φτωχαδάκια ή λεφτάδες;

Ο Diego, κρατώντας το άδειο του πορτοφόλι και ψάχνοντας για 0.2 ευρώ για το λεωφορείο. Ταυτοχρόνως, τρώει το βραδινό του...ψωμί με μουστάρδα και μαγιονέζα!


Ως γνωστόν το κόστος ζωής στην Κίνα είναι πολλαπλασίως χαμηλότερο από αυτό της Ευρώπης. Πως μεταφράζεται αυτό για ένα μάτσο φοιτητές που έρχονται στην Κίνα για πρακτική; Αρχικά, νιώθει κανείς πλούσιος. Ξοδεύει τα λεφτά του χωρίς να σκέφτεται και χαίρεται που αγοράζει μωβ δερμάτινα παπούτσια των 20 ευρώ, νομίζοντας πως είναι πολύ προνομιούχος και πως μπορεί να ζει στην Κίνα χωρίς να σκέφτεται και να ανησυχεί καθόλου για τα λεφτά. Αυτό συνέβη και σε εμένα τις πρώτες 2-3 βδομάδες. Σταδιακά, όμως συνήθισα στην αξία του νέου χρήματος, και άρχισα να αισθάνομαι βλάκας να πληρώνω 5 ευρώ για μεσημεριανό, ενώ μπορούσα να πληρώνω 0.5- 1 ευρώ κάπου αλλού.Έπειτα ήρθε και ο πρώτος μισθός.Το αστρονομικό ποσό των 170 ευρώ! Και ταυτοχρόνως, βλέπουμε πώς ζουν οι Κινέζοι γύρω μας. Οι οποίοι ζουν σε πολύ άσχημες συνθήκες, ακόμα και πολλοί από τους νέους μηχανικούς της εταιρείας.

Έτσι, αρχίσαμε να αναπτύσσουμε τη θεωρία ότι είναι καλό να ζούμε όπως οι Κινέζοι, γιατί και πιο δίκαιο είναι και οι πολλές πολλές πολυτέλειες είναι υπερβολικές και περιττές. Ταυτοχρόνως, ενώ οι οικογένειές μας είναι άνετες οικονομικά, σχεδόν όλοι μας νιώθουμε μια ικανοποίηση να μην τους επιβαρύνουμε παραπάνω από το αναγκαίο. Οπότε και μπήκαμε σε μια διαδικασία οικονομίας. Όλη αυτή η ιστορία ήταν πολύ ενδιαφέρουσα. Συνειδητοποιήσα την αξία του χρήματος και το πως μπορεί να νιώθει κανείς που βγαίνει τσίμα τσίμα. Για να πω την αλήθεια, επίσης πολύ με επηρέασε και η ιστορία του Ντάβιντ (δεν το γράφω στα αγγλικά για να μη το δει). Ο Ντάβιντ είναι ο Πολωνός φίλος μου, του οποίου η μητέρα ήταν ενεργό μέλος της νεολαίας του κομμουνιστικού κόμματος της Πολωνίας, μέχρι που έπρεπε να κάνει μια εγχείρηση και καθηλώθηκε για λίγο καιρό, οπότε και παραμερίστηκε από τα μέλη του κόμματος. Ο πατέρας του προμηθεύει με βενζίνη την αστυνομία και κερδίζει 350 ευρώ το μήνα. Έτσι, ο Ντάβιντ ήρθε στην Κίνα δουλεύοντας πρώτα για 2 μήνες στην Ισπανία ως σερβιτόρος και προσπαθεί να ζει εδώ μόνο με τα λεφτά που παίρνουμε από την εταιρεία. Οι γονείς του μπόρεσαν να του στείλουν 50 ευρώ μετά από 4 μήνες και ήταν για αυτόν πολύ μεγάλο πράγμα!!!Κι επειδή εδώ είμαστε μεταξύ μας σαν οικογένεια, προσπαθούμε να βρίσκουμε τρόπους να μη τον φέρνουμε σε δύσκολη θέση. Όταν κάποια στιγμή μιλούσαμε για τα λεφτά και έλεγα εγώ πως δεν έχω λεφτά και πως έχει πολύ πλάκα που δεν έχει κανείς μας λεφτά, γύρισε και μου είπε "Ναι, εντάξει. Εδώ, όλοι λέμε πως δεν έχουμε λεφτά αλλά όλοι σας έχετε διπλούς λογαριασμούς στις χώρες σας και οποιαδήποτε στιγμή μπορείτε να πάρετε όσα χρειάζεστε". Εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα πολύ άσχημα και άδικα. Συνειδητοποίησα ότι όσο και να νομίζω πως αυτός ο τρόπος ζωής είναι πιο δίκαιος, δεν είναι για μας παρά ένα παιχνίδι, γιατί εμείς το έχουμε επιβάλλει στους εαυτούς μας.

