Μίκυ Μάους, με αποτέλεσμα να ξεκαρδίζονται όλοι οι Κινέζοι κάθε φορά που συστήνεται!

Είσαι Κινεζάκι;

Ναι!!!Είμαι Κινεζάκι ή τουλάχιστον όσο κινεζάκι γίνεται να είναι κανείς μετά από τέσσερις μήνες στην Κίνα. Τρώω πολύ ρυζάκι, αφενός για προληπτικούς λόγους ασφαλείας, αφού όσο να πεις το ρύζι είναι η πιο ασφαλής επιλογή και από άποψη υγιεινής και από άποψη «φυσιολογικότητας» και αφετέρου λόγω έλλειψης τρόπου επικοινωνίας για να παραγγείλω κάτι άλλο να φάω. Έχω γίνει πιο αγενής, έμαθα να φτύνω το φαγητό μου στο πιάτο μου, όπως οι Κινέζοι και ξέχασα πώς να χρησιμοποιώ μαχαιροπίρουνα, που είχα κοπιάσει πολύ να μάθω να τα χρησιμοποιώ όπως οι Γάλλοι φίλοι μου. Βέβαια, δε μιλάω Κινέζικα κάτι που με κάνει αυτομάτως όχι αρκετά Κινεζάκι.

Σκέφτηκα ότι μπορεί να έχει ενδιαφέρον αν σας γράψω δυο λόγια για την Κινεζική γλώσσα, αφού θεωρείται πολύ δύσκολη γλώσσα στην Ελλάδα και επίσης κάποιοι (όπως κι εγώ πριν έρθω εδώ) αναρωτιούνται πώς διάολο γράφουν οι Κινέζοι στον υπολογιστή, αφού η γλώσσα τους δεν έχει αλφάβητο, αλλά χιλιάδες ιδεογράμματα. Τα Κινέζικα είναι όντως δύσκολα για εμάς τους δυτικούς γιατί είναι διαφορετικά. Είναι εκπληκτικό το πως η γλώσσα αυτή αντανακλά τον Κινεζικό πολιτισμό και κουλτούρα. Φυσικά, όλοι ξέρετε πως στα Κινέζικα κάθε λέξη αντιστοιχεί σε ένα ή κάποια ιδεογράμματα. Πώς μαθαίνει ένα Κινεζάκι να μιλάει; Φυσικά, όπως κάθε παιδί ακούει και μαθαίνει να μιλάει. Όταν μεγαλώσει και πάει σχολείο, μαθαίνει καθημερινά πώς να γράφει καμιά 10αριά λέξεις. Τα ιδεογράμματα έχουν εξελιχθεί πολύ στο πέρασμα των χρόνων. Στις αρχικές τους μορφές έμοιαζαν πιο πολύ με τα αντικείμενα και τις ιδέες που απεικόνιζαν. Για παράδειγμα η λέξη νερό 水 (σουέι-shuǐ) στην αρχική της μορφή ήταν τρεις τεθλασμένες κάθετες γραμμές, σαν το νερό που κυλάει στο ποτάμι. Στο πέρασμα το χρόνου όμως, μεταβλήθηκαν έτσι που δεν είναι προφανής πλέον η σημασία τους. Τα ιδεογράμματα είναι συνήθως σύνθετα, κάποια έχουν τόσο πολλές γραμμές που πραγματικά όταν γράφουν κάτι οι Κινέζοι συνάδελφοί μου σε ένα κανονικό χαρτί με πενάκι, μπλέκονται μεταξύ τους οι γραμμές και βγαίνει μια μικρή μαύρη μουτζουρίτσα, που νομίζω πως οι ταξιτζήδες ή όποιος του το δείξουμε καταλαβαίνει από τα συμφραζόμενα τι είναι γραμμένο. Υπάρχουν κάποια κομμάτια στο ιδεόγραμμα που δείχνουν ότι σχετίζεται με κάτι συγκεκριμένο, κι έτσι βοηθούν τον αναγνώστη να καταλάβει. Όταν συνειδητοποιήσει κανείς πόσος χρόνος και γερά νεύρα απαιτούνται για να μάθει κανείς να γράφει στα Κινέζικα καταλαβαίνει πόσο βαθιά ριζωμένο είναι το χαρακτηριστικό της υπομονής και επιμονής στην κινεζική φύση. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που εγκατέλειψα την προσπάθεια να μάθω κινέζικα. Δεν ήμουν ποτέ ιδιαίτερα υπομονετική και σχολαστική και μιλάμε για μια γλώσσα, όπου δεν έχει σημασία μόνο που υπάρχει κάθε γραμμή στο ιδεόγραμμα αλλά και η σειρά με την οποία θα γραφούν οι γραμμούλες και ακόμα και η κατεύθυνση (από πάνω προς τα κάτω και από αριστερά προς τα δεξιά) που θα γραφούν, αλλιώς ο αναγνώστης μπορεί να μην μπορεί να καταλάβει.

Οι Κινέζοι δίνουν τεράστια σημασία στην καλλιγραφία. Όλοι ανεξαιρέτως όσους έχω γνωρίσει ξέρουν να γράφουν καλλιγραφικά με το ειδικό πινέλο και ακόμα και οι καλύτεροι είναι εκνευριστικά μετριόφρωνες σχετικά με την ικανότητά τους. Δεν έχω παρά μια επιφανειακή ιδέα για τα κινέζικα ιδεογράμματα αλλά παρ’ όλα αυτά νιώθω πως κουβαλάνε μεγάλη ιστορία και δύναμη και ότι ο τρόπος που θα γραφούν αλλά και το ποιά ακριβώς έχουν επιλεγεί για να ειπωθεί αυτό που πρέπει, δίνουν πολύ περισσότερες δυνατότητες έκφρασης. Έχω την αίσθηση πως οι Κινέζοι νιώθουν ενίοτε αυτό που νιώθουμε εμείς για ένα παλιό τραγούδι. Ότι το ιδεόγραμμα τους μιλάει και κουβαλάει ιστορία από μόνο του και συναισθήματα αυτού που το έγραψε που δεν μπορούν να εξηγηθούν. Φυσικά, όπως λέει και ο Σίμης με αυτή τη γλώσσα δεν πάει μπροστά στην παγκοσμιοποίηση η χώρα:P Είναι, όντως εκπληκτικά συνθετότερη και χωρίς λειτουργικότητα σε σύγκριση με τις δυτικές γλώσσες αλλά οι Κινέζοι απολαμβάνουν την ασάφεια, το ρομαντισμό και την αρμονία που χαρακτηρίζει τη γλώσσα τους.

Η άλλη μεγάλη δυσκολία στην εκμάθηση των Κινεζικών είναι οι τόνοι. Τα κινέζικα έχουν λιγότερα σύμφωνα από τις δυτικές γλώσσες αλλά περισσότερα φωνήεντα!Με ποιον τρόπο; Υπάρχουν τέσσερις διαφορετικοί τρόποι να πει κανείς α ή ε στα Κινέζικα και αυτό είναι που καθιστά την εκφορά τους πολύ δύσκολη. Για παράδειγμα για να πει κανείς σι μπορεί να το πει με τέσσερις διαφορετικούς τρόπους: xī (σταθερός τόνος φωνής) xì (η φωνή ξεκινάει από τη μέση και κατεβαίνει κοφτά ) xǐ (κατεβαίνει και ανεβαίνει) xí (ανεβαίνει). Επίσης καθένα από αυτές τις συλλαβές μπορεί να γραφεί με περισσότερους από έναν τρόπους, διαφορετικά ιδεογράμματα δηλαδή και κάθε ιδεόγραμμα να έχει περισσότερες από μια σημασίες! Γίνεται δηλαδή ένας κακός χαμός! Εγώ μπορώ με μεγάλη υπερηφάνια να πω ότι έχω αποδείξει για άλλη μια φορά το ταλέντο μου στις γλώσσες γιατί είμαι η μόνη από τα παιδιά που μπορώ να διαβάσω κάτι στο λεξικό και να με καταλάβουν οι Κινέζοι! Είμαι σίγουρη πως με λίγη προσπάθεια θα μπορούσα να μάθω Κινέζικα για να μιλάω, αλλά για να γράφω δεν έχω την απαιτούμενη υπομονή.

Πώς όμως μεταφέρονται τα Κινέζικα στα λεξικά και στους υπολογιστές; Ήδη από το 1859 αναπτύχθηκε ένα σύστημα φωνητικής μετατροπής των Κινεζικών σε λατινικούς χαρακτήρες. Αυτό υπέστη διάφορες μετατροπές και τελικά το 1979 αναγνωρίστηκε επισήμως ένα σύστημα με το όνομα pinyin, που επιχειρεί να γράψει τα κινέζικα με λατινικούς χαρακτήρες και χρησιμοποιώντας τους παραπάνω τέσσερις τόνους. Αυτό είναι φοβερά βοηθητικό για εμάς τους ξένους, αλλά δυστυχώς οι περισσότεροι Κινέζοι στους δρόμους δεν ξέρουν να διαβάζουν καθόλου λατινικούς χαρακτήρες κι έτσι εν τέλει πρέπει πάντα να έχουμε γραμμένο ότι χρειαζόμαστε στα Κινέζικα. Πάντως βοηθάει πολύ στο να διαβάσει κανείς μια λέξη από το λεξικό. Βέβαια τα σύμφωνα δεν αντιστοιχούν στα λατινικά (για παράδειγμα το Q διαβάζεται τσι) αλλά αφού μάθει κανείς τους κανόνες κάτι γίνεται. Έτσι τα λεξικά έχουν τις κινεζικές λέξεις ταξινομημένες με το αγγλικό αλφάβητο. Βέβαια, όταν κάποιος στο δρόμο σου πει “I ping shui”(ένα μπουκάλι νερό) εσύ πρέπει να είσαι αρκετά έμπειρος να αναγνωρίσεις ποιόν από τους τέσσερις τόνους χρησιμοποίησε για κάθε μια από τις τρεις λέξεις, και να ψάξεις κάθε μια ξεχωριστά, να συνδιάσεις τις διάφορες σημασίες και αν είσαι τυχερός και ικανός να καταλάβεις τί εννοεί. Με λίγα λόγια, δύσκολη κατάσταση!

Όσο για τους υπολογιστές, αυτοί έχουν αγγλικό πληκτρολόγιο και έχουν ένα ειδικό λογισμικό που αναγνωρίζει τα pinyin. Έτσι όταν ένας Κινέζος ανοίγει το word ή το Ιντερνετ γράφει στα pinyin τη λέξη mei για παράδειγμα με το σωστό τόνο και μετά ανοίγει μπροστά του μια λίστα με τα διάφορα ιδεογράμματα που αντιστοιχούν στην προφορά αυτή και επιλέγει αυτό που θέλει.

Και να κλείσω με μια ιστορία που διάβασα και μου φάνηκε ενδιαφέρουσα. Διάβασα ότι επί περιόδου Μάο απαγορευόταν αυστηρά οτιδήποτε σχετίζεται με το τζόγο. Έτσι απαγορεύτηκαν και τα ζάρια. Όταν μια καθηγήτρια αγγλικών θέλησε να βρει ζάρια πριν λίγα χρόνια για να τα χρησιμοποιήσει σε ένα παιχνίδι στην τάξη της, ζήτησε από τους μαθητές της να της γράψουν τη λέξη ζάρι για να τη δείξει στο μαγαζί που θα πήγαινε να αγοράσει. Δεν υπήρχε ούτε ένας μαθητής που να ήξερε πώς γράφεται αυτή η λέξη! Τελικά βρήκε έναν ηλικιωμένο, ο οποίος της το έγραψε αλλά όταν πήγε στο μαγαζί δεν υπήρχε κανείς που να μπορεί να τη διαβάσει! Τόσα χρόνια απαγόρευσης είχαν ως αποτέλεσμα να ξεχαστεί το ιδεόγραμμα από τον κόσμο. Δεν είναι πολύ ενδιαφέρουσα αυτή η απόλυτη έλλειψη συσχετισμού ομιλίας και γραφής;Εν τω μεταξύ η ιστορία είχε και μια άλλη ενδιαφέρουσα διάσταση, αλλά δε θυμάμαι ακριβώς. Νομίζω πως το ιδεόγραμμα είχε σχέση με ελέφαντα, γιατί τα ζάρια πριν την κομμουνιστική επανάσταση γίνονταν από ελεφαντοστό και με κάτι άλλι που δε θυμάμαι (μνήμη χρυσόψαρου ως γνωστόν!)

κρύο και με το νόμο!

Καλησπέρα σας!

Άλλη μια βδομάδα έφτασε στο τέλος της στην παγωμένη και προσφάτως χιονισμένη Hangzhou. Εν αναμονή του κινεζικού νέου έτους οι ρυθμοί στη ζωή μας αρχίζουν να επηρεάζονται και να μπαίνουν και πάλι σε εορταστική τροχιά. Την προηγούμενη Πέμπτη είχαμε το δείπνο της εταιρείας με 1650 εργαζομένους και την Παρασκευή πήγαμε εκδρομή σε χιονοδρομικό κέντρο με την εταιρεία!Αναλυτικότερα για τα απρόοπτα αυτών των δύο εκδηλώσεων από βδομάδα και με φωτογραφίες. Για την ώρα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την καινούργια μου γνώση που αφορά το μεγάλο μας βάσανο, το κρύο!

Μάθαμε, λοιπόν, προσφάτως και το διασταυρώσαμε και πολλαπλώς πως απαγορεύεται δια νόμου η θέρμανση στα σπίτια που βρίσκονται νότια του ποταμού Yangzhe. Ο ποταμός αυτός είναι ο μεγαλύτερος της Ασίας και ο τρίτος μεγαλύτερος του κόσμου. Εμείς δυστυχώς μένουμε κάτω από αυτόν τον ποταμό καμιά 200αριά χιλιόμετρα και έτσι την έχουμε πατήσει!Δεν υπάρχει σωτήρια.Ακόμα και στα πολυτελή νέα σπίτια που χτίζονται τώρα δεν υπάρχει θέρμανση(όπως αυτό του φίλου μας του Thomas). Φανταστείτε ότι ο χειμώνας εδώ είναι ελαφρώς ζεστότερος από το χειμώνα που είχαμε στο Άαχεν, στη Γερμανία. Και τώρα σκεφτείτε όσοι έχουν θερμότερο χειμώνα από αυτό να ζουν χωρίς θέρμανση! Μια μαγεία...Όλη η Ελλάδα δηλαδή χωρίς θέρμανση.
Σε ώρα ύπνου στην εταιρεία, σκεπασμένη με κουβερτούλα, με ηλεκτρική θερμοφόρα στα χέρια, και κασκόλ στο πρόσωπο που έχει διττή χρησιμότητα. Αφενός να κρύβει το φως και αφετέρου να κρατάει ζεστή τη μύτη από την παγωνιά!
Και στο σπίτι η αγαπημένη μας ασχολία είναι να καθόμαστε κάτω από το κλιματιστικό για να ζεστάνουμε χέρια και πόδια που είναι παγωμένα όλη την ημέρα. Υπολογίζουμε πως περνάμε περίπου 1-2 ώρες την ημέρα μιλώντας όλοι μαζί για την απόδοση των κλιματιστικών μας τα τελευταία εικοσιτετράωρα. Ο καθένας λέει τον πόνο του, κάνει προβλέψεις για το μέλλον και καμιά φορά που λειτουργούν καλά παίρνουμε και καμιά μπύρα να το γιορτάσουμε!!Η απόφαση εξόρμησης στη μη θερμαινόμενη κουζίνα και μπάνιο κρίνεται ως ηρωική κάθε φορά!

Ice age 2...the ice has still not melt!

It's been quite some time that I have skipped translating my posts in English. Sorry for that but it is really time consuming and I have been increasingly busy lately.

As my last month in China is advancing, our lives here are again put in "New Year" rhythms, as the Chinese New Year approaches. Last week we have had the company's dinner with 1650 employees eating all together!And on Friday we have been on company's excursion to ski center. I will upload some pictures and write some more details about that next week. For now I wanted to share with you our new knowledge about Chinese reality, and more specifically about our big problem and everyday's discussion here...THE COLD!

I have been already complaining about the cold at the company, where we didn't have heating till Xmas and now we are so much fed up with it, especially with our houses having only one air conditioner per room, which is not working well anymore because the outside temperature is around -2:( Not to mention that going to the kitchen or toilet, which have no a/c at all, is considered as an action of big heroism!

Well, back to our new knowledge obtained this week. We found out by some Chinese friends that heating is forbidden by law to all parts of China which are more south than Yangtze river! This makes quite some surface, and while at the south of China winters are mild, in the place where we live, winter is just a bit milder than the one I experienced in Aachen, Germany! Imagine the whole Greece without heating! It is unbelievable for us that even in the luxurious new-built houses in the city, there is no heating system installed.

In the photos, you can see me and Natasha (my new roommate from Croatia) trying to warm up in front of the a/c, after a whole day of frozen feet and hands at work and in the streets. We have calculated that we are spending daily around 1-2 hours, speaking about our a/c 's, their efficiency, making predictions on how they will work in the future, about cold in general etc! You can also see me, in sleeping state at work. I am using a blanket and an electric theromofora (no idea how this is said in English) to keep my hands warm. The scarf has a double usage: to hide the light and also to keep the nose warm!!:P

So long from us, frozen BY LAW Balkans in China!

Ο Χιούι, ο Λιούι κι ο Ντιούι στην Κίνα

Οι περιπέτειες των μικρών εξερευνητών Χιούι, Λιούι και Ντιούι στην Κίνα

Η αρχή έγινε με την άφιξη του Pierre στις 23 Δεκεμβρίου στη Σαγκάη, ήδη σε κατάσταση ημιασθένειας. Οι πρώτες τέσσερις μέρες που περάσαμε στη Hangzhou δεν έχουν να επιδείξουν κάτι άξιο αναφοράς, εκτός από το Χριστουγεννιάτικό μας δείπνο, για το οποίο έχω ήδη γράψει και την επίσκεψή μας στο νοσοκομείο. Εγώ ταλαιπωριόμουν από ένα πολύ επίμονο βήχα ήδη από την επίσκεψη στη Suzhou και ο Pierre είχε τα μαύρα του τα χάλια. Αυτή τη φορά, όμως, μετά την περιπέτεια στο κινεζικό «καλύτερο» δημόσιο νοσοκομείο της επαρχίας, που ήδη ξέρετε δεν την ξαναπάτησα. Πήρα τηλέφωνο στην ασφάλεια και με πολύ τουπέ τους δήλωσα ότι είμαι άρρωστη και θέλω να μου κλείσουν ραντεβού σε αγγλόφωνο νοσοκομείο την επόμενη μέρα. Έτσι κι έγινε (τελικά όλα είναι θέμα στυλ και επιμονής) και την επόμενη μέρα πήγαμε με τον Pierre σε ένα νοσοκομείο, όπου όλα ήταν στην τρίχα και μας περίμεναν σε VIP δωμάτιο, μιλούσαν αγγλικά (όχι και άπταιστα, αλλά εντάξει μην είμαστε και πλεονέκτες) και μου έκαναν εξέταση αίματος της οποίας τα αποτελεσματα ήταν έτοιμα σε λιγότερο από 10 λεπτά παρακαλώ!!!Όσο σκέφτομαι το τί τράβηξα την προηγούμενη φορά, δεν το πιστεύω! Είδαμε, λοιπόν και ένα άλλο πρόσωπο της Κίνας, μόνο για τους εκλεκτούς βεβαίως. Με τα φάρμακά μας ανά χείρας φύγαμε από το νοσοκομείο, με τον Pierre για πρώτη φορά να βιώνει την πολυτέλεια του να ζεις στη χώρα του φτυσίματος, όπου ακόμα και προσεγμένες, καλοντυμένες κινεζούλες της καλής κοινωνίας φτύνουν σαν νταλικιέρηδες στο δρόμο και άρα κι αυτός ο ταλαίπωρος δε χρειαζόταν να προσέχει τους τύπους όταν έβηχε. Μέχρι το τέλος του ταξιδιού, όπου ο καθένας μας για δικούς του λόγους τα είχε λιγάκι μαζεμένα με τους Κινέζους πολύ χαιρόμασταν να τους φτύνουμε κι εμείς.

Το δείπνο μας στο ινδικό εστιατόριο την ημέρα των Χριστουγέννων συνοδεύτηκε όχι από κρασί αλλά από δυό αντιβιώσεις και ένα αντιβηχικό έκαστος.

Στις 28 Δεκεμβρίου μετακινηθήκαμε στη Σαγκάη, όπου συναντήσαμε τους άλλους δυο χαρωπούς ταξιδευτές. Το Σίμη και τον Άλεξ, άρτια αφιχθέντες από τη Θεσσαλονίκη μετά από καμιά 30αριά ώρες ταξίδι. Οι μεν Άλεξ και Pierre ταλαιπωρούνταν για μέρες από τα συμπτώματα του jet lang, o δε Σίμης χαμπάρι! Το πρώτο ευτράπελο της άφιξης των παιδιών στη Σαγκάη ήταν ότι η βαλίτσα του Άλεξ δεν άνοιγε με τίποτα γιατί είχε μπλοκάρει το σύστημα με τους κωδικούς. Αφού προσπαθούσαμε κανένα μισάωρο να την ανοίξουμε και ήμασταν έτοιμοι να αρχίσουμε να βάζουμε έναν έναν τους κωδικούς από το μηδέν εώς το 9999 με βάρδιες, φωνάξαμε έναν κινέζο του ξενοδοχείου, ο οποίος ως άλλος πολυμήχανος Οδυσσέας άνοιξε τη βαλίτσα με το κατσαβίδι του μέσα σε ένα λεπτό!Να σημειωθεί ότι η βαλίτσα ήταν μάρκα και είχε αγοραστεί πριν χρόνια καμιά 300αριά ευρώ!Η πρώτη βόλτα μας στη Σαγκάη, έδωσε στα παιδιά μια γεύση της πόλης και κυρίως μας αποκάλυψε το πρόβλημα των επόμενων ημερών, το φαγητό! Πήγαμε σε ένα σχετικά καλό γιαπωνέζικο εστιατόριο, όπου ο Άλεξ παρατηρούσε πως τα στανταρ υγειινής δεν τηρούνται, το φαγητό δεν τους άρεσε και φυσικά το να φάνε με ξυλάκια ήταν από αστείο εώς αδύνατο. Εκείνη τη στιγμή εγκατέλειψα την ιδέα μου, να τους πάω στη Hangzhou στα μέρη που τρώμε εμείς κοντά στο σπίτι και τη δουλειά, για να νιώσουν την πραγματική Κίνα. Βέβαια, κι εμένα δε θα μου κακοέπεφτε λίγο δυτικό φαγητό για αλλαγή, αλλά από ότι αποδείχτηκε αργότερα αυτή η πολυτέλεια θα θύμιζε λίγο το «Πού ‘ντο πούντο το δαχτυλίδι....ψάχτο ψάχτο δε θα το βρεις!» Γιατί ναι μεν εμείς αποφασίσαμε να δίνουμε κάτι παραπάνω για να τρώμε δυτικό φαγητό, οι Κινέζοι όμως έχουν μακρύ δρόμο να διανύσουν πριν μάθουν ότι στην πίτσα δεν μπορούμε να βάζουμε γλυκά, λιπαρά και βρωμερά κινεζικά λουκάνικα, στη σαλάτα γλυκιά μαγιονέζα και άλλα τέτοια ωραία. Τα της Σαγκάης γενικώς τα ξέρετε και εξάλλου ο σκοπός αυτού του post δεν είναι μια τουριστική παρουσίαση.Οι λεφτάδες μετράνε την περιουσία τους. Ή μάλλον θα τους εκθέσω λέγοντας ότι μετράνε τα λεφτά του κοινού τους ταμείου:P Είχε πολύ πλάκα κάποια βράδια να κάνουμε σούμα τί χρωστάει ο ένας στον άλλο και να προσθαφαιρούμε ποσά της τάξης 0.1-3 ευρώ.

Ώρα επιθεώρησης στο Ιαπωνικό εστιατόριο από τον Άλεξ...Ρε παιδιά έχουμε κάνει ασφάλεια?!Τί καλύπτει ακριβώς;

Μεταφερόμαστε, λοιπόν στη Hangzhou πάνω στην ώρα για τον εορτασμό του ερχομού του «μικρού νέου έτους», όπως το αποκαλούν οι Κινέζοι. Την τελευταία μέρα του 2007, είδα αυτό που θεωρώ πως άξιζε περισσότερο απ’ όλα τα αξιοθέατα στην Κίνα. Επισκεφτήκαμε το μεγαλύτερο βουδιστικό ναό της Hangzhou, ο οποίος είναι μεν τουριστικός αλλά και πολύ προσεγμένος. Σε ένα υπέροχο περιβάλλον, προφυλαγμένος από το θόρυβο και τη ρυμοτομία της πόλης, μας επιφύλλαξε μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Είχαμε την τύχη να συμπέσουμε με μια βουδιστική τελετή. Είδαμε και ακούσαμε τους μοναχούς να τραγουδούν και να προσεύχονται. Έβγαλα ένα video από τη λειτουργία για να καταλάβετε περίπου τί εννοώ, γιατί δυσκολεύομαι να περιγράψω κάτι παραπάνω. Μαμά, νομίζω πως θα ξετρελαινόσουν αν ήσουν εκεί. Άντε, ετοιμάσου να πάμε στο Θιβέτ καποια στιγμή!Ένας κύριος στη Hangzhou περιμένει στο δρόμο κρατώντας τα ψώνια της ημέρας. Πολύ συχνά βλέπουμε στην Κίνα να πωλούνται ζωντανά ζώα και σε πάνω από τα μισά σούπερ μάρκετ μπορεί κανείς να βρει ζωντανά κοτόπουλα, πάπιες, ψάρια, βατράχια, καβούρια κλπ. Πας δηλαδή μετά τη δουλειά παίρνεις τα βατράχια σου για το σπίτι και δεν έχεις να ανησυχείς μήπως σου χαλάσουν όπως το κρέας αν δεν τα μαγειρέψεις αύριο μεθαύριο. Τ α βάζεις σε μια λεκανίτσα με νερό και ένα διχτάκι και όποτε σου κάνει όρεξη τα σκοτώνεις (δεν έχω ιδέα που και πως, μάλλον στη μπανιέρα υποψιάζομαι) και τα έχεις φρεσκότατα στο τραπέζι σου!Πάρε, πάρε κόσμε!

Καλή Χρονιά με καλούς φίλους!

Αφού επικοινωνήσαμε με τον εσωτερικό μας κόσμο, ήρθε η ώρα για πάρτυ!Το καινούργιο έτος με βρήκε νηστική (ελπίζω να μην πάνε έτσι όλες οι μέρες του 2008, για την ώρα πάντως...) αλλά πολύ χαρούμενη σε ένα μπαρ στη Hangzhou με πολλή tequila και τους φίλους μου από την Ελλάδα αλλά και από εδώ. Γνωρίσαμε διάφορους ξένους και ντόπιους, και είδαμε και κινέζους να γιορτάζουν με αλκοόλ(η μόνη φορά εδώ και 3 μήνες) και να γίνονται χάλια με λίγες μπύρες. Την επόμενη μέρα φύγαμε για Πεκίνο, αφού πρώτα μπήκαμε σε δυο ταξί (δυό άτομα ανά ταξί με τις βαλίτσες) τα οποία έκαναν κόντρα μεταξύ τους , για το ποιός θα φτάσει πρώτος!Και η δική μας οδηγός, γυναίκα σημειωτέον.Κινέζοι μεθυσμένοι. Κυκλοφορούν φήμες ότι δεν μπορούν να μεταβολίσουν το αλκοόλ, όπως οι Δυτικοί κι έτσι μεθάνε πολύ εύκολα. Δεν είναι καθόλου μα καθόλου συνηθισμένο για αυτούς να πίνουν. Πάντως ακόμη και σε αυτή την κατάσταση παρατηρείστε το άτομο(απροσδιορίστου φύλου) στον τοίχο, που μας παίρνει πρέφα ότι θα βγάλουμε φωτογραφία και προλαβαίνει να κάνει το σήμα της ειρήνης! Αποδεικνύει τους ισχυρισμούς μου, αν και ακόμα δεν έχουμε εντοπίσει γιατί όλοι μα όλοι οι Κινέζοι ποζάρουν έτσι.Η West Lake στη μικρή μου Hangzhou, που είδαμε μόνο επί τροχάδην λίγο πριν φύγουμε για Πεκίνο.

E όχι ρε συ....Βγάλε άλλη μίαΔυο κινεζοποιημένοι Έλληνες με τις πυτζαμούλες τους, έτοιμοι για ύπνο στο τρένο για Πεκίνο!

Για το Πεκίνο και τα αξιοθέατά του λέω να γράψω κάποια άλλη στιγμή με πιο σοβαρή διάθεση. Για την ώρα ρίξτε μια ματιά στο καλύτερο κινεζικό τρένο που υπάρχει και μας μετέφερε express στο Πεκίνο. Εγώ το απήλαυσα και ούτε κατάλαβα πώς πέρασαν οι 13 ώρες ταξιδιού. Βέβαια κάποιοι πιο περίεργοι στον ύπνο αλληλοενοχλούνταν με τα ροχαλητά τους, αλλά και μόνο το γεγονός ότι είχαμε δικό μας κουπέ είχε πολύ γέλιο. Το πρωινό ξύπνημα έγινε με απαλή κινεζική μουσική, εμείς ως γνήσιοι Έλληνες αργήσαμε να ετοιμαστούμε με αποτέλεσμα να μην προλάβουμε καν να χρησιμοποιήσουμε τις τουαλέτες και...τσουπ!βρεθήκαμε αντιμέτωποι με το πρωινό κρύο του Πεκίνου.

Μετά από γεναία παζάρια δικά μου με τους τύπους απ’έξω από το σταθμό που ήθελαν να μας πάρουν με το βανάκι τους βρεθήκαμε πρωινοί πρωινοί στο ξενοδοχείο.

Όταν ο “Μέγας” Αλέξανδρος συνάντησε το “Bruce Lee”

Εκεί είχαμε τη μεγάλη επαφή δυο μοντέρνων εκπροσώπων των αρχαιότερων πολιτισμών. Ο Αλέξανδρος (και εμείς φυσικά) συναντήσαμε την Κινέζα “Bruce Lee” (και τους άλλους υπαλλήλους) του μπαρ-εστιατορίου του ξενοδοχείου. Τί εννοώ?!Σε αυτό το εστιατόριο εκτυλίχθηκαν ορισμένες από τις πιο κορυφαίες στιγμές πολιτιστικής σύγκρουσης που είχα στην Κίνα. Και λέω σύγκρουση, γιατί ειδικά από εμένα μετά από 3 μήνες στην Κίνα τα περιθώρια υπομονής είχαν στενέψει και το μόνο που ήθελα ήταν ένα διάλειμμα δυτικής αντιμετώπισης στις διακοπές μου με τους φίλους μου, πριν γυρίσω πίσω στη «μικρή» μου Hangzhou. Έλα, όμως, που κάτι τέτοιο αποδείχτηκε αδύνατο ακόμα και σε ένα hostel που έχει πιστοποιηθεί από διεθνείς οργανισμούς.

Έτσι, πέρα από την αρχική απογοήτευση στις γεύσεις, όπου τα δυτικά φαγητά ήταν μαγειρεμένα με κινεζικά υλικά και τρόπο είχαμε και επεισόδια. Διότι μέσα στην τιμή του δωματίου δεν περιλαμβανόταν πρωινό, κι έτσι εμείς ως καλοφαγάδες που είμαστε και με την πρόφαση να έχουμε ενέργεια για να αντιμετωπίσουμε το βαρύ χειμώνα του Πεκίνου, παραγγέλναμε πρωινό και σκάγαμε καμιά 250-300 γιουάν (ήτοι 25-30 ευρώ). Το σέρβις ήταν άθλιο, τα αγγλικά του προσωπικού ανύπαρκτα οι γεύσεις μετριότατες. Εμένα εν τω μεταξύ, η υπομονή μου, αντί να βελτιώνεται μετά από την επαφή μου με τους Κινέζους (τέρατα υπομονής), εξαντλούνταν. Μα ρε παιδιά, τί ζητάω; Να έρθει ένας σερβιτόρος χωρίς να τον φωνάξω τρεις φορές και να του πω “One milk tea please” και να καταλάβει. Αντί αυτού έπρεπε να επαναλαμβάνουμε τις παραγγελίες, να περιμένουμε 10-15 λεπτά για να μας φέρουν μια μαρμελάδα και το αποκορύφωμα ήταν τα λεφτά!Δεν ξέρουμε γιατί, αλλά όποτε παραγγέλναμε κάτι ερχόταν μια «κοπέλα» η οποία με βάδισμα στρατιωτικό και βραχνή φωνή έπαιρνε το σοβαρό της ύφος και μας έλεγε “Could you pay now?”. Δηλαδή δεν υπήρχε περίπτωση να μας φέρουν οτιδήποτε αν δεν το είχαμε προπληρώσει. Και αυτό το πράγμα καταντούσε αηδία, κάθε φορά που ζητούσαμε ένα βουτυράκι να βγάζουμε εξαρχής το πορτοφόλι. Λες και φοβόταν ότι θα τους φάμε το βούτυρο και θα το σκάσουμε τρέχοντας, ενώ μέναμε στο ξενοδοχείο τους κανονικά! Το αποκορύφωμα ήταν όταν αφού ζητήσαμε καφέ και τσάι δε μας έφεραν (όπως πάντα) ζάχαρη. Και πάει ο Pierre και ζητάει (όπως πάντα) 2 πακετάκια ζάχαρη και του λέει αυτή “2 γιουάν please”. Τα αγγλικά τους εκεί εξαντλούνταν, σε ότι είχε σχέση με λεφτά! Δίνει απορημένος και ο Pierre τα λεφτά και επιστρέφει στο τραπέζι. Εεεεε....εκεί άνοιξε ο ασκός του Αιόλου. Τα παίρνω εγώ και πάω και της λέω «από πότε χρεώνουμε και τη ζάχαρη, κοπελιά;»....Ααααα, μου λέει ,είναι η νέα πολιτική του μαγαζίου. Ωραία, της λέω, πού το γράφει στον κατάλογό σας; Πού αναγράφεται ζάχαρη 1 γιουάν;Αυτή, εν τω μεταξύ είχε πάθει πλάκα που καθόμουν και το συζητούσα για 2 γιουάν όταν κάναμε τέτοιους λογαριασμούς, αλλά για μενα ήταν ηθικό το θέμα. Δεν μπορεί να μας φέρονται σαν εν δυνάμει κλέφτες και να μας κοροϊδεύουν και από πάνω. Τέλος πάντων, της τα είπα ένα χεράκι και έληξε εκεί το ζήτημα. Βέβαια, μετά από αυτό οι σερβιτόροι το σκεφτόταν ακόμη περισσότερο να έρθουν να μας πάρουν παραγγελία εκτός βέβαια από τον Bruce Lee, που συνέχιζε ακάθεκτη “Could you pay now?”.Εγώ να της λέω «We want one more croissant”, εκτός από αυτό που ζητήσαμε πριν για να τα πληρώσουμε όλα μαζί και αυτή εκεί μοτεράκι “Could you pay now?” ,“Could you pay now?”. Μόνο αυτό ήξερε να λέει η κοπέλα ,μόνο αυτό έλεγε. Η απόλυτη εξειδίκευση των εργαζομένων.

Γενικά, το Πεκίνο το απολαύσαμε αλλά εμένα τα νεύρα μου μέρα με τη μέρα γινόταν όλο και πιο ευερέθιστα. Ειδικά με τους πλανόδιους σε όλα τα τουριστικά μέρη, οι οποίοι μπορεί να γίνουν φοβερά φορτικοί και είναι άπειροι και παντού! Έχω, επίσης την εντύπωση ότι η κινεζική κυβέρνηση, στα πλαίσια της δια βίου εκπαίδευσης του εργατικού δυναμικού της χώρας οργανώνει σεμινάρια της αγγλικής για διάφορες κατηγορίες εργαζομένων. Ο λόγος είναι ότι ΟΛΟΙ οι πλανόδιοι μικροπωλητές, χωρίς εξαίρεση ήξεραν ακριβώς τα ίδια αγγλικά, με ακριβώς τα ίδια λάθη και με ακριβώς την ίδια εξωτική προφορά. Τα must ήταν “Looka looka” (look, look), “Han Mei Han Mei” (handmade handmade), “Very good price”, “You like this? ”,και λοιπά.O Αλέξανδρος με μια ρωσική νότα στο στυλ του, πανέτοιμος να αντιμετωπίσει το ψύχος του Πεκίνου!

Τελικό συμπέρασμα?!Το Πεκίνο μπορεί να είναι τεχνικά έτοιμο να διοργανώσει τους Ολυμπιακούς, οι άνθρωποι όμως είναι τελείως απροετοίμαστοι. Νομίζω πως οι τουρίστες θα πάθουν την πλάκα της ζωής τους, ειδικά κάτι τουρίστες τύπου «αμερικανάκια» που δε μπορούν να διανοηθούν πώς κάποιος γίνεται να μη μιλάει τη γλώσσα τους. Μπορείτε να φανταστείτε μια πόλη να διοργανώνει Ολυμπιακούς και σε όλα τα τουριστικά σημεία, να μην μπορεί κανείς να περπατήσει ανενόχλητος από εκατοντάδες μικροπωλητές που πωλούν μαϊμού-αναμνηστικά με την ανοχή, για να μην πω υποστήριξη των αρχών. Μια πόλη, όπου οι άνθρωποι δεν μιλούν αγγλικά, τα ταξί δεν μπορούν να διαβάσουν χάρτες και λατινικούς χαρακτήρες, το μετρό έχει 3 μικρές γραμμές, δεν έχει εκδοτήρια εισιτηρίων και τα εισιτήρια ακυρώνονται με το χέρι από έναν (!) υπάλληλο στη στάση που είναι στην πλατεία Τιεν Αν Μεν!!!Βέβαια, οι Κινέζοι προοδεύουν με γοργούς ρυθμούς, αλλά πραγματικά είμαι περίεργη πώς θα μπορέσουν να εκπαιδεύσουν τόσο γρήγορα τα εκατομμύρια του κόσμου που θα έρθουν σε επαφή με τον ανυποψίαστο τουρίστα.

Μπορεί όλο αυτό να ακούγεται σα θάψιμο, αλλά εν τέλει αυτό είναι που κάνει την Κίνα τόσο διαφορετικό προορισμό. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι εγώ δεν ήμουν και ποτέ ιδιαίτερα υπομονετικός άνθρωπος, οπότε και δεν μπορώ να ακούω τους Κινέζους να λένε συνέχεια “We are ready!” και πράσινα άλογα.

Περισσότερα, πιο τουριστικά, για το Πεκίνο θα γράψω μέσα στη βδομάδα πιθανόν. Επιστροφή στη Σαγκάη με το βραδινό τρένο, όπου στις 08.00 το πρωί πέσαμε πάνω σε μια εκατοστή ηλικιωμένων Κινέζων να χορεύουν ευρωπαϊκούς και latin χορούς στους ήχους κινεζικής μουσικής στον πιο κεντρικό δρόμο της πόλης, και μέσα στην παγωνιά! Το αποκρύφωμα ήταν μια τρελλέγκω κυρία που ντυμένη με ροζ μπλουζάκι, φουστάκι και τακούνια έδινε ρεσιτάλ, χορεύοντας μόνη.Δοκιμάσαμε και εμείς την τύχη μας με τον Pierre, να χορέψουμε ένα βαλς και ξαφνικά γίναμε θέαμα. Βέβαια, η κυρία αισθάνθηκε την κυριαρχία της να απειλείται και άρχισε να κουνιέται ακόμα πιο αστεία!Στο τέλος, ήρθε και μας μίλησε ένας 70χρονος με τη συνοδό του, ο οποίος μιλούσε πολύ καλά αγγλικά και μας είπε πως εδώ και 10 χρόνια, έρχονται κάθε πρωί για 2 ώρες και χορεύουν γιατί κάνει καλό στην καρδιά!

Η κυρία με τα ροζ εν δράση. Δυστυχώς τα βίντεο δεν ανεβαίνουν. Θα είχε πλάκα να βλέπατε εμένα και τον Pierre να χορεύοθμε βαλς και την κυρία από πίσω να προσπαθεί να κουνηθεί ακόμα πιο πολύ για να εντυπωσιάσει τα πλήθη!

Αυτές ήταν, συνοπτικά κάποιες ενδεικτικές φάσεις από το οδοιπορικό μας στην Κίνα. Κράτησα για το τέλος μια φάση που αφορά το Σίμη και ξέρω πως θα τη χαρεί! Είναι παραμονή πρωτοχρονιάς και ο Σίμης γνωρίζει το φίλο μου τον Thomas, το μόνο πραγματικό Κινέζο φίλο μας. Ο Thomas του λέει ότι έχει ακούσει για τους Έλληνες και για τους Ολυμπιακούς και ότι θαυμάζει τους Σπαρτιάτες και που ήταν πολύ πειθαρχημένοι και γυμνασμένοι, όπως είδε και στην ταινία 300. Και απαντά, ο Σίμης σηκώνοντας την μπλούζα και δείχνοντας το αποτέλεσμα χρόνιων κρασοκατανύξεων “Yes, I know…This is Sparta!”. Περιττό να πω, ότι ο Thomas ακόμα γελάει, λέει το αστείο του Σίμη σε όλους και μου λέει να σου πω χαιρετίσματα Σίμη!Έγραψες ιστορία...Me and Thomas celebrating new year. Thomas is our Hangzhounese angel and a very fun friend!

Marcel Marti Jaques

This post goes for Marcel, my Catalan friend. Marcel has been the person to ask, when in need of finding something, especially related to computers. He is studying informatics, and he’s good at itJ He is funny, crazy, unpredictable and has left, without having shown me “The real stuff!” ;) I will come to Barcelona one day, claiming for it Marcel because you can not only be turning us your “back”!

Ok...after a bit of “China jokes” that none of the rest can get, let’s get serious! Marcel is the father of the “Marcel’s first Chinese Theorem”, concerning the stages of someone’s staying in China. In short, the stages are five:

1. surprise and fascination, during which the person is so impressed by the difference around him that was unexpected, no matter how much has he prepared.

2. Adaptation, the period when the person starts to adapt in the Chinese way of life, adopting more and more the lifestyle, nutritious and everyday habits of the new country. Some pleasant surprises come on the way, with the new lifestyle being significantly cheaper than that of the country of origin.

3. Normalization and routine. This stage starts at the moment, where the person starts having built a certain way of life that can be considered as (under the circumstances) normal. This means that the person has obtained a feeling of orientation in the city, has found certain things to eat, ways of having fun, ways to overcome the language problem, in short settled down. Of course, even during this period daily surprises that fall off the daily routine are a fact! After all, we do live in another continent.

4. Tiredness. It is the moment that the person finds that he has had enough of the different lifestyle, which at first seemed attractive and interesting but starts now to be tiring. Some inevitable incidents like theft or illness, contribute to the person’s homesickness and the day comes when the person starts counting the days to go back.

5. Homesickness. The final stage concerns the last weeks or days, when the person misses his friends and family and is just repeating its’ daily routine, until the day comes to go back.

Well, I have to say that in my case these stages are more or less applicable. First stage lasted for a couple of weeks. Second stage of adaptation another two weeks more or less, and ever since I am in the routine stage. Lately I am starting to enter the fourth stage, and feeling tired. My main reasons are the temperature, which is low and I am really tired of having frozen feet and hands 15 hours per day, the language problem, which makes us constantly needing to ask for help from the Chinese, even for the slightest thing, eg. to take a taxi and the everyday fight for finding something eatable and not eating the same 3 things only. The fact that most of my friends are gone, is also contributing for me to enter this stage.

Back to Marcel, he used to love China when I came and has also kind of “Chinesfied”, eating practically everything (including dog) but the last month he has been doing nothing but swearing at Chinese in the streets in Catalan, while riding the bicycle! I think that having his electric bicycle worth 100 euros stolen, has contributed in his change of stage. Now he is back in Barcelona, planning his Erasmus in Germany. Adaptation there will be a piece of cake, after living for 6 months in China.

Posing for picture like a Chinese. We don't know why, but Chinese people 80% of the times that they are posing for photos, they are making the victory, or peace(call it as u like) sign and smile incredibly much!

Wishing you good luck Kabron...and waiting for you in Greece this year! CalconAsos!!!

Και κάτι στα ελληνικά, για την περιπέτεια του Μάρσελ ως κομπάρσου σε Κινεζική ταινία!!Τα παιδιά εδώ πήγαιναν πολύ σε ένα club, όπου γνώρισαν τη manager η οποία έβρισκε δουλειές για ξένους στην Κίνα, παίρνοντας προμήθεια. Έτσι, η Πολιάνα κάποια στιγμή δούλεψε για 3 ώρες στην υποδοχή ενός κοσμηματοπωλείου πολυτελείας κατά τη διάρκεια των εγκαινίων και πήρε 50 ευρώ(περίπου το ένα τέταρτο του μηναίου μας μισθού!). Αυτή η Κινέζα επικοινώνησε μια μέρα με τα παιδιά, λέγοντάς τους ότι χρειάζεται κάποιους ηθοποιούς για μια ταινία και ότι έπρεπε να παίξουν τους Γερμανούς στρατιώτες. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι επέλεξαν το Marcel που είναι κοντός, με μαύρα μαλλιά και πυκνά φρύδια (μεσογειακή φάτσα) και όχι το Dawid που είναι ψηλός, άσπρος και ξανθός, τελείως γερμανόφατσα. Ο λόγος?!Οι στολές ήταν Κινεζικές και άρα για κοντούς ηθοποιούς, άσε που για τους Κινέζους είμαστε όλοι ίδιοι οι Δυτικοί!!!Λεπτομέρειες από τα γυρίσματα δεν ξέρω, απλά απολαύστε το Marcel με τη στολή.Οι Γερμανοί ξανάρχονται...