Suzhounese

Having concurred Suzhou:P

One of these kids you can't stop looking at

Chefs' break next to the garbage

Washing plates in the very very very dirty channel

Washing clothes in the very very very dirty channel

Washing clothes and dishes again, this time in the very (just one time) dirty well (πηγάδι)

Περί Souzhouνέζων ο λόγος..Αυτοί οι άνθρωποι χαρακτηρίζονται από ένα παράδοξο. Έχουν καταφέρει να διατηρήσουν την "Κινεζικότητά" τους ανέπαφη, ταυτόχρονα όμως δείχνουν πολύ εξοικιωμένοι στη θέα ημών, των Δυτικών. Αρκετοί μιλούσαν αγγλικά και γενικά στο δρόμο δεν είχαμε την αίσθηση ότι είμαστε εξοτικά ζωάκια, που μας κοιτάνε και μιλάνε για μας όπως συμβαίνει στη Hangzhou. Οι άνθρωποι ήταν πολύ άμεσοι! Συναντήσαμε γιαγιάδες που ξεκαρδίζονταν στα γέλια μαζί μας χωρίς να μιλάμε την ίδια γλώσσα, κυρίες που μας φίλησαν, παιδάκια που έπαιξαν μαζί μας κινεζικές ρακέτες και μας μιλούσαν στα αγγλικά, έναν υπέροχο γεράκο που μας έδειξε το δρόμο για έναν κρυμμένο κήπο και μια κοπέλα εκπληκτική. Μπήκαμε στο μαγαζί της με χειροποίητα από την ίδια κοσμήματα κατά τύχη, και καταλήξαμε να πίνουμε τσάι και να τρώμε φυστίκια για μια ώρα, ακούγοντας Σοπέν και μιλώντας περί ανέμων και υδάτων. Μας μάγεψε όλους! Παρ΄ότι είναι στην ηλικία μας, εκπέμπει μια εκπληκτική αρμονία. Μάλλον ότι και να σας πω, δε μπορείτε να καταλάβετε τί ακριβώς εννοώ. Τί να πω; Αυτή η πόλη είναι πραγματικά μοναδική και οι άνθρωποί της ακόμη περισσότερο. Καλά Χριστούγεννα σε όλους και Χρόνια Πολλά! Και μιας που είμαι στην Κίνα, ελπίζω η νέα χρονιά να μας φέρει λίγη περισσότερη αρμονία από την προηγούμενη!

(O Dawid, εγώ, η Li Qing He και o Marcel )

The Suzhounese are wonderful people!They somehow managed to be untouched by Western customs and manners, preserving their identity, while at the same time being very open to foreigners and actually many of them could speak English. This city is really an unusual one, at least according to what we have experienced so far in China. We don't really get why they are like that, but what actually matters is that they are wonderful indeed! They were very much enjoying our company, laughing very loud and very happily speaking with us, posing for us, showing us around and even playing with us (chinese badminton-like street sport). We met little children speaking in English, old ladies laughing out loud and even kissing us, and last but not least and incredible girl in our age more or less. Li Qing He is the owner of a tea-house and a shop selling hand-made (by her) jewelery. We met her by random, entering her jewelery shop that had a unique atmosphere and we ended up staying there for around an hour eating pistachios, listening to Chopin and chatting. It is, of course hard to describe, but she is a person that radiates harmony and she certainly has things to tell!The night time we found ourselves sitting in a rock bar, proposed by her listening to an incredibly good band of Asian people. They sang "Bohemian Rapsody" of Queen, even better than Queen themselves. I have asked a Brazilian guy, who was making a video to pass it to me because it is really worth it!I kiss you all and Merry Xmas!Lots of love, happiness, joy and fun!And since we are in China, I wish that for all of us the new year will be just a bit more harmonious than this one!

A girl selling flowers that we couldn't resist.The roses were half fake , by the way! Me and Milos had one of our many "disagreements". He was saying that the flower is fake and I was saying it is real. I was actually pissed-off(very usual state for me and Milos, he is one of the really few people who can actually piss me off), because I have been holding the rose for half an hour. I was thinking, that he can't doubt so much about my IQ, because I was holding the rose from the bottom and it definitely was real. But nop! We discovered a Chinese patent!!!Real base of flower and at the very top, a fake red rose glued!!All of it wrapped in paper so that you can't realize it in a bar!So, for a change, we both were right:)

I have had long moral thoughts, of weather I should allow a person to be carrying me, as if he was an animal. This guy was driving us for 15 minutes for 5 yuans (0.5 euros)! It has been great fun and very interesting way to see the city and feel your adrenaline in high levels. But nevertheless, I still prefer the motor-variation ones. Yet another topic of discussions:)


Girl playing traditional Chinese instrument.

Coming next...I have so many things to write you about....Let's make a poll!!!What do you want to know next?!

Suzhou my love!

Μπορεί να μην έχω ακόμη ταξιδέψει πολύ στην Κίνα αλλά νομίζω ότι η Suzhou έχει μη-αναστρέψιμα κατακτήσει την καρδιά μου. Πήγα με τελείως ουδέτερη διάθεση και τη λάτρεψα. Είναι μια μικρή πόλη για τα Κινεζικά δεδομένα, αφού ο πληθυσμός της είναι μικρότερος του ενός εκατομμυρίου. Η ιστορία της πάει πίσω περίπου 3000 χρόνια και έχει υπάρξει πολιτιστικό και εμπορικό κέντρο σε διάφορες περιόδους της Κινεζικής ιστορίας. Ιδιαίτερα η θέση της πάνω στο "Μεγάλο Κανάλι", το μεγαλύτερο τεχνητό και ταυτόχρονα αρχαιότερο κανάλι του κόσμου με μήκος 1700 χιλιομέτρων, της έδωσε στρατηγικά πλεονεκτήματα στο εμπόριο του μεταξιού. Θεωρείται η πόλη των καλλιτεχνών και αυτό το νιώθει κανείς πολύ έντονα στην ατμόσφαιρα. Από τα πιο παλιά και κατεστραμμένα κτίρια μέχρι τα μοντέρνα καταστήματα, όλα έχουν άποψη. Όλα βρίσκονται ακριβώς εκεί που πρέπει και δίνουν μια αίσθηση ότι κρύβουν παλιές ιστορίες. Είναι μια πόλη αλληγορική, γεμάτη κρυφά νοήματα κρυμμένα εντέχνως στους κήπους, στα κανάλια, στα κτίρια. Οι φωτογραφίες ίσως σας δώσουν μια εικόνα, αν και αυτό που μας έκανε να αγαπήσουμε τη Suzhou δεν ήταν η αντικειμενική ομορφιά της, αλλά η ατμόσφαιρά της. Εκπληκτικά ζωντανή ακόμα και για ευρωπαϊκά δεδομένα, με ανθρώπους στο δρόμο όλες τις ώρες της ημέρας αλλά ταυτόχρονα πολύ "ψαγμένη". Θα γράψω άλλα δύο post για τη Suzhou την επόμενη εβδομάδα, γιατί της αξίζει. Ένα για τους κήπους της, που είναι μέρος της "Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς" από την UNESCO και ένα για τους ανθρώπους της Suzhou.

Suzhou has been such a pleasant surprise that I can't decide which photos to upload first. I think I will have many Suzhou posts. One for Suzhou city, one for Suzhou gardens and one for Suzhou people. Suzhou city first...In short, this is a small town for China with population of less than a million people. It was the capital of the king in the period 514B. Later it became an important city for the trade, since it was located on the Grand Canal (Beijing-Hangzhou, the biggest canal in the world connecting these cities for trade reasons). For several years ever since it has attracted artists from all over China. It is renowned for its gardens, which have been declare part of the "World Heritage" by Unesco.

What we experienced of this city?!An incredibly lively atmosphere, with people on the streets all day (and night;) ) long. People speaking English, even young children! And a strong sense of intellectuality on the air. I can't describe it, but everything seemed to be at its right place, and to be hiding secret meanings and old stories. We constantly kept repeating "I love this city" and definitely planning to go back, since two days were not enough. Enjoy the pictures and more will be coming next week!(THANK you Milos for the pictures:):):))

Χουλαχούπ μωρό μου

Τί κάνει μια αξιοπρεπής εταιρεία που θέλει να σέβεται τον εαυτό της, για να τονώσει και ενδυναμώσει το ομαδικό εταιρικό πνεύμα μεταξύ των εργαζομένων της;Διοργανώνει διαγωνισμό "πηδήματος" στο σκοινάκι!!! Θυμάστε που σας έλεγα ότι ενώ έγραφα ένα post την προηγούμενη εβδομάδα, άκουσα τους συναδέλφους από δίπλα να χασκογελάνε πηδώντας σκοινάκι; Οι φήμες έλεγαν πως προετοιμαζόταν για το γάμο. Στο γάμο όμως δεν έγινε τίποτα, οπότε και το ξεχάσαμε. Εμείς μπορεί...οι Κινέζοι όχι! Κι έτσι, προχθές εκεί που καθόμουν όμορφα όμορφα στο γραφείο ακούω πολλή φασαρία από το φουαγιέ, κάτι σα να γίνεται διαδήλωση! Βγαίνω έξω και βλέπω καμιά 200αριά Κινέζους να έχουν μαζευτεί για το διαγωνισμό σκοινακίου που διοργάνωνε η εταιρεία!Τα σκοινάκια είχαν μετρητές και θα βραβευόταν με χρήματα, όποιος πηδούσε πιο πολλές φορές σε 2-3 λεπτά χρονομετρημένα!Ομολογώ πως εντυπωσιάστηκα πραγματικά!Αφενός από το ταλέντο μερικών Κινέζων και αφετέρου από το γεγονός και μόνο ότι υπήρξε τόσο αθρόα συμμετοχή! Σκεφτείτε στην Ελλάδα να σου πει ο εργοδότης σου, πήδα πρωί πρωί για να πάρεις δώρο λεφτά...χα χα χα.... Πάντως, από ότι μου είπαν τα παιδιά οι διαγωνισμοί αυτού του είδους δεν είναι σπάνιοι!Ο Dawid κέρδισε 90 ευρώ σε διαγωνισμό κολύμβησης και ο Marcel 100 ευρώ λύνοντας sudoku!Κάποιοι κακοήθεις Έλληνες εργαζόμενοι της εταιρείας, έχουν κυκλοφορήσει τις φήμες ότι το νόημα του διαγωνισμού σκοινάκι ήταν να ζεσταθούν λίγο οι εργαζόμενοι, και να ελαχιστοποιηθούν οι απώλειες από κρυοπαγήματα, αφού μέχρι σήμερα δεν είχαμε θέρμανση! Σκεφτείτε την κατάντια μου, την ώρα που πηδούσαν οι Κινέζοι σκεφτόμουν ότι παράγουν θερμότητα, η οποία θα μπει εν μέρει μέσα στο γραφείο μας και φαντασιονόμουν κινέζους να πηδάνε δίπλα από το γραφείο μου!!!Ζωντανές θερμάστρες!!!χα χα χα...εεε...τόσοι πολλοί που είναι, δε μετράει και τόσο πολύ το άτομο, όσο η χρηστικότητά του!Λέω να εισηγηθώ και για διαγωνισμό χουλαχούπ υπό τους ήχους του παλιού άσματος "Χουλαχούπ μωρό μου, χουλαχούπ"!
Ο κυριούλης της φωτογραφίας ήταν εκπληκτικός!!! Χοντρούλης αλλά πολύ πολύ γρήγορος και ανάλαφρος! Δυστυχώς δε τον έχω σε βίντεο...θα προσπαθησω να ανεβασω 1-2 βίντεο κατά τη διάρκεια της ημέρας.