Τώρα είμαι σε ένα δίλημμα. Αφενός είναι καταπιεστικό να μετράει κανείς τα 10 λεπτά και δεν αλλάζει και τίποτα στην κατάσταση κανενός, αφετέρου δε μου πάει και η καρδιά να πω: "Δε πάει στο διάολο" και να ξοδεύω όπως στην Ελλάδα. Νομίζω ότι τώρα που θα έρθουν τα παιδιά από την Ελλάδα, θα με επαναφέρουν στην πραγματικότητα.

Μάλλον είναι τελείως μακριά από την πραγματικότητά σας αυτά που σας λέω, αλλά έχουμε κάνει μεγάλες συζητήσεις τελευταία για το θέμα. Για το κατά πόσο έχει νόημα αυτό που κάνουμε. Ειδικά το τελευταίο Σαββατοκύριακο, η κατάστασή μας ήταν τραγική. Για 3 μέρες και μέχρι να μας πληρώσουν από την εταιρεία εγώ είχα 1.5 ευρώ, ο Μίλος 5 ευρώ, ο Νταβιντ 1 ευρώ, ο Ντιέγκο 1 ευρώ και ο Μάρσελ που ήταν ο πλούσιος της παρέας είχε καμιά 20αριά ευρώ στην τράπεζα! Μιλάμε ότι την τελευταία μέρα, φτάσαμε στην κατάσταση να μας ζητάει ο Ντιέγκο 20 λεπτά για να πάρει το λεωφορείο την επόμενη μέρα και να πάει στη δουλειά, οπότε και θα μας πλήρωναν!!Και δεν είχε κανένας να του δανείσει και έψαχνε μέσα στο διαμέρισμα, οπότε και βρήκε πεταμένα 17 λεπτά!!!Επίσης, τα παιδιά έφαγαν για πρωινό και βραδινό ψωμί με κέτσαπ, μαγιονέζα και μαρμελάδα!Φυσικά, είχαμε σκάσει στα γέλια με την κατάντια μας! Εμένα μου δάνεισε ο Μάρσελ ένα ευρώ και τον υπερευγνωμωνούσα!Είμαστε σε μια σχιζοφρενική κατάσταση...από τη μια μας φαίνονται πολλά λεφτά τα 20 γιουάν (2 ευρώ), από την άλλη μόλις συνειδητοποιούμε σε τί μεταφράζεται αυτό στην Ευρώπη καταλαβαίνουμε πως είμαστε βλάκες! Και βεβαίως, οι Κινέζοι μας συμπεριφέρονται σα μεγάλους λεφτάδες και δεν καταλαβαίνουν πως είμαστε απλά φοιτητές.

Μπαμπά μου, προβληματίστηκα πολύ αν έπρεπε να γράψω αύτο το post για να μη σε αγχώσω, γι' αυτό και δεν το έγραψα πριν μας πληρώσουν από την εταιρεία. Το παιδί σας έχει λεφτά τώρα, και δεν έχει πεινάσει. Όλα αυτά που ζούμε είναι εμπειρίες, που λες και εσύ!