Here is a demonstration of the employee's skills in Huaxin! The company organizes regularly contests for the employees!My friends have won around 100 euros solving sudoku or swimming. Last week it was "rope" contest(don't know how you say this in English). The Chinese were extremely good, and it was particularly impressive for me, since there is absolutely no way that an employer in Greece can convince engineers to jump in the morning, in order to win some money. Anyway, by the age of 25 most of Greeks drink too much coffee, eat a lot and smoke so that they would never reach the level of the Chinese! In the second video you can take a loo of us trying to imitate the Chinese, with no luck apparently! In the begining I am trying to convince Milos to jump in the middle, but then I am trying to do it myself. As you can see I am not exactly jumping full of grace and harmony, as our Chinese colleagues, but I am Greek....what can I do?Apparently, I am not eating enough chicken feet:P

Τί κουβαλάει ένας Κινέζος στο ποδήλατό του n.2

What can a Chinese bicycler be carrying nr.2

fruits

boxes

chairs

a Chinese

a sleeping Chinese

baguette chinoise

This post is dedicated to the French!The reason is that the fact described, is a blasfimy to french cuisine!I came back home today and stoped at the big super market to take a baguette, as I usually do and have been very hapy to admit that their baguette was quite a good one, actually. I was very happy but wanted to cook for a change and eat a proper meal. So I stoped at the market also, bought some fresh vegetables, came home, cooked and just when I was enjoying my broccoli salad and zucchini-mushrooms-tomato omelette I tried the bread. Whyyyyyyyy????Why?Why do the chinese do this to me?!And to humanity, in total! The bread has been made by coconut milk! You can imagine that sweety coconut taste doesn't exactly match with broccoli with olive oil and lemon. You might be laughing now, but I assure you this is not funny at all for me. In the country where people point at us in the street when we are carrying bread, cheese is almost imposible to find and pizza is luxurious food it is not funny at all to have your bread smell coconut! Well, that's yet another point for Chinese, in the match poor-little Elpida against millions-mighty Chinese. And since this is my only way of complaining, I thought it could make me feel better! I am waiting for posts of sympathy:)

Έλα λίγο οι Έλληνες να κάνουν εξάσκηση στα αγγλικά τους!Νομίζω ότι σχεδόν όλοι μιλάτε αρκετά αγγλικά για να μη χρειάζεται να μεταφράζω και μια παράγραφο. Άντε, γιατί τους μη ελληνόφωνους τους έχω λίγο ριγμένους!

Άσχετο....ξέρετε τί άκουσα σήμερα?Μου έλεγε ένας συνάδελφος που αγόρασε καινούργιο σπίτι ότι θα μετακομίσει το Μάιο, παρ' όλο που το σπίτι του θα είναι πανέτοιμο τον επόμενο μήνα. Ο λόγος; Το βάφουν τώρα!!!Υποστηρίζει ότι όταν ένα σπίτι βάφεται πρέπει να μένει ανοιχτό τουλάχιστον για 3 μήνες πριν κατοικηθεί και ότι οι περισσότεροι στην Κίνα το αφήνουν 6 μήνες, κάποιοι και ένα χρόνο!Χρυσέ μου άνθρωπε, του λέω, αν το αφήσεις ανοιχτό το σπίτι για ένα χρόνο με τέτοια μόλυνση που έχει εδώ θα μπεις μέσα και θα το βρεις σε απόχρωση παλ σοκολά! Του είπα ότι εμείς τα βάφουμε τα σπίτια συχνά και ότι μετά από 3 μέρες κοιμόμαστε μέσα και έπαθε πλάκα. Μετά υπέθεσα ότι ίσως χρησιμοποιούν άλλες μπογιές εδώ, αλλά μου είπε ότι αγόρασε ήδη την καλύτερη και ακριβότερη που υπάρχει. Τώρα ποιός από τους δύο έχει δίκιο?Ή οι Κινέζοι είναι πολύ πόντιοι, δηλαδή μιλάμε για το μισό πληθυσμό της γης ή εμείς είμαστε μπούφοι!!!χμμμμ....

φτωχαδάκια ή λεφτάδες;

Ο Diego, κρατώντας το άδειο του πορτοφόλι και ψάχνοντας για 0.2 ευρώ για το λεωφορείο. Ταυτοχρόνως, τρώει το βραδινό του...ψωμί με μουστάρδα και μαγιονέζα!


Ως γνωστόν το κόστος ζωής στην Κίνα είναι πολλαπλασίως χαμηλότερο από αυτό της Ευρώπης. Πως μεταφράζεται αυτό για ένα μάτσο φοιτητές που έρχονται στην Κίνα για πρακτική; Αρχικά, νιώθει κανείς πλούσιος. Ξοδεύει τα λεφτά του χωρίς να σκέφτεται και χαίρεται που αγοράζει μωβ δερμάτινα παπούτσια των 20 ευρώ, νομίζοντας πως είναι πολύ προνομιούχος και πως μπορεί να ζει στην Κίνα χωρίς να σκέφτεται και να ανησυχεί καθόλου για τα λεφτά. Αυτό συνέβη και σε εμένα τις πρώτες 2-3 βδομάδες. Σταδιακά, όμως συνήθισα στην αξία του νέου χρήματος, και άρχισα να αισθάνομαι βλάκας να πληρώνω 5 ευρώ για μεσημεριανό, ενώ μπορούσα να πληρώνω 0.5- 1 ευρώ κάπου αλλού.Έπειτα ήρθε και ο πρώτος μισθός.Το αστρονομικό ποσό των 170 ευρώ! Και ταυτοχρόνως, βλέπουμε πώς ζουν οι Κινέζοι γύρω μας. Οι οποίοι ζουν σε πολύ άσχημες συνθήκες, ακόμα και πολλοί από τους νέους μηχανικούς της εταιρείας.

Έτσι, αρχίσαμε να αναπτύσσουμε τη θεωρία ότι είναι καλό να ζούμε όπως οι Κινέζοι, γιατί και πιο δίκαιο είναι και οι πολλές πολλές πολυτέλειες είναι υπερβολικές και περιττές. Ταυτοχρόνως, ενώ οι οικογένειές μας είναι άνετες οικονομικά, σχεδόν όλοι μας νιώθουμε μια ικανοποίηση να μην τους επιβαρύνουμε παραπάνω από το αναγκαίο. Οπότε και μπήκαμε σε μια διαδικασία οικονομίας. Όλη αυτή η ιστορία ήταν πολύ ενδιαφέρουσα. Συνειδητοποιήσα την αξία του χρήματος και το πως μπορεί να νιώθει κανείς που βγαίνει τσίμα τσίμα. Για να πω την αλήθεια, επίσης πολύ με επηρέασε και η ιστορία του Ντάβιντ (δεν το γράφω στα αγγλικά για να μη το δει). Ο Ντάβιντ είναι ο Πολωνός φίλος μου, του οποίου η μητέρα ήταν ενεργό μέλος της νεολαίας του κομμουνιστικού κόμματος της Πολωνίας, μέχρι που έπρεπε να κάνει μια εγχείρηση και καθηλώθηκε για λίγο καιρό, οπότε και παραμερίστηκε από τα μέλη του κόμματος. Ο πατέρας του προμηθεύει με βενζίνη την αστυνομία και κερδίζει 350 ευρώ το μήνα. Έτσι, ο Ντάβιντ ήρθε στην Κίνα δουλεύοντας πρώτα για 2 μήνες στην Ισπανία ως σερβιτόρος και προσπαθεί να ζει εδώ μόνο με τα λεφτά που παίρνουμε από την εταιρεία. Οι γονείς του μπόρεσαν να του στείλουν 50 ευρώ μετά από 4 μήνες και ήταν για αυτόν πολύ μεγάλο πράγμα!!!Κι επειδή εδώ είμαστε μεταξύ μας σαν οικογένεια, προσπαθούμε να βρίσκουμε τρόπους να μη τον φέρνουμε σε δύσκολη θέση. Όταν κάποια στιγμή μιλούσαμε για τα λεφτά και έλεγα εγώ πως δεν έχω λεφτά και πως έχει πολύ πλάκα που δεν έχει κανείς μας λεφτά, γύρισε και μου είπε "Ναι, εντάξει. Εδώ, όλοι λέμε πως δεν έχουμε λεφτά αλλά όλοι σας έχετε διπλούς λογαριασμούς στις χώρες σας και οποιαδήποτε στιγμή μπορείτε να πάρετε όσα χρειάζεστε". Εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα πολύ άσχημα και άδικα. Συνειδητοποίησα ότι όσο και να νομίζω πως αυτός ο τρόπος ζωής είναι πιο δίκαιος, δεν είναι για μας παρά ένα παιχνίδι, γιατί εμείς το έχουμε επιβάλλει στους εαυτούς μας.

Τώρα είμαι σε ένα δίλημμα. Αφενός είναι καταπιεστικό να μετράει κανείς τα 10 λεπτά και δεν αλλάζει και τίποτα στην κατάσταση κανενός, αφετέρου δε μου πάει και η καρδιά να πω: "Δε πάει στο διάολο" και να ξοδεύω όπως στην Ελλάδα. Νομίζω ότι τώρα που θα έρθουν τα παιδιά από την Ελλάδα, θα με επαναφέρουν στην πραγματικότητα.

Μάλλον είναι τελείως μακριά από την πραγματικότητά σας αυτά που σας λέω, αλλά έχουμε κάνει μεγάλες συζητήσεις τελευταία για το θέμα. Για το κατά πόσο έχει νόημα αυτό που κάνουμε. Ειδικά το τελευταίο Σαββατοκύριακο, η κατάστασή μας ήταν τραγική. Για 3 μέρες και μέχρι να μας πληρώσουν από την εταιρεία εγώ είχα 1.5 ευρώ, ο Μίλος 5 ευρώ, ο Νταβιντ 1 ευρώ, ο Ντιέγκο 1 ευρώ και ο Μάρσελ που ήταν ο πλούσιος της παρέας είχε καμιά 20αριά ευρώ στην τράπεζα! Μιλάμε ότι την τελευταία μέρα, φτάσαμε στην κατάσταση να μας ζητάει ο Ντιέγκο 20 λεπτά για να πάρει το λεωφορείο την επόμενη μέρα και να πάει στη δουλειά, οπότε και θα μας πλήρωναν!!Και δεν είχε κανένας να του δανείσει και έψαχνε μέσα στο διαμέρισμα, οπότε και βρήκε πεταμένα 17 λεπτά!!!Επίσης, τα παιδιά έφαγαν για πρωινό και βραδινό ψωμί με κέτσαπ, μαγιονέζα και μαρμελάδα!Φυσικά, είχαμε σκάσει στα γέλια με την κατάντια μας! Εμένα μου δάνεισε ο Μάρσελ ένα ευρώ και τον υπερευγνωμωνούσα!Είμαστε σε μια σχιζοφρενική κατάσταση...από τη μια μας φαίνονται πολλά λεφτά τα 20 γιουάν (2 ευρώ), από την άλλη μόλις συνειδητοποιούμε σε τί μεταφράζεται αυτό στην Ευρώπη καταλαβαίνουμε πως είμαστε βλάκες! Και βεβαίως, οι Κινέζοι μας συμπεριφέρονται σα μεγάλους λεφτάδες και δεν καταλαβαίνουν πως είμαστε απλά φοιτητές.

Μπαμπά μου, προβληματίστηκα πολύ αν έπρεπε να γράψω αύτο το post για να μη σε αγχώσω, γι' αυτό και δεν το έγραψα πριν μας πληρώσουν από την εταιρεία. Το παιδί σας έχει λεφτά τώρα, και δεν έχει πεινάσει. Όλα αυτά που ζούμε είναι εμπειρίες, που λες και εσύ!

Το ναυτάκι ξέρει να τραβάει κουπιά

Τράλαλα...Αντιστοίχως και οι Κινέζοι ποδηλάτες ξέρουν να κάνουν πεντάλ!Και πολύ καλά μάλιστα!Μικροί, μεγάλοι, φορτωμένοι με φορτία ή ανθρώπους, ενίοτε και ολόκληρη την οικογένεια "ποδηλατούν" ακούραστα!Πρέπει να τους αναγνωριστεί το διττό τους ταλέντο. Αφενός να φορτώνουν και να ισορροπούν απίστευτα αντικείμενα και σε μεγάλες ποσότητες στα ποδήλατά τους και αφετέρου να τα κουβαλούν ακούραστα!

Δεν έχω μεγάλη συλλογή από σχετικές φωτογραφίες, αλλά ιδού ένα μικρό δείγμα!Ο κύριος της πρώτης φωτογραφίας κουβαλάει έναν προφυλακτήρα(!) αυτοκινήτου, ο δεύτερος κουβαλάει της παναγιάς τα μάτια και ο τρίτος απλά πουλάει μπανάνες απλά σας το έβαλα για να σας πω ότι χθες είδα έναν κατακαημένο να κουβαλάει μέσα στη βροχή σε ένα τέτοιο τρίκυκλο μια γυναίκα με το ποδήλατό της!Έχω και άλλες καμιά δυό φωτογραφίες παρόμοιες, τη μια με μια γιαγιά που έχει ισορροπήσει ένα σωρό πλαστικές καρέκλες σε ένα ποδήλατο και τις κουβαλάει. Ίσως τις βάλω αργότερα.








What can a Chinese be carrying on his bike?Practically anything!!!They never stop impressing us with their double incredible ability. On the one hand, they can put incredible amounts of things on their bicycle and on the other hand they can cycle with it through the streets, relatively easily!The guy of the first picture is carrying the front piece of a car(don't know the name exactly), the guy of the second is carrying looooots of things, and the third one is just selling bananas. I just put it because I saw yesterday a poor guy, carrying a woman and her bicycle (!) on this kind of bicycle. There are a lot of other cases , but we don't always have our cameras with to take pictures.

Hangzhou Daily: Blonde head causes bicyclists' accident

Εεεεεεεε πιά! Δεν είναι κατάσταση αυτή...Σήμερα είχα αποφασίσει να έρθω στη δουλειά και να μη μπω καθόλου στο ίντερνετ ως το απόγευμα για να ασχοληθώ με τη διπλωματική, αλλά αυτοί οι βρωμοκινέζοι δε με αφήνουν να αγιάσω! Δε μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να σας γράψω ότι η αφεντιά μου προκάλεσε σήμερα ποδηλατικό ατύχημα! Το περίμενα ότι θα έχω κάποιο ατύχημα, γιατί όλοι εδώ οδηγούν σαν τρελοί, και αν θυμάστε έλεγα την προηγούμενη φορά ότι σχεδόν οι μισοί από αυτούς που με προσπερνάνε γυρνάνε το κεφάλι τους για να με δουν, γιατί το ξανθό μαλλί από πίσω τους κινεί την περιέργεια.

Σήμερα το πρωί, λοιπόν εκεί που οδηγούσα με προσπέρασε ένας 35άρης και μου κούνησε το κεφάλι χαμογελώντας. Ανταποδίδω κι εγώ, κοινωνική και ευγενική ούσα (εδώ όσοι με ξέρετε γελάτε δυνατά)! Περιμένω να με προσπεράσει και να φύγει (εδώ να σημειώσω ότι στην Κίνα οι προσπεράσεις γίνονται και από αριστερά και από δεξιά, αυτός ήταν δεξιά), αυτός όμως παραμένει εκεί και με κοιτάει. Μου λέει "Ni hao (γεια)", του απαντώ κι εγώ "Ni haoooo" γελώντας. Ο κύριος όμως ήθελε κουβεντούλα!!Και αρχίζει και μου λέει κάτι στα κινέζικα (νομίζω πως με ρώτησε πού πάω!!Και καταχάρηκα που κατάλαβα τί είπε, αλλά φυσικά δεν ήξερα να απαντήσω) και πάνω που πάω να του πω ότι δεν καταλαβαίνω, για να φύγει έρχεται και άλλος ένας κινέζος που ήθελε να μπει στην κουβέντα μας!Μπαίνει στα δεξιά αυτού που ήταν ήδη στα δεξιά μου και αρχίζει και αυτός να μου χαμογελάει. Ο πρώτος δεν τον βλέπει (μαγεμένος από την ομορφιά μου να υποθέσω!?χα χα...) και εκείνη τη στιγμή σκέφτομαι ότι έχουμε δημιουργήσει ωραιότατες συνθήκες ατυχήματος, σε ώρα αιχμής και με δεκάδες ποδηλάτες τριγύρω. Και μπαμ! Πέφτει ο πρώτος πάνω στο δεύτερο και οι δυο μαζί χτυπάνε και μια κοπελίτσα που προσπερνούσε τους τρεις μας επίσης από δεξιά!Εγώ βέβαια ως έμπειρη ποδηλάτης, επιτάχυνα και τη γλίτωσα στο τσακ! Η κοπελίτσα την έβγαλε ελαφρά, οι άλλοι δύο σαβουριάστηκαν κανονικά αλλά ήταν πολύ χαρούμενοι!!!Γελούσαν και με έδειχναν με το δάχτυλο, έτσι πεσμένοι στο δρόμο...Άλλη φορά θα βγάλω και αυτόγραφα να μοιράζω "Με αγάπη, σου εύχομαι περαστικά από την πτώση σου!Η ξανθιά κοπέλα..." Ευτυχώς τη γλίτωσα, γιατί δεν είχα καμιά όρεξη να φάω τα μούτρα μου αγουροξυπνημένη, σε δρόμο βρεγμένο από τη βροχή και με δανεικό ποδήλατο!

I can't resist the temptation of writing you about my morning accident, while coming to work with a borrowed bicycle. I have already mentioned in a previous post that almost half of the people passing me with their bicycles are turning their heads to look at me, because my blonde head is rare in the chinese streets! So I always had the feeling that this fact, combined with the anyway crazy driving in the streets of the city will make me have an accident!This morning, a guy came to my right side while I was driving and started smiling at me. I smiled at him back, trying to be polite and expected him to go. But he kept driving parallel to me and smiling he said "Ni hao(hi, how are you)". I responded to that to, laughing 'cause I am still not used to people thinking that we are so extraordinary!But then, he wanted to start speaking for me and he asked me sth that seemed like " Where are you heading to", and just when I was about to say "I don't understand" and speed up, another guy came to his right wanting to join the conversation and also smiling. The first guy didn't realist the presence of the second one, and just when I thought that we have created the perfect conditions for an accident in the dense traffic of the morning rush, "BANG!".The first guy hit the second and they both fell down, while hitting a third girl that has been also passing on the right (it seems that in China there is no rule of passing from the left hand side). I speeded up and managed not to get hit, at the last moment. I looked back and both of them were lying on the wet street , laughing and pointed at me. I had caused an accident but at least people were happy about it!Crazy chinese people....I, on the other hand, am happy I didnt fall down in the rainy wet street, early in the morning and with a borrowed bicycle...

Con calma con tranquillidade!

Poliana Tafarelo (It's good!)

Η βραζιλιάνα της παρέας μας, ετών 21 και συγκάτοικος στην τρέλλα! Η Πόλι είναι ένα τόσο διαφορετικό άτομο, που μου πήρε πραγματικά πολύ καιρό να την καταλάβω. Φυσικά στα πλαίσια της συγκατοίκησης όλα ήταν πολύ καλά, αλλά τα γούστα μας στη μουσική, το φαγητό, τις ταινίες ήταν η μέρα με τη νύχτα! Παρ’ όλα αυτά η ζωή στην Κίνα, που είναι ένας άλλος πλανήτης, μας κάνει εμάς τους «δυτικούς» να αισθανόμαστε αυτόματα πιο κοντά, σαν να ανήκουμε σε μια μειονότητα που έχει τους δικούς τους κώδικες.

Η Πόλι λοιπόν.....παρορμητική, απαιτητική, χαρούμενη....όπως ένα παιδί!Όταν έφτασα στην Κίνα, η Πόλι ήταν ήδη εδώ 5 μήνες και αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι πως είχε καταφέρει να «κινεζοποιηθεί» αρκετά (κάτι που δεν πιστεύω πως θα μου συμβεί ποτέ εμένα, αν και θα ήταν πολύ βολικό). Την πρώτη μέρα που έφτασα πήγαμε στο κομμωτήριο, όπου έκοψε τα μαλλιά της με την τελευταία λέξη της μόδας στην Κίνα, είχε αγοράσει μάσκα λεύκανσης του δέρματος (επίσης πολύ in στην Κίνα, όπου το πρότυπο της ομορφιάς είναι το λευκό δέρμα μωρού και ένα αθώο χαμόγελο). Και φυσικά, το φαγητό!Πολύ σύντομα έμαθα, ότι όταν έλεγε η Poli “It’s good!I like it” έπρεπε να προσέχω. Δεν ξέρω πως το κατάφερε αλλά κατάφερε να προσαρμόσει τα γούστα της στις κινεζικές γεύσεις. Και στην κινεζική μανία για τυποποιημένα προϊόντα. Η κουζίνα μας ήταν μονίμως γεμάτη με κάθε είδους σνακ (ζελεδάκια, καραμέλες, γλυφιτζούρια, γλυκά λουκάνικα, instant noodles και διάφορα άλλα που δεν υπάρχουν αντίστοιχά τους στη δύση) σε φανταχτερές συσκευασίες, τα οποία και άρχισα να μοιράζω μόλις έφυγε η Poli, γιατί αν είναι μια φορά ανθυγιεινά στην Ελλάδα με τα συντηρητικά, σκέψου στην Κίνα που οι έλεγχοι δεν είναι και στα φόρτε τους!

Η Poli (όπως και οι περισσότεροι από αυτούς που είμαστε εδώ) προέρχεται από σχετικά πλούσια οικογένεια της Βραζιλίας. Παρ’ όλα αυτά, μέσα από ψιλοσυζητήσεις και μισόλογα (γιατί δεν είναι ακριβώς το άτομο που την αφορούν και πολύ αυτά) μας έδωσε μια γεύση της κατάστασης στις μεγαλουπόλεις της Βραζιλίας. Αν τυχόν βρείτε μπροστά σας την ταινία «Tropa de Elite» του José Padilha σας τη συνιστώ!Είναι φετινή και πραγματεύεται τον «πόλεμο» μεταξύ της αστυνομίας, των ειδικών δυνάμεων και των εμπόρων ναρκωτικών στις φαβέλες των μεγαλουπόλεων, τη διαφθορά της αστυνομίας και το ρόλο των μη κυβερνητικών οργανώσεων και των «ευαισθητοποιμένων» πλουσίων στο σύστημα. (Οι φαβέλες είναι μεγάλες συνοικίες στις μεγαλουπόλεις, οι οποίες είναι υπό τον έλεγχο συμμοριών που διακινούν ναρκωτικά. Οι κάτοικοι που μένουν εκεί είναι φτωχοί και η βία είναι καθημερινό φαινόμενο. Είναι πολύ επικίνδυνο για οποιονδήποτε μη κάτοικο να βρεθεί σε αυτές τις περιοχές.). Φαντάζομαι ότι θα μου είχε αρέσει έτσι κι αλλιώς, αλλά μάλλον θα την είχα βρει τραβηγμένη. Σύμφωνα με την Πολιάνα όμως, τα πράγματα είναι ακριβώς έτσι, όπως παρουσιάζονται!

Το πιο απίστευτο, όμως, σχετικά με την Πόλι είναι....η μαμά της!!!Η Ροζάνα, η τρομερή μαμά που έμεινε μαζί μας για ένα μήνα. Αν η Πόλι είναι παιδί, η Ροζάνα είναι η μικρή της αδερφή. Οι δυό τους είχαν τη φανταστική ιδέα να μας επισκεφτεί η Ροζάνα για 5 βδομάδες και να γυρίσουν μαζί στη Βραζιλία. Όταν μου το είπαν σκέφτηκα ότι μπορεί να ήταν κουραστικό και για τις δύο κάτι τέτοιο, αλλά αποφάσισα να μην πω τίποτα για να μην παρεξηγηθώ. Τελικά, επαληθεύτηκα. Η Ροζάνα είναι αυτό που λέμε Party animal!!!Είναι γύρω στα πενήντα, αλλά δε δουλεύει και είναι και Βραζιλιάνα. Της αρέσει το clubbing, κυρίως με ηλεκτρονική και τέκνο μουσική!Μας έλεγαν μια ιστορία, από κανά δυο χρόνια πριν, όταν είχαν πάει η Πόλι, οι φίλοι της και η Ροζάνα σε ένα από αυτά τα trance party, που είναι παράνομα και γίνονται μέσα στη ζούγκλα και ο κόσμος πίνει, παίρνει ναρκωτικά και χορεύει για 24ώρες. Η Πόλι μας έλεγε πώς η μαμά της μετά από 13 ώρες χορού, χωρίς ναρκωτικά δεν έφευγε με τίποτα, ενώ αυτή με τους φίλους της τα είχαν φτύσει!!! Έτσι, λοιπόν η Ροζάνα ήταν μια ευχάριστη παρέα μεν, πολύ απαιτητική δε...Εμείς ξυπνούσαμε στις 7 παρά για να πάμε στη δουλειά κάθε μέρα και η Ροζάνα γκρίνιαζε που δεν είχαμε διάθεση να πάμε για χορό σε electro-club, μες στη βδομάδα. Τέσσερις μέρες πριν φύγουν, ξυπνάω το πρωί και βρίσκω τη Ροζάνα να κάνει βαλίτσες. Δεν είναι λίγο νωρίς , της λέω?Φεύγω, μου απαντάει. Πού πας?!Φεύγω, δε μπορώ άλλο εδώ, μου λείπει η Βραζιλία. Φευγω. Πότε?Τώρα, μου λέει!!!Μα καλά....πώς? Δεν είχε εισιτήρια τρένου, αεροπλάνου, τίποτα.Απλά σαν ένα τετράχρονο παιδί αποφάσισε ότι θέλει το παιχνίδι του εδώ και τώρα!!!Τελικά, μετά από κανένα δίωρο και αφού είχε πακετάρει κατάλαβε ότι δεν είναι καθόλου εύκολο να παίρνεις τέτοιες ξαφνικές αποφάσεις στην Κίνα, όπου εκτός των άλλων κανείς δε μιλάει αγγλικά για να σε εξυπηρετήσει και έκανε υπομονή λίγες μέρες.

In case you are reading this girls, I hope that your incredibly long journey will end soon and that you will finally reach Brazil not too tired! Enjoy London and come back to Europe to visit us allJ It has been a pleasure meeting you and staying with you! Poli, let’s see if our stomach’s will remain synchronized :P It has been fun being sick together…ha ha ha….and oh my god !I am so jealous that you will go back to summer there! We are still freezing here!

Στο επόμενο επεισόδιο: Τί κουβαλάει ένας Κινέζος στο ποδήλατό του!

Sorry for not translating one more. The one thing I think is actually really worth translating is my proposal, that you watch the movie "Tropa de Elite" of José Padilha, which is about police corruption, drug dealing, special forces and the role of NGO's and "sensitive" rich people trying to help with the situation in the Favellas in Brazilian big cities.

Don't miss in the next episode: "What can a Chinese be carrying on his bicycle"

Incredible IndiaN

Since the most pleasant surprise in China, is not China itself but the people I met here, I thought I should start introducing you to my friends, starting from the ones that have left (and have no power of complaining for putting their strories online:))

Shubham Sinha (O teri baindi!)

Τί εικόνα έχετε στο μυαλό σας για τους Ινδούς; Φαντάζομαι παρόμοια με τη δική μου....Ο Shubham στις 4 βδομάδες που περάσαμε μαζί, κατάφερε να διαλύσει κάθε στερεοτυπική ανίληψη που είχα για τους Ινδούς. Είναι Ινδός, αλλά πίνει (στην Ινδουιστική θρησκεία δεν επιτρέπεται το αλκοόλ), τρώει κρέας(πολύ συχνά οι Ινδοί είναι χορτοφάγοι) και μάλιστα μοσχάρι (η αγελάδα θεωρείται θεότητα στην Ινδία), κάνει σχέσεις (στην Ινδία οι γυναίκες πετροβολούνται και οι άντρες φυλακίζονται όταν έχουν σχέση χωρίς να είναι παντρεμένοι) και το χιούμορ του είναι πολύ δυτικό. Μπορεί να έφυγε νωρίς, αλλά παραμένει αγαπημένος μου, καθώς εκτός από ατελείωτες ώρες γέλιου που μου προσέφερε, με βοήθησε τόσο πολύ τις δύσκολες πρώτες μέρες, με έκανε να αγαπήσω τη χώρα του χωρίς να έχω πάει και να αντιληφθώ τις φοβερές αντιθέσεις που τη χαρακτηρίζουν. Πάνω από όλα, όμως, με έκανε να αναθεωρήσω τον τρόπο που προσεγγίζω τους ανθρώπους. Έμαθα πολλά από αυτόν για τον τρόπο ζωής στην Ινδία, αρκετά από τα οποία με σόκαραν αλλά μου άνοιξαν και νέα παράθυρα προσέγγισης στη διαφορετικότητα των ανθρώπων.

Δύο πράγματα μου έκαναν πιο πολύ εντύπωση από τις συζητήσεις μας. Το πρώτο είναι ότι στην Ινδία, οι άντρες όταν παντρεύονται κάνουν κάποια συμφωνία με τους γονείς για την προίκα. Αν για κάποιο λόγο δεν είναι ευχαριστημένοι, είναι συχνό φαινόμενο να καίνε τις γυναίκες τους για εκδίκηση(φυσικά είναι παράνομο)!!!Και το πιο τρομακτικό δεν είναι αυτό....το πιο τρομακτικό είναι ότι αυτή η πρακτική ακολουθείται κυρίως από τους πιο μορφωμένους ανθρώπους, που έχουν βγάλει το καλύτερο Business School της Ινδίας και οι οποίοι παίρνουν αστρονομικούς μισθούς ετησίως και άρα δεν χρειάζονται καν τα λεφτά της προίκας. Απλά για αυτούς είναι ζήτημα τιμής και μια δική μου ερμηνεία είναι ότι αισθάνονται ότι έχουν κάποιο είδος εξουσίας, όντας στην κορυφή.

Η δεύτερη ιστορία αφορά τον ίδιο. Συχνά τον φωνάζω «μικρό πρίγκηπα» γιατί έχει μεγαλώσει με υπηρέτες. Αυτό είναι πολύ συχνό στις ανώτερες τάξεις των Ινδών. Αρχικά προσπάθησα να του εκφράσω την αντίθεσή μου, αλλά με μαλάκωσε λιγάκι λέγοντάς μου ότι οι γονείς του παίρνουν υπηρέτες και τους κρατάνε για 5-6 χρόνια, στα οποία τους στέλνουν και στο σχολείο και μετά, αφού μάθουν γράμματα τους βρίσκουν δουλειά στην εταιρεία του μπαμπά του. Τώρα περιορίζομαι να τον κοροϊδεύω και να του επισημαίνω διακριτικά ότι δεν είναι λογικό να ξυπνάς στις 4 η ώρα το πρωί τον υπηρέτη σου για να σου φέρει ένα ποτήρι νερό, εφόσον έχεις χέρια και πόδια και ότι είναι ζήτημα ηθικό. Το πιο αστείο ήταν όταν μιλούσαμε στο τηλέφωνο μια μέρα, αφότου γύρισε στην Ινδία και ήθελε να κλείσει την πόρτα του δωματίου για να μπορεί να μιλάει άνετα (γιατί στην Ινδία, πρωην αγγλική αποικία τα αγγλικά είναι επίσημη γλώσσα και αν οι γονείς του άκουγαν τα περί αλκοόλ και όσων έκανε στην Κίνα, θα τον αποκλήρωναν). Αντί να πάει να κλείσει την πόρτα, αρχίζει να φωνάζει το όνομα του υπηρέτη του, ο οποίος δεν άκουγε και έτσι για 2 λεπτά ο Shubham γκάριζε! Τελικά, του λέω....μήπως να πας να κλείσεις την πόρτα?Πιο εύκολο είναι!!!Άντε καλά, λέει....ντέφι να γίνει!

And because I know that u r reading this Shubham- meri bhansai, I have written almost only good things about you(nobody’s perfect:P) and explained how much you have made me wanna come to India! Goa, I am coming!!(maybe not very soon though, but till 2070, we do have time:P)

3 weddings and no funeral:)

Hallo to the non-greek speaking!

I suppose that you have already watched the videos of the Chinese wedding, which we have attended on Sunday. As we found out, this wedding was one of the three weddings of the couple. In China the couples often make one wedding for the family of the groom, one for the family of the bride and one for the friends and colleagues. So we were invited to the last one. The setting was very different than what we are used to in Europe. It kind of reminded us of a child’s birthday party, even though it was held in a fancy hotel’s hall.

The bride and groom were dressed up in a European way in the beginning and then the bride changed into Chinese dress. What was different in the whole wedding process, at least for me a greek is that there was karaoke (which is incredibly popular amongst the Chinese) and even games like taboo played between the bride and groom. There was no dancing, apart our dance and people were just sitting and chatting with each other.

Our performance was very much enjoyed, even though we had to modify it at the last moment because of lack of space. Unfortunately, we couldn't do the serbian flying thing that you can watch in one of the videos.I think they would have enjoyed it....but whatever! You can watch some parts of the dance on the video. We also sang the song “Love is all around me” from the movie “4 weddings and a funeral”, slightly off-key but we enjoyed it anyway! The thing is that they asked us to sing exactly after the dancing so everybody was tired and thirsty and couldn’t sing normally. But, all in all it has been a great experience. To be dancing greek dance with foreign friends in China, and have everybody enjoying it! I wasn’t expecting that!

In the new-added video you can see a part of our rehearsals, were my friends are improvising on the quick part of the song, that seemed to them like football something…

For those who can't hear, in the beginning I am asking David to repeat his Ronaldino trick and saying "ela, ela, ela"(means come on in greek), he says he's tired....and at the end Milos is telling me "Cut the crap and come here"!

This is madness! Madness? No, this is Sparta!

(For the English speaking, I am sorry but you will have to wait for a couple of days, to learn what has happened to the marriage. For now enjoy some pics and if I manage to also upload some videos, then I don’t even need to write anything more!)

Let me introduce you to my friends: From left to right: Milos(Serbia), Elpida(Greece-me), Dawid (Poland), Rosana (Brazil-Poli's mother), Diego (Colombia), Poliana (Brazil), Marcel (Catalunia, Spain). The one missing is Shubham (India) who has already left but we still miss you Kabron!!!I know you are reading this:)

Ήταν, που λέτε ένας Σέρβος, ένας Κολομβιανός, ένας Καταλανός, ένας Πολωνός, μια Βραζιλιάνα και η μαμά της και μια Ελληνίδα και ήταν καλεσμένοι σε ένα κινεζικό γάμο. Σε έναν από τρους τρεις γάμους του ζευγαριού για την ακρίβεια, σε αυτόν για τους συναδέλφους από την εταιρεία. Στην Κίνα συχνά τα ζευγάρια κάνουν ένα γάμο για τους γονείς, ένα για τους φίλους και ένα για τους συναδέλφους. Μη τους μπλέκουμε τους ανθρώπους μεταξύ τους και χρειαστεί να κοινωνικοποιηθούν!!Προς θεού, γιατί!?Μια χαρούλα περνάνε τα Σαββατοκύριακα με video games, τί να γνωρίζουμε κόσμο τώρα...

Πήγε λοιπόν η πολυεθνική παρέα στο ξενοδοχείο μια ώρα νωρίτερα για να κάνει prova generale και τί βλέπει!?Οι Κινέζοι μας ζήτησαν μεν να χορέψουμε κάτι για αυτούς, σε μια πίστα όμως υπερυψωμένη και διαστάσεων 6 μέτρα μήκος και 1.5 πλάτος!Χα χα....καλό ε?!Είναι γνωστοί για τα ακροβατικά τους οι Κινέζοι, είναι αλήθεια. Μάλλον περίμεναν να σχηματίσουμε πυραμίδα και να χορεύουμε ισορροπώντας, ο ένας πάνω στον άλλο!Τελευταία στιγμή λοιπόν αποφασίζουμε να χορέψουμε εγώ πάνω στην πίστα, ο Σέρβος (που ναι είναι ο καλύτερος μαθητής λόγω DNA και ενίοτε και αναπληρωματικός δάσκαλος-χορογράφος) και ο Πολωνός. Ο Κολομβιανός, ο Καταλανός και η Βραζιλιάνα θα χόρευαν κάτω, σε ένα κενό ανάμεσα στα τραπέζια.

Μάλλον θα σας απογοητεύσω αλλά ο γάμος ήταν επιεικώς απαίσιος. Στο πιο καρακιτσάτο σκηνικό, με όλες τις αποχρώσεις του ροζ παντού:στους τοίχους, τις καρέκλες, τα τραπέζια, το χαλί....παντού!Και με μπαλόνια....σαν παιδικό πάρτυ γενεθλίων. Λόγω της πρόβας δεν είχαμε προλάβει να φάμε και μεσημεριανό, οπότε όταν ήρθαν οι βραστές χελώνες, η σούπα από ρύζι, τα διάφορα μαλάκια στα οποία έχω αλλεργία και άλλα τέτοια φανταστικά εδέσματα δεν ξετρελαθήκαμε. Το ρίξαμε λοιπόν στο κρασί...να πιούμε, να ξεχάσουμε!Εμείς οι ξένοι εκτελούσαμε χρέη κλόουν στο πάρτυ!Όταν μπήκε μέσα το ζευγάρι έπρεπε να στρίψουμε ένα κύλινδρο ο καθένας και να τους εκσφενδονίσουμε κομφετί και σερπατίνες. Μπαίνει λοιπόν το ζευγάρι μέσα και δώστου σφίξιμο εμείς να στρίψουμε τους κυλίνδρους.....τίποτα....με τα πολλά σφίξε σφίξε τα αγόρια κατάφεραν να στρίψουν τους δικούς τους αλλά εγώ με τίποτα!!Τέλος πάντων, μετά άρχισαν να λένε στα κινέζικα πώς γνωριστήκαν, πότε πρωτοφιλήθηκαν κλπ με έναν άντρα και μια γυναίκα επάνω να εκτελούν χρέη παρουσιαστή σε φτηνό κανάλι της επαρχίας. Μετά από αυτό το φανταστικής μαγείας σόου, άρχισε το καραόκε!!!Οι Κινέζοι το λατρεύουν, είναι ο αγαπημένος τους τρόπος διασκέδασης.Τραγούδησαν διάφοροι φίλοι του ζευγαριού κάποια τραγούδια, όσο εμείς κατεβάζαμε μπουκάλια κρασιού. Επίσης είχε λοτταρία με λαχνούς, έπαιξαν η νύφη και ο γαμπρός κάποια παιχνίδια, όπως πχ ταμπού με το γαμπρό να περιγράφει μια λέξη και τη νύφη να προσπαθεί να τη βρει. (Βέβαια μας είπαν ότι ήταν στημένο και η νύφη ήξερε από πριν τις λέξεις.)Εδώ να σημειώσω ότι το ζευγάρι δε φιλήθηκε, αλλά αγκαλιάστηκε. Γενικά οι Κινέζοι είναι φοβερά μαζεμένοι στους δημόσιους χώρους. Είναι πολύ σπάνιο να δεις ζευγάρι πιασμένο χέρι χέρι, αντιθέτως βλέπεις άτομα ίδιου φύλου να περπατούν αγκαζέ. Γι’ αυτό εδώ οι συνάδελφοι από την εταιρεία νομίζουν κάθε βδομάδα ότι εγώ και η Βραζιλιάνα τα έχουμε με άλλον φίλο μας από τους ξένους, γιατί γελάμε και ακουμπάμε ώμους, πόδια κλπ ή περπατάμε καμιά φορά αγκαζέ στο δρόμο.

Πίσω στο γάμο μας τώρα, ήρθε η ώρα των ξένων!!!Μας ανακοίνωσαν θεαματικά και ανεβήκαμε στην πίστα όπου ο καθένας είπε μια ευχή για το ζευγάρι στη γλώσσα του με ταυτόχρονη μετάφραση στα κινεζικά από την «παρουσιάστρια». Εγώ είπα το μοναδικό και εμπνευσμένο «Να ζήσετε και καλούς απογόνους!», γιατί έτσι κι αλλιώς δεν είχε καμιά απολύτως σημασία να σκεφτώ κάτι καλύτερο και όλοι οι Κινέζοι ζουν για την ώρα που θα κάνουν το ένα και μοναδικό παιδί που τους επιτρέπεται.

(Για όσους δεν το ξέρουν, στην Κίνα μετά το 1979 περίπου, απαγορεύεται δια νόμου να κάνει κανείς πάνω από ένα παιδί. Οι οικογένειες που παραβαίνουν αυτόν τον κανόνα τιμωρούνται με αυστηρή φορολογία και παλιότερα έχαναν και τις δουλειές τους ενίοτε!Το σύστημα αυτό έχει πολύ ενδιαφέρουσες προεκτάσεις...Αφενός υπάρχει πλέον μια ολόκληρη γενιά μοναχοπαίδων, που είναι καλομαθημένα, υπερπροστατευμένα, έχουν μεγαλώσει σαν μικροί πρίγκηπες και πριγκήπισσες και δεν έχουν μάθει να μοιράζονται και να δίνουν. Αφετέρου, τα παιδιά αυτά θα κληθούν να υποστηρίξουν οικονομικά -γιατί το κράτος πρόνοιας είναι σχεδόν ανύπαρκτο στην Κίνα- και πρακτικά 2 γονείς και 4 παππούδες όταν μεγαλώσουν. Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο είναι πως πλέον έχουν απαγορευτεί δια νόμου τα υπερηχογραφήματα όπου μπορεί να καθοριστεί το φύλο του παιδιού, γιατί οι περισσότεροι γονείς ήθελαν γιο και ως εκ τούτου έκαναν έκτρωση όταν επρόκειτο για κορίτσι. Πριν προλάβουν όμως να το απαγορέψουν, η πρακτική αυτή ακολουθήθηκε για αρκετά χρόνια, με αποτέλεσμα να αναμένεται ότι σε λίγα χρόνια θα περισσεύουν 18 εκατομμύρια γαμπροί, και άρα αναμένουν έξαρση των επιθετικών συμπεριφορών από άντρες που μένουν ανύπαντροι!)

Μετά τις ευχές μας “It was show time!!!”. Χορέψαμε το αργό κομμάτι του Ζορμπά οι μεν πάνω στην εξέδρα, προσέχοντας να μην πέσουμε και οι δε από κάτω. Μετά κατεβήκαμε χορεύοντας και πιαστήκαμε με τους άλλους και αρχίσαμε να χορεύουμε γύρω από τα τραπέζια. Οι φίλοι μου το καταχάρηκαν (βοήθησε και το κρασάκι) και φώναζαν δυνατά “Hey….hey….hey” , και εγώ επίσης φώναζα κάτι αλλά δε θυμάμαι τί! Στο τέλος, στο γρήγορο κομμάτι έγινε της τρελλής!!Οι Κινέζοι κατενθουσιάστηκαν και χτυπούσαν παλαμάκια και γενικά το κομμάτι μας είχε φοβερή επιτυχία. Το σέρβικο ακροβατικό δεν το κάναμε λόγω έλλειψης χόρου και ήταν πραγματικά κρίμα γιατί κόντεψα να βγάλω τον ώμο μου στις πρόβες και ήταν αρκετά εντυπωσιακό (βέβαια έτσι αποφύγαμε και το ρίσκο να βρεθεί κανένα παπούτσι, δικό μου πιθανότατα στο τραπέζι κάποιων καλεσμένων. Πάντως με όσα έτρωγαν εκείνη τη βραδιά, το παπούτσι μου στο τραπέζι δε θα το έλεγα ιδιαιτέρως αηδιαστικό!). Θα προσπαθήσω να βρω ένα τρόπο να ανεβάσω βίντεο από τις πρόβες και από το γάμο, αλλά θα πρέπει να περιμένετε λιγάκι. Μετά το Ζορμπά τραγουδήσαμε και “Love is all around me” από τους «4 γάμους και 1 κηδεία», και δεχτήκαμε συγχαρητήρια. Οι Κινέζοι μας είπαν ότι πολύ σπάνια ενθουσιάζονται με χορό και ότι νιώθουν “refreshed ” (ανανεωμένοι) μετά από το χορό μας. Ο Θεοδωράκης κατάφερε να γράψει μια μουσική που ξεσηκώνει ακόμα και τους Κινέζους!Δεν το περίμενα αυτό...

Το υπόλοιπο της βραδιάς το περάσαμε πίνωντας κρασί και φωνάζοντας “This is Sparta”. Αυτό είναι ένα αστείο που το ξεκίνησε ο Ινδός φίλος μας και ο Κολομβιανός, που έμεναν μαζί και υποτίθεται πως ήταν Spartans. Στη συνέχεια, αφού ο Ινδός έφυγε ανέλαβε ο Πολωνός να τον αντικαταστήσει και μάλιστα έμαθαν να το λένε και στα Ελληνικά και στα Κινέζικα. Τους έχω βγάλει βίντεο να λένε το διάλογο “This is madness. Madness? No! This is Spartaaaa!” στις τρεις γλώσσες. Κάποια στιγμή θα προσπαθήσω να το ανεβάσω κι αυτό! Μετά το γάμο, πήγαμε σε ένα club για χορό, κατά τις 19.30(τρελοί ξενύχτηδες στην Κίνα), όπου ήπιαμε κι άλλο, γίναμε για άλλη μια φορά θέαμα και οι Κινέζοι αντέγραφαν τον τρόπο που χορεύαμε!Αυτός είναι και ένας από τους δυο λόγους που δεν έγραψα χθες. Ήρθαμε όλοι το πρωί στην εταιρεία μισοπαραπατώντας και με μια ζαλάδα που κράτησε ως το απόγευμα. Ο άλλος λόγος είναι ότι χθες βράδυ έφευγε η Βραζιλιάνα συγκάτοικός μου με τη μαμά της και είχαμε αποχαιρετισμούς.

Έχω την αίσθηση ότι δεν κατάφερα να σας μεταφέρω το κλίμα των τελευταίων ημερών, αλλά ίσως όταν δείτε τα βίντεο, όπου πχ τα παιδιά προσπαθούν να μάθουν το βασικό του χασάπικου και κάνουν διάφορες ποδοσφαιρικές βλακείες ή κινήσεις της Shakira και το βίντεο από το γάμο με τα ροζουλιά γύρω τριγύρω και τις χελώνες στα τραπέζια, να καταλάβετε...Αυτά που ζούμε εδώ είναι ενίοτε τελείως σουρεάλ!

Ο διάλογος για όσους δεν το ακούνε είναι: "Αυτό είναι τρέλλα!" "Τρέλλα?Αυτή είναι η Σπάρτη!". Δεν έχω δει την ταινία, οπότε η μετάφραση είναι δική μου.


Χορεύοντας Ζορμπά. Ένα απόσπασμα του χορού μας!Και σύντομα θα ανεβάσω και τα παρασκήνια...

Μια από τις απόπειρές μας να πετάξουμε!Τελικά καταφέραμε και το τελειοποιήσαμε, αφού κόντεψα να βγάλω τον ώμο μου, αλλά όπως σας είπα δεν το κάναμε στο γάμο λόγω έλλειψης χώρου.

όπα είπα λέω!

All the photos on this post have absolutely nothing to do with what I am writing. They have been taken from Milos with his brand new camera!Megeia:) I hope they can give you a bit more taste of Hangzhou.

Μια βδομάδα σχεδόν από τότε που με έκλεψαν και ακόμα είμαι άνω-κάτω. Σήμερα βρήκα επιτέλους μια συσκευή κινητού να δανειστώ για ένα μήνα, μέχρι να μου φέρουν τα παιδιά αλλά ακόμα δε βρήκα ποδήλατο. Και γενικώς αισθάνομαι φοβερά γκαντέμω!Κάθε μέρα κάτι συμβαίνει και δε με αφήνει να συμμαζευτώ!Δεν ξέρω τελικά αν προτιμώ τη βαρεμάρα της προηγούμενης εβδομάδας ή αυτή την τραγελαφική συνεχιζόμενη ατυχία. Μάλλον το δεύτερο τώρα που το σκέφτομαι! Μετά από τα κλειδιά που ξέχασαν οι Ρώσοι μέσα στο σπίτι και αφού είχα ήδη γίνει ρεζίλι στην εταιρεία( όπου όλοι κάθονται και συζητάνε μεταξύ τους για μας τους ξένους και με σταμάτησαν 2 άτομα που δεν ξέρω να μου πουν ότι άκουσαν ότι με έκλεψαν), οι Ρώσοι βουλώνουν την τουαλέτα του διαμερίσματός μου!Οπότε εγώ πρέπει μέσα σε τρεις μέρες να πω στην εταιρεία ότι μου έκλεψαν την τσάντα, το ποδήλατο, είμαι τόσο βλάκας που κλειδώθηκα απ' έξω και...βούλωσα και την τουαλέτα! Τέλος πάντων το κανόνισα και αυτό με νοηματική όπου έδειχνα σε ένα μαγαζί της γειτονιάς πώς θέλω μια βεντούζα για την τουαλέτα...είμαι καλή στην παντομίμα....φαντάζεστε σκηνικό!!

Την Τετάρτη είχαν πια φύγει οι φίλοι μου και λέω....εεεεεεε..θα γυρίσει η ρημαδοτύχη, που θα πάει. Αμ δε!!!Τετάρτη ξυπνάω με κοιλόπονο και αργώ στην εταιρεία και σήμερα όλο το βράδυ είχα στομαχόπονο γιατί κάτι με πείραξε πάλι και το air condition μου έβγαζε κρύο αέρα και πάγωσα μέχρι να το καταλάβω και να το ρυθμίσω.Λέτε να θύμωσε ο Βούδας που έκανα το σταυρό μου στο ναό του!?Μήπως να ξαναπάω γονατιστή παρακαλώντας για συγχώρεση?!Τί να πω...

Μπορεί τώρα να γκρινιάζω, ετοιμαστείτε όμως για μεγαλειώδη posts.Το Σάββατο θα πάμε στην εξοχή με ένα φίλο Κινέζο και θα μείνουμε σε ένα χωριατόσπιτο.Φαντάζομαι θα είναι πολύ ενδιαφέρον. Είναι αυτός που οδήγησα το αυτοκίνητό του και οι φίλοι του είναι αστυνομικοί και θέλει να κανονίσει να δανειστούμε αυτοκίνητο της αστυνομίας για να πάμε...Απίστευτα πράγματα!Και την Κυριακή είμαστε καλεσμένοι σε έναν Κινεζικό γάμο...όπου αντί δώρου μας παρακάλεσαν να κάνουμε κάτι για αυτούς. Και για φανταστείτε τί αποφασίσαμε να κάνουμε....Θα χορέψουμε Ζορμπά!Και μη βιαστείτε να με πείτε τρελλή...εγώ επέμενα ναα χορέψουμε και να τραγουδήσουμε Grease. Οπότε απόψε έχουμε το πρώτο μάθημα Ζορμπά στο Σέρβο, Πολωνό, Καταλανό και Κολομβιανό.Είναι μια μεγάλη πρόκληση αυτή, γιατί ο Κολομβιανός όταν άκουσε το τραγούδι, με ρώτησε "Is this danced like Valse?"Βαλς!!!!!Αν είναι δυνατόν....κόντεψα να πέσω στο πάτωμα από τα γέλια...Οπότε ετοιμαστείτε για νέες περιπέτειες, αν δε γίνει πάλι καμιά ανατροπή στα μεγαλεπίβολα σχεδιά μου!

Εν τω μεταξύ, όσο γράφω ακούω γέλια και έναν περίεργο ήχο. Σηκώνω τα μάτια μου...και τί βλέπω!?Οι συνάδελφοι από τα μπροστά κυβάκια, έχουν πάρει από ένα σκοινάκι ο καθένας και κάνουν εξάσκηση στο διάδρομο ανάμεσα στα γραφεία μας, γιατί λέει στο γάμο θα έχει διαγωνισμό για σκοινάκι!!!Και εγώ αισθάνομαι άσχημα που ανανεώνω το blog από τη δουλειά!Τί άλλο θα δούμε...!?Από ότι με ενημερώνουν μάλιστα οι άλλοι ξένοι, στο 17ο όροφο γίνεται χαμός γιατί ο γαμπρός δουλεύει εκεί και είναι όλοι καλεσμένοι και άρα εξασκούνται!Και το αφεντικό μας, σημειωτέον, είναι εδώ δίπλα!Τί κρίμα να μην έχω φωτογραφική:(

There has been almost a week since I got robbed and life is slowly getting back to normal, though I have this feeling that I am experiencing a bad luck wave, since every day something strange happens to verify my feeling. Anyway, I am not gonna complain in the english version too. I am just gonna promise (with as much certainty one can have in China) that my next posts will be funnier. And this is because on Saturday we are planning to stay overnight at a country house in a village, with our Chinese friend Thomas (whose car I drove in the previous episode:P). And on Sunday we have a big event coming! A Chinese wedding!!!The couple has asked us to perform something for them and we will say some wishes in Chinese, sing a song "Love is all around us" probably and finally....dance Syrtaki dance "Zorbas". Don't get me wrong there..I was the one insisting to dance "Grease" but finally we have decided for Zorbas. So tonight my difficult task of teaching it to a Serbian, a Catalan, a Polish and a Columbian starts. And for the ones that do know how the dance looks like, you will have a good laugh with Diego's comment after having heard the music for the first time "Hey!Is this danced like valse, or what?"...

In trouble in China

Since I know that there are friends reading this blog who don't speak greek, I thought I should write at least what the previous post is about. Well, after being sick, food poissoned and to visited the Chinese hospital last weeks my life has gotten just a bit too normal and boring. So last weekend, there has been a "Big Bang" and my whole life here has gotten just a bit more interesting, if not shitty:P

In short, I have been robbed off of my whole bag with lots of things inside, so now I don't have a mobile phone, cards, money and digital camera. This means that I will have to be borrowing friends' photos, to put in my blog. And as if this wasn't enough, on Sunday evening my bicycle got stolen, as well. The good thing is that my apartment keys were not stolen with my bag, but then again life can't be that easy in China! I have my Russian friends here, visiting me for a couple of days. I have met Masha when I had my internship in Moscow and we met again here!!!(world's just too small, it seems:)). Anyway, yesterday they accidentally were locked out of the apartment, this resulting in "Red Russian Alert" state for a couple of hours, which was downgraded to "Yellow Code" when we found out that there were spare keys to our apartment kept by the company. We found solution to that and now we are just referring to them as the "Red Army":P

But all in all, there were some good moments in the weekend including Western brunch cooked by me, nice pizza and lots of beers in a great reggae bar and me driving the car of a Chinese friend in the streets of Hangzhou, at 03.00!!!I am a great driver, indeed:P

I am sorry for not translating all the incredible and funny details about my being robbed off! Maybe you should consider improving your greek?!:P

Ο κλέψας του κλέψαντος....

Τελικά δε θα μπορούσα να έχω βάλει καλύτερο υπότιτλο στο blog μου, από το «Οι περιπέτειες της μικρής Ελπίδας, στη μεγάλη Κίνα». Πάνω που η ζωή μου αποκτά ένα ρυθμό, μια ρουτίνα και αρχίζω αφενός να λέω ότι έχω προσαρμοστεί και αφετέρου ότι βαριέμαι....γίνεται ένα Baaaaaaang!!! και όλα γίνονται άνω κάτω στη στιγμή.

Το Bang αυτό έγινε την Παρασκεύη το απόγευμα, όταν γυρνούσα από τη δουλειά και σταμάτησα σε ένα μεγάλο super market για να αγοράσω υλικά, γιατί υποσχέθηκα στα παιδιά να μαγειρέψω πρωινό το Σάββατο με ομελέτα, μπέικον, ψωμί, τυρί και τηγανιτές ντομάτες που όλοι βρήκαν πώς είναι μια super wow idea, μιας και τα συγκεκριμένα υλικά είναι είδη πολυτελείας εδώ. Και επειδή είμαστε και έλληνες δεν μπορώ παρά να αναφέρω την τραγική ειρωνία, που λέγαμε και στο σχολείο: Έξω από το σούπερ μάρκετ, παρκάροντας το ποδήλατο σκέφτομαι ότι τελικά η Κίνα είναι πολύ ασφαλής όταν δεν κινείσαι στα τουριστικά μέρη και ότι είχα διαβάσει στους οδηγούς μου για πορτοφολάδες, αλλά καμιά σχέση και ότι από την επόμενη μέρα θα αρχίσω να ξαναπαίρνω μαζί μου το διαβατήριό μου, που άφησα σπίτι μετά από την επιμονή των παιδιών ότι μπορεί να το χάσω.

Μπαίνω λοιπόν η καλή σου στο σούπερ μάρκετ, παίρνω το καροτσάκι μου και βάζω την τσάντα μου στο καρεκλάκι που έχει το καρότσι για τα παιδάκια. Πάντα τη βάζω εκεί γιατί είναι πολύ βαριά για να την κουβαλάω και στο καρεκλάκι είναι μπροστά στα χέρια μου και μπορώ να την ελέγχω. Κάνω στα γρήγορα τα ψώνια μου, φτάνω στο ταμείο, βγάζω τα πράγματα από το καρότσι, πάω να πάρω το πορτοφόλι μου και λείπει από μπροστά μου ολόκληρη η τσάντα!!!Παθαίνω ένα μίνι πανικό, σκέφτομαι πολύ γρήγορα ότι αφενός είναι αδύνατο να έχουν πάρει ολόκληρη την τσάντα μπροστά στα μάτια μου, αφετέρου όμως εγώ δεν τη μετακίνησα ποτέ από μπροστά μου. Και εδώ αρχίζει η περιπέτεια....

Η ταμίας δεν καταλαβαίνει γρι αγγλικά και με νοήματα της παίρνει κανά τρίλεπτο να καταλάβει ότι με έκλεψαν και άλλα 5 λεπτά να φωνάξει την «υπεύθυνη», η οποία είναι όχι ταμίας, αλλά πωλήτρια....τρελά υπεύθυνη δηλαδή και δε μιλάει επίσης καθόλου αγγλικά. Στο μεταξύ εγώ κάνω ένα γύρο στο μαγαζί, για να επιβεβαιώσω ότι όντως δεν άφησα πουθενά την τσάντα. Ζητάω απεγνωσμένα κάποιον να μιλάει αγγλικά, και αυτές με κοιτάζουν σα χαζές. Μαθαίνω αργότερα ότι στην Κινεζική κουλτούρα αν σου συμβεί κάποιο κακό, απλά το αποδέχεσαι και δεν κάνεις και πολλές πολλές διορθωτικές κινήσεις, και άρα έτσι εξηγείται η συμπεριφορά τους. Εγώ όμως εκείνη τη στιγμή ήθελα τόσο πολύ να τις βρίσω, διότι εκτός των άλλων καθόταν γύρω γύρω και μιλούσαν η μια στην άλλη και χασκογελούσαν και δεν έκαναν απολύτως τίποτα για να βρουν κάποιον να συννενοηθούμε. Ματαίως τους έλεγαν να καλέσουν κάποιον από τους περίπου 200( !) υπαλλήλους του καταστήματος, που να μιλάει αγγλικά. Μου έλεγαν ότι δεν υπάρχει κανείς. Τα παίρνω κι εγώ και αφού έχουμε χάσει τόσο χρόνο, βρίσκω τελικά μια πελάτη που μιλάει αγγλικά και με βοήθησε πολύ. Φωνάξαμε το manager, ο οποίος επίσης δε μιλάει αγγλικά (την τύχη μου μέσα!!) και αρχίζουν οι πανέξυπνες ερωτήσεις του τύπου είστε σίγουρη ότι τη χάσατε εδώ μέσα, δώστε μου το νούμερό του κινητού σας (Hallooooooo!!!!Μόλις με έκλεψαν....τα έχω χάσει όλα! ). Συνεχίζουμε όμως ακάθεκτοι το σερλοκχολμισμό, πρίν πόση ώρα έγινε και που κλπ. και φυσικά επιμένει να μου ζητάει να του δώσω κάποιο τηλέφωνο, τουλάχιστον φίλου μου....μετά από 2-3 φορές που το ζήτησε, κατάλαβε ότι ΜΕ ΕΚΛΕΨΑΝ, και άρα δεν έχω το κινητό μου και δεν ξέρω τα κινητά των φίλων μου απ’έξω, γιατί προφανώς εγώ δεν είμαι Κινέζα και άρα το μικρό μου μυαλό δε χωράει αυτή την πληροφορία, σε αντίθεση με των Κινέζων που είναι σπίρτα αναμμένα!Τέλος πάντων, μου αφήνει το δικό του τηλέφωνο και του ζητάω να ψάξουν μόλις κλείσει το κατάστημα και ότι θα βάλω τους Κινέζους φίλους μου να τον πάρουν τηλέφωνο να μάθουν αν βρέθηκε η τσάντα. Ρίχνω και μια ματιά έξω από το κατάστημα αν την πέταξαν πουθενά, αλλά με τόσο κόσμο και σκουπίδι τριγύρω είναι σαν να ψάχνω ψίλο στα άχυρα.

Ευτυχώς, μέσα στην ατυχία μου ήμουν τυχερή γιατί δεν έχασα το διαβατήριό μου και κατ’ επέκταση τη βίζα και επίσης τα κλειδιά του ποδηλάτου και του σπιτιού τα είχα στην τσέπη μου. Αλλιώς θα έπρεπε να περπατήσω μισή ώρα να φτάσω σπίτι και δε θα είχα κλειδιά να μπω, και η συγκάτοικός μου λείπει στο Πεκίνο για 5 μέρες!!!Γύρισα σπίτι, ακυρώσαμε τις κάρτες τραπεζών μου Ελληνικές και Κινεζική, τις κάρτες κινητού ελληνική και κινεζική....φυσικά για ότι είχε σχέση με την Κίνα έπρεπε να παίρνουμε τηλέφωνο Κινέζους συναδέλφους και φίλους γιατί καμιά υπηρεσία δε μιλάει αγγλικά στο τηλέφωνο. Επίσης ευτυχώς είχα κάποια λεφτά στο σπίτι και αυτός που με έκλεψε (που ήταν μάλλον παιιδάκι από ότι μου είπαν μετά) δεν άδειασε την κινεζική κάρτα που ήταν εύκολο να το κάνει και άρα έχω λεφτά μέχρι να έρθουν τα παιδιά από την Ελλάδα σε ένα μήνα και μου φέρουν κάρτα αναλήψεων. (Η φωτογραφία είναι από παλιές ανέμελες μέρες, στην αγορά μεταξιού της πόλης :P)

Και βεβαίως, μιας και οι περιπέτειες μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν ήταν αρκετές αποφασίζω να βγω όπως είχαμε σχεδιάσει και να πάω σε ένα μπαρ που σερβίρει και πίτσες (άλλο τρελό είδος πολυτελείας στην Κίνα!), αφενός για να μη μιζεριάσω αφετέρου και κυριώς γιατί λιμοκτονούσα και χρειαζόμουν τον κινέζο φίλο μου για να ακυρώσω την κινεζική κάρτα κινητού και να πάρει τηλέφωνο στο σουπερ μαρκετ. Τον συναντάμε, ακυρώνουμε την κάρτα μου και μετά μας λέει να μας αφήσει στο μπαρ γιατί αυτός και ο φίλος του θέλουν να πάνε πρώτα σε ένα βουδιστικό ναό να προσευχηθούν γιατί έχουν πολύ κακή τύχη τελευταία. Εγώ δεν είχα φάει σχεδόν τίποτα όλη μέρα και έκανε και πολύ κρύο, αλλά τέτοιες ευκαιρείες δε σου παρουσιάζονται και κάθε μέρα. Ξεκινάμε με το αυτοκίνητο, πάμε στο ναό δίπλα στην πόλη, ανάμεσα σε κάτι μικρά βουνά και προσευχόμαστε. Μοναδική εμπειρία, δεν είχα ξαναπάει σε βουδιστικό ναό. Ήταν φανταστικά, παρ’ όλο που ήταν νύχτα και έκανε πολύ κρύο και επίσης όλα τα κτίρια του ναού ήταν κλειστά και έτσι προσευχόμασταν στην ύπαιθρο. Εγώ, ο Πολωνός και ο Σέρβος κάναμε κάτι μεταξύ βουδιστικής-χριστιανικής προσευχής και αθεϊστικής αυτοσυγκέντρωσης και εναρμόνισης με τον κόσμο. Πολύ χαλαρωτική....δυστυχώς κανείς μας δεν είχε φωτογραφική μαζί του αλλά υποσχεθήκαμε να γυρίσουμε.

Στο γυρισμό, έφτασε 22.15 και πήραμε στο σούπερ μάρκετ, οπότε και μάθαμε ότι βρέθηκε η τσάντα μου και είχε μέσα εκτός των άλλων το usb stick μου και τα γυαλιά μυωπίας μου που είχα στενοχωρηθεί τόσο πολύ που έχασα, γιατί ήταν καινούργια και πολύ δύσκολα μου αρέσουν γυαλιά εμένα. Φυσικά πορτοφόλι, φωτογραφική μηχανή και κινητό είχαν κάνει φτερά. Οπότε χάρηκα και εγώ και να μου λένε οι άλλοι « Είδες ο Βούδας....μια προσευχή και κατ’ ευθείαν σου έφερε τύχη» και να φωνάζω εγώ στο δρόμο «Thank you Budha, or whoever you are!». Τέλος πάντων, πήγαμε στο μπαρ περάσαμε ωραία, στην επιστροφή οδήγησα και το αυτοκίνητο του Κινέζου φίλου μας με φοβερή επιτυχία. Όλοι ήταν ενθουσιασμένοι με την οδήγησή μου και εγώ βεβαίως που οδηγούσα στην Κίνα. Εδώ να συμπληρώσω και για να μη με σκοτώσει η μαμά πώς η ώρα ήταν 03.00, οι δρόμοι ήταν άδειοι και ο φίλος μας έχει 5 φίλους αστυνομικούς που θα καθάριζαν αν είχαμε οποιοδήποτε πρόβλημα, αν και έτσι κι αλλιώς στην Κίνα δε σε σταματάει ποτέ αστυνομικός για έλεγχο.

Το πρωί του Σαββάτου πήρα την τσάντα μου από το σουπερ μαρκετ, με τραγελαφικές καταστάσεις όπου πάλι κανείς δε μιλούσε αγγλικά και μετά από ένα τέταρτο νοηματικής γλώσσας και λεξικού, βρέθηκε κάποιος να μου πει στα αγγλικά ότι θέλουν να γράψω κάτι για την τσάντα μου. Τί να γράψω δηλαδή, ρε παιδιά?Εεεεε....μου λέει γράψε κάτι.,...ή μάλλον για την ακρίβεια δε μου έλεγε, αλλά μου έγραφε στα αγγλικά σε ένα χαρτί γιατί ντρεπόταν να μιλήσει. Απαντούσα και εγώ γραπτώς, σα να κάναμε chat στο ιντερνετ! Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα ότι μιας και έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να καταλάβουν ότι και να γράψω, μπορώ να γράψω ένα ποίημα με τίτλο «Ωδή στη χαμένη τσάντα!», αλλά μετά συμμαζεύτηκα και έγραψα τρεις προτάσεις στα αγγλικά να τελειώνω. Και το πρωινό το μαγείρεψα, με μεγάλη επιτυχία αν και με τούτα και με εκείνα φάγαμε πρωινό στις 16.00!

Και το κερασάκι στην τούρτα....πάνω που λες ότι εντάξει τα τακτοποίησα λίγο πολύ τα πράγματα, από αύριο πίσω στην καθημερινότητα....ΌΧΙ!!!Χθες βράδυ αργά έφτασαν οι φίλοι μου οι Ρώσοι (τους είχα γνωρίσει όταν έκανα πρακτική στη Ρωσία και τώρα κάνουν και αυτοί πρακτική στη Σαγκάη.Απίστευτο...) και κατεβαίνοντας στις 02.00 να τους πάρω βλέπω ότι μου έκλεψαν και το ποδήλατο!!!Ναι κυρίες και κύριοι.....Παρ’ όλο που το είχα κλειδωμένο και μέσα στην πολυκατοικία... Βέβαια για να πω την αλήθεια, το περίμενα. Γιατί είχαν ήδη κλέψει τα ποδήλατα του Milos και του Diego και το ηλεκτρικό ποδήλατο των 120 ευρώ του Marcel. Οπότε ήμουν προετοιμασμένη....αλλά ρε γαμώτο όχι τώρα!!!( Η φωτογραφία είναι από το γκαράζ ποδηλάτων της εταιρείας, μια βροχερή μέρα...τα αδιάβροχα που είναι πολύχρωμα δίνουν μια μοναδική εικόνα στους δρόμους της πόλης τέτοιες μέρες)

Έτσι σήμερα, αντί να πάω βολτα με τους Ρώσους έχω να μιλήσω με τράπεζα, αστυνομία, την εταιρεία και να βρω μεταχειρισμένο κινητό και ποδήλατο. Πριν από όλα, όμως είπα να σας ενημερώσω για να ξεκινήσετε χαρωπά την εβδομάδα σας. Δυστυχώς από εδώ και πέρα οι φωτογραφίες που θα ανεβάζω θα είναι ότι παίρνω από τους φίλους μου.

Και μιας που έχω ήδη γράψει 3 σελίδες κείμενο (και όσοι από εσάς φτάσατε μέχρι αυτό το σημείο έχετε τα συγχαρητήριά μου και σας ευχαριστώ, γιατί σημαίνει ότι πραγματικά συμπονάτε τη φίλη σας που νόμιζε ότι μπορεί να γίνει Κινέζα), θα μου επιτρέψετε να αφιερώσω αυτό το post στη μανούλα, που με διαβάζει και είναι πρωταθλήτρια στο χάσιμο τσάντας! Μαμά είμαι άξιο τέκνο σου!!!Βλέπεις....άργησα αλλά τελικά στα χνάρια σου ήρθα και σε αυτό το θέμα...Φιλάκια...σμάαααατς